Esirgeyen, bağışlayan Tanrı`nın adıyla...
Türk`ü yaratan Tanrı`nın adıyla...
Doksan dokuz isme selam olsun...
Ulular`a selam olsun.
Tanrıdağ`a selam olsun.
Diz vurduk Oğuz Bağatar önünde, yakardık Tanrı`mıza...
Anlatmaya başladık, Türk`ün destanını...
Tanrım sen mahçup etme...
Amin...
Esirgeyen ve bağışlayan Tanrı`nın adıyla...
Hiç bir şey yoktu,
Sadece bir boşluk ve O...
O baktı boşluğa, suyu düşündü,
"Ol!" dedi suya,
Boşluk su oldu aniden...
Suyun üstüne durdu, baktı...
Hayvanları düşündü,
"Ol!" dedi yeniden,
Suda yüzen hayvanlar oldu.
"Dal ve toprak getir!" dedi onlara...
Sonra gelen toprağı,
Serpti suyun yüzüne...
Karalar, dağlar oldu...
Sonra düşündü, baktı ve düşündü...
O ana kadar verdiği emirlerin,
En güzelini verdi....
"Ol!" dedi kişioğluna....
Kişioğlu yaratıldı...
Hakim kılındı...
Sonra Tanrı bıraktı onları,
Çıktı tahtına ve uzun süre bakmadı...
Sonra döndü ve gördü ki,
-Bildiğinden döndü zaten-
Kişioğlu biribirine düşmüş.
Baktı onlara ve,
Seçti bir tanesini...
Durdu zaman, durdu dünya,
Konuştu:
"Sen Bumın, benim kuvvetli kulum,
Ben, bu evreni yaratan,
Seni kişioğlunun üzerine hakim kıldım.
Barış getiresin, sevgi getiresin ve
Özünü unutmayasın diye..."
Son cümlesiye üfledi...
Bumın kutlanmıştı, kağan olmuştu...
Kişioğlunun üzerine oturdu...
Konuştu:
"Ben Tanrı kutlu Türk Bumın Kağan,
Sizler, tüm insanlık bana tabisiniz." dedi.
Kulak verenler toplandı.
Vermeyenler uzaklaştı.
Türk adı yükseldi...
İnsanlığa hükmetti...
Dostunu sevindirdi...
Barış getirdi...
Düşmanına baş eğdirdi,
Diz çöktürdü,
Tanrı yardımı ile...
Ve unutmadılar özlerini,
Tanrı istediği için...
Kendilerine bu yüzden,
Kök Türk dediler...
Sonra hileyle, kahpelikle,
Unutuldu adımız...
Tanrı baktı, bir bilgeyi yolladı...
Tonyukuk`tu adı, Bilge Tonyukuk...
O bir kurttu.
Düştü Türk`ün önüne,
Ardında Kutlug İlteriş,
Dirilttiler budunu,
Ve yükselttiler Türk`ü...
Uzun yıllar geçti sonra...
Türk doğduğu yere döndü,
Ardına künü* alıp,
En batıya yürüdü...
Adı artık Oğuz`du...
Dağları aşıp büyük denize vardılar...
Dediler burası ola ki,
Bozkurtla maralın aştığı deniz...
Dediler ata yurdumuz,
Bunun ötesinde ola...
Artık Türk Selçuktu...
Tuğruldu, Çağrıydı...
Aştılar denizi,
Gördüler cenneti...
Alp Arslan kükredi,
Bura bize yurd olsun dedi...
Yurt oldu anadolu...
İki yüzyıl geçti...
Özlerini unuttular.
Tanrı çok üzüldü...
Gazabını yolladı...
Türklerin geldiği yerden,
Kündoğusundan, küçük atları
Ve çarpık bacaklarıyla geldiler,
Yaktılar yıktılar...
Tutunamadı Celaleddin...
Moğollardı gelenler,
Ve başlarında Tanrı kutlu Çingiz Han.
Türk hatırladı, unuttuğu şeyleri,
Ertuğrul oğlu Osman seslendi:
"Ey oğul, beni dinleki,
Devletin daim, milletin huzurlu olsun."
Yüzyıllarca dinlendi o...
Türk yeniden yükseldi,
Öyle yükseldi ki,
Tepeden bakar oldu,
Tanrı`nın incisi Konstantin`e...
Murad Han oğlu Mehmed seslendi:
"Ben Sultan Mehmed Han,
Ya ben Istanbul`u alırım,
Ya da Istanbul beni..."
Konstantinapolis, Istanbul oldu,
Türk oldu...
Türk yükseldi, hem de öyle yükseldi ki...
Artık düşmemek imkansızdı.
Dört yandan saldırdılar,
Beşinci yan içerisi...
Tanrı baktı, üzüldü...
Tanrıdağında ulular baktılar, üzüldüler...
Türk`ün atası Oğuz Bağatar yakardı:
"Ey gök Tanrı, ulu Tanrı, Türk`ü yaratan Tanrı...
Soyumu kurtar. Onlara yiğt bir Türk evladı yolla."
O yakardı, ulular ağladılar...
O da ağladı...
Tanrı duydu, kıyamadı...
Mustafa Kemal`e kut verdi...
O`nu Türk`e gönderdi...
Kemal Türk`ü diriltti,
Tanrı buyurduğu için...
O bir kurttu, sarışın mavi gözlü bir kurt.
Düştü Türk`ün önüne...
On yılda yeniden yaratıldı Türk...
Eskisinden daha güçlü...
Daha kutlu...
Oğuz Bağatar yakardığı, ulular ağlaştığı için.
Tanrı istediği ve buyurduğu için.
Adı Türk olduğu için.
Tanrı kutunu eksik etmesin...
Amin...
-------------------Borçu-------------------
