GÖKBÖRÜ'NÜN DOĞUŞU…
Türklüğüm...Ülkülerim..Sevdalarım… Bozkurtların kinle bilendiği, şanlı tarihlerine dönüp baktıklarında iç geçirdikleri, Tanrı Dağları'ndan esen yelleri iliklerinde hissettiklerin de; uçmağa vardıklarında, Başbuğların huzuruna başları eğik çıkma düşüncesinin verdiği utanç!!!
Adı konulamayan bir uğursuz karabulut dolanıp durmakta Türk İli'nin üzerinde, yiğitlerin yüreğini daraltan, ruhlarını bunaltan… Hani bir adım ötesinin görülemediği, Türklüğün gururuna dokunan, kanımızı dalgalandıran, isimlendirilemeyen bir esaret zinciri. Düşündükçe nefretimize nefret katılıyor.
İtin izi Kurt izine karışmış, dost kim düşman kim anlaşılamıyor. İtler dört yandan ürüyüp duruyor da gecenin karanlığında, sesler bile bir birine karışmış, hedef ne yanda göremiyoruz. Bozkurtlar umutla, elleri pusatlarında, gözleri Tanrı Dağı'na çevrilmiş buyruk beklemekteler. Ayaz basmış geceyi, her geçen saniye sabırları tüketmekte, sinirler gerilmekte. Akacaksa akmalı, damarlarda durmamalı artık kan.
Ak sakallı kocalar gözlerimizin içine bakmaktalar, "sabır çeriler sabır!" dermişçesine. Bozkurtların bakışlarındaysa garip bir hüzün, garip bir sitem ve isyan!!! Hislerin yarattığı karmaşayla, gözlerimiz kararmakta. Birileri, Atam Attila'nın kan kusturduğu toprakların tohumlarıyla, şimdi benden habersiz sözlü nikahlar kıymakta istikbalimle. Atam Kür-Şad'ın kırk çerisiyle talan ettiği Çinlinin, pranga vurmaya çalıştığı öz kardeşlerimiz hasretle, özlemle bizi aramakta. Bir adım ötede Karabağ'ım, diğer yanım Kerkük'ümde oluk oluk kan akmakta. Albız alsın! Nereden gelmekte bu karanlığı yırtan oklar, Bozkurtlar Şehit olmakta! Anaların, katunların, balaların ağıtları arşı sararken, Bozkurtların yanaklarından damlalar süzülmekte… Yüz senede bir çıkmaz mıydı yolbaşçımız? Ne vakit yürüyeceğiz Kızıl Elma mıza? Kutlu ülkümüz değil miydi Büyük Türk Dünyası?
Bilmekteyiz ki, tuğun battığı yerden güneş doğarmış. Çık artık ey Koca Başbuğ, kükre de yankılansın karşı dağlarda buyruğun, dik zirveye Kurt Başlı Sancağımızı. Gün bugündür, gün artık Türk'ün toy günüdür, gün sevdiğimiz gün, GÜN PUSLU GÜNDÜR!!!
Bir şeyler oluyor, sanki yer titriyor. Gökyüzünde ay yükselmekte.Davullar vurulmakta.Kıl çadır aralandı, erlerinin arasından tüm ihtişamıyla, heybetiyle ilerlemekte Başbuğ. Yükselen ayla birlikte yamaca yönelmekte Gökbörü . O kulakları sağır eden haykırış dağı taşı sarsarken, pusatlar kınından aynı anda bir hışımla çıkıvermişti. Buyruk gelmişti, cenk başlamıştı!
En önde ilerlemekte Başbuğ, her şahlanışta ve her inen kılıç darbesinde yeniden dirilmekte BOZKURTLAR. Turan el vermiş ayağa kalkıyor, Doğu Türkistan'ım, Güney Azerbaycan'ım inadına isyan diyordu. Gökbörü önderlik ederken Tanrı'nın yeryüzündeki askerlerine, pençesinin altında eziliyor adeta çakal başları. Süzülüşündeki asalet korku salıyor tüm dünyaya. Fırtına olmuş kopuyor şanlı Türk Ordusu. Başlıya baş eğdiriyor, dizliye diz vurduruyorlardı.
Damarlardaki asil kan coşmuştu bir kere… Kahpe Çinli baç veriyor, sinsi Avrupa, Viyanalarda bedel ödüyordu. Tuğlar ulaştıkça dört yana, Kurt Başlı Sancak biraz daha yükseliyordu gökyüzüne. Şehitlik mertebesine erişenler, büyük bir zevkle koşuyorlardı Tanrı Dağına doğru, Başbuğlarının huzurunda şerefle yere diz vurmak için.
Çatık kaşlarıyla sürekli ufku süzüyordu Başbuğ. Artık dünya dar geliyordu Türk'e. Hep bir şeyler eksik kalıyordu günlünde ve hep daha da ileri atılıyordu. Atının dizginlerine gem vuramıyordu sanki…
Ve gün gelip de , dönüp son kez baktığında yer yüzüne,ömrü hayatında ilk kez dudağında beliren bir tebessümle, Bozkurtlarına son bir kez daha sesleniyordu;
GÖK GİRSİN,KIZIL ÇIKSIN. TANRI TÜRK'Ü KORUSUN!!!
ALINTIDIR
Kutalmış OCAKLI
