TAHTA TÜFEK (Bir demet Anı)

[Serhat Balcı]

İşte tahtadan tüfeğim ve ben.

  Bir garip köy çocuğuydum.Oyuncağım doğanın kendisiydi,tabiatın kucağında doğmuştum.Sabahları kuş cıvıltılarıyla uyanır, ninemle birlikte sığırları alır otlatmaya giderdik.Ninem karşı dağlara bakar yanık yanık Türküler söylerdi.Oğlu yeni asker olmuştu.Eliyle dağları işaret eder "Bak amcan şimdi orda" derdi.
   Kafama koymuştum ben de amcam gibi asker olacaktım.Kendime tahtadan bir tüfek yonttum.Her sabah evden  çıkarken annemin elini öper "Ben askere gidiyorum" derdim.Tahtra tüfeğimle savaş oyunları oynardım.
İlk babam öğretmişti bana Malazgirt'i,Çanakkale'yi,Alpaslan'ı,Mete'yi...Daha okula bile gitmiyordum o zamanlar.
   
  Her akşam aynı Türküyü dinlemeden uyuyamazdım.Ninnim olmuştu o Türkü benim.Halam söylerdi kulağıma;
  "Kafkasya dağlarında çiçekler açar
   Bozulmuş düşmanlar yel gibi kaçar" 
 
  Babam köy öğretmeniydi.Türlü imkansızlıklar içinde çocukları okutmaya çalışırdı.Okulumuz inşa edilene kadar 1. ve 2. sınıflar köy camisine ait bir odada 3. 4.ve 5. sınıflar ise kullanılmayan eski bir köy kahvesinde ders görürdü.İlk babam sevdirmişti bana Atatürk'ü,Cumhuriyeti.İlk Türk olduğumu ve bunun dünyanın en şerefli,en güzel duygusu olduğunu babam öğretmişti.
   
  Bir gece rahatsızlandı babam.Kalbim sızlıyor diyordu.Amcasıyla birlikte arabaya bindiler konuşa konuşa gittikleri hastaneden battaniyeye sarılı olarak döndü.Babam gitmişti.Çok sevdiği Atatürk'ün,Alpaslan'ın,Mete'nin ve daha nicelerinin yanına gitmişti.Okulumuz uzun bir süre öğretmensiz kaldı.

  Biz de daha fazla duramadık köyde,bir sabah göçümüzü yüklendik büyük şehire doğru yola çıktık arabanın arka camından evimize doğru baktım tahta tüfeğim kapının önünde duruyordu.Ben ona baktım o bana baktı...gittikçe küçüldü küçüldü ve gözden  kayboldu...

  Aradan yıllar geçti.Köylerde bir kaç yaşlı insan başka kimse kalmadı.Geçen yıl köye gittim.Baktım okulumuz samanlık olarak kullanılıyor.