Tonyukuk

On birinci Yüzyıl ortalarında başlayan yoğun Türk göçleri öncesinde Anadolu’nun büyük bir bölümü özellikle de Orta ve Batı Anadolu bölgeleri nüfusu az, hareketsiz, tek kelime ile geri kalmış bir memleket manzarası gösteriyordu. Sasani-Bizans, Arap-Bizans savaşları Anadolu’daki insanların önemli bir bölümünün yok olmasına ve Çukurova gibi birçok bölgelerin de korkunç bir biçimde tahrip edilmesine yol açmıştı. Nüfusun azlığı, yoksulluğu ve teşkilâtsızlığı yüzünden yerli halk hiçbir varlık gösteremez duruma düşmüştü. Anadolu’da tek hâkim unsur olan Bizans’ın, Balkanlar üzerinden getirdiği Hıristiyanlaşmış Oğuz(Gagavuz), Peçenek, Kıpçak(Kuman) Türklerini doğudan gelen Selçuklu akınlarına karşı ileri önleyici kuvvetler olarak uç bölgelere yerleştirmesine rağmen anılan sebeplerden ötürü Oğuz Türkleri nispeten az bir kuvvetle, kısa sürede ve ciddi bir direniş görmeden Anadolu’yu Türk yerleşimine açabilmişlerdi. Yerli halkın nüfusça çok az olduğunu gösteren delillerden biri şudur ki, Türk sultan ve beğleri ele geçirdikleri yerlerin ahalisini kendi yurtlarına getirerek genellikle tarım faaliyetlerinde kullanıyorlardı. Çünkü asıl egemen oldukları yurtlarında ekilmemiş geniş topraklar vardı. Selçuklu hükümdarlarının Doğu ve Güney Doğu Anadolu’ya devamlı bir fetih siyaseti gütmelerine karşılık, en uygun zamanlarda bile Batı Anadolu ve Marmara üzerine yürümekte isteksiz davranmaları ancak oraların nüfusça az ve iktisadi olarak geri kalmış olması ile izah edilebilir. Aynı şekilde Malazgirt fatihi Alparslan’ın takip ettiği siyasette bu durumu doğrular.

Nüfus bakımından bir örnek daha vermek gerekirse Anadolu’nun belli başlı bazı şehirleri beş-on bin yerli nüfusu geçemezken Anadolu’ya göçen onlarca Türk oymağından yalnızca Uluyörük ve Dulkadirliler’in toplam nüfusu 16. Yüzyıl kayıtlarında 300.000 dir.

1048 yılının 18 Eylülünde Pasin ovasında Tuğrul Beğ’in komutanlarından İbrahim Yınal ve Kutalmış idaresindeki Selçuklu ordusu sayıları elli bini bulan Bizans ordusunu perişan etti. Başlarındaki (Gürcü) komutan Liparit’e karşılık Bizans’ın yolladığı fidyeyi kabul etmeyen İbrahim Yınal, 9. Yüzyılda İstanbul’da inşa edilen bir caminin tamiri ve burada Tuğrul Beğ adına hutbe okunmasını talep etmiş ve buna karşılık Liparit salıverilmiştir. Sıkı durun bu cami tamir ve hutbe meselesine tek ve en büyük tepkiyi o zamanın B.O.P eş başkanı olduğu anlaşılan Arap Fatımi halifesinin İstanbul’daki elçisi göstermiştir.

Bu savaşa rağmen Anadolu içlerine ilerleyen Türkmenler tam olarak güvende sayılmazlardı. Nihayet 26 Ağustos 1071’de Alparslan Komutasındaki Selçuklu ordusunun kazandığı Malazgirt savaşı bütün Anadolu’yu boydan boya açmış Türklerin önündeki engelleri kaldırmıştır. Takip eden 8-10 yıllık sürede Trabzon yöresi hariç Boğazlara, Ege denizine kadar bütün Anadolu fethedilmiş bu sırada Türkistan, Horasan, Azerbaycan’dan gelen Oğuz boylarına mensup Türkmenler kalabalık kitleler halinde yurdu doldurmuş işte o zaman Anadolu tam olarak Türk yurdu olmuştur. 12. Yüzyılda yavaşlayan göç dalgası bütün bu çarpışmalarda kaybedilen nüfusu çoğaltacak durumda değildi. Ancak 13. Yüzyılda patlayan Moğol fırtınası, Türkleri önüne katarak büyük bir göç dalgası halinde Anadolu’ya doldurmuştur. Bundan sonra gerekli insan gücü tekrar kazanılmış ve nihayet 14. Yüzyılda Anadolu’nun Türkleşmesi tamamlanmıştır. Türk gençleri, merhumlardan Hüseyin Nihal Atsız, Faruk Sümer, Osman Turan, Cevdet Türkay, Mehmet Altan Köymen, Mükrimin Halil Yinanç, İbrahim Kafesoğlu, Fuat Köprülü, Cengiz Orhonlu, yaşayanlardan Yusuf Halaçoğlu gibi değerli bilim adamlarının Türk yerleşimleriyle ilgili eserlerini okuyarak donanımlarını tamamlamalı bu topraklara daha yüksek bir bilinç ve kararlılıkla sahip çıkmalıdır.

Tonyukuk

Türkiye’nin asıl etnik yapısını ortaya çıkarmak için tahrir(vergi) defterleri ile bunun ayrıntılı tespiti yapılabilir. Prof. Faruk Sümer Oğuzlar kitabının 201-202 sayfalarında şöyle yazmış: ‘’Bu defterlere göre Türkiye’nin Adalar Denizi’den Fırat’a ve Trabzon’a kadar olan kısmında Türk nüfusu pek hakim olup azınlık olarak yalnız rum ve Ermeniler vardır. Hristiyan azınlığın en az bulunduğu bölgeler Batı-Anadolu, Marmara bölgesi ile Kuzey-Batı-Karadeniz bölgesidir. Anılan bölgelerde 1520-1530 yılları arasında 540.963 Türk ev nüfusuna karşılık, yalnızca 4.471 Hıristiyan ev nüfusunun yaşadığını biliyoruz. Konya, Niğde, Kayseri ve İç-İl vilâyetlerinde ise Türk ev nüfusu 143.254, Hıristiyan ev nüfusu ise 2.448 idi. Doğuya doğru gidildikçe nispetin azalmakta olduğu görülüyor. Meselâ Maraş, Yozgat, Kırşehir vilâyetlerinde 66.776 Türk ev nüfusuna karşılık 2.687 Hıristiyan ev nüfusu vardı. Aynı yıllarda Çukurova bölgesinde ezici Türk çoğunluğuna karşılık pek az bir ermeni nüfusu görülmektedir. ‘’ Doğudaki bu nispi azalmanın yukarıda belirttiğim Osmanlı-Safevi çekişmelerinin sonucunda olduğu açıktır.

Osmanlının dayandığı asli unsurun Türk olduğunu bir türlü anlamamasının acı sonuçları bugün hainler eliyle bu millete tattırılmaktadır. Bu durum 19. Yüzyılda İkinci Abdülhamit ve devlet adamlarından Cevdet ve Said Paşalar tarafından anlaşılmasına rağmen İmparatorluğun durumuna bakılınca pek çok şey için geç kalındığı anlaşılmaktadır. Rumlar ve Ermeniler tıpkı günümüzdeki kürt yayılması gibi Anadolu ve Marmara’da daha önce hiç bulunmadıkları yerlerdeki köy, kasaba ve şehirlerde ansızın ortaya çıkmışlardır. Örneğin Marmara’da ermeni varlığının ortaya çıkması 17. Yüzyılda başlar. 16. Yüzyıla ait tahrir defterleri ile 20. Yüzyıl başlarındaki genel kaynaklar arasındaki fark bu durumun korkunçluğunu ve yöneticilerin fasılasız süren gafletini ortaya koyar. Dikkat çeken bir durumda şehirlerde bulunan gayri türklere başka yerlerden gelen menşei belirsiz kavimdaşlarının katılmasıdır. 16. Yüzyıldan beri süren bu katılmalar şehirlerdeki azınlık nüfuslarının artışına neden olmuştur. Örneğin Maraş şehrinde 1650 sayımında 20 ermeni aile varken bu sayı 1914 yılında 8.000 e fırlamıştır. Günümüzde 80.000 in üzerinde ermeninin kaçak olarak Türkiye giriş yaptığı ve bunların bir bölümüne vatandaşlık verildiği/verilebileceği Türk varlığını yok etmeye and içmiş resmi bir zevat tarafından ifade edilmiştir. Görüldüğü üzere Osmanlı dönemindeki gibi bu işleri gizli kapaklı yapmanın gereği kalmadı. Türk düşmanıysan yeter! geç arkasına sıraya gir!

Bugün Bakan Nimet Çubukçu’dan bir demeç dinledim. Tarihimizde ilk defa bir azınlık okulunda diploma dağıtan bu hazret diyor ki, en kısa zaman da ana dilde kitap bastırıp dağıtacağız. Şimdi buna ve içinden fırladığı AKP tayfasına hain, işbirlikçi vb. sıfatlarla hitap etsek Türk Ceza Kanunlarına göre suç işlemiş oluruz en iyi ihtimalle de bu yeri kapatırlar en iyisi biz demeyelim de, bunları devlet hizmetinde gerekmediği halde Müslüman sanarak oy veren kendi halinde mütedeyyin insanlarımıza Tanrı’dan akıl fikir dileyelim. Gerektiği hallerde bu yazıya devam edeceğim. Esenlikler.

Kaynaklar:
Prof. Dr.Faruk Sümer: Oğuzlar/Türkmenler Tarihleri-Boy Teşkilâtı-Destanları
Cengiz Orhonlu: Osmanlı İmparatorluğu’nda Aşiretlerin İskânı
Cevdet Türkay : Osmanlı İmparatorluğu’nda Oymak, Aşiret ve Cemaatler
Prof. Dr. Yusuf Halaçoğlu: Anadolu’da Aşiretler, Cemaatler, Oymaklar

Tonyukuk

Anadolu’daki bazı runik duvar yazılarının varlığından aşağıdaki köprüde söz etmiştik, bu başlıkta yer alan duvar yazılarının M.Ö 8 binlere giden bir geçmişi var.
http://www.turania.net/runik-turkce/...yazitlari.html

Yine Anadolu sahalarında boy göstermiş olan İskit/Saka, Kuman, Kıpçak, Ak Hun varlıklarına değinmiyorum bile. Çünkü (kıymetini bilmeyen yöneticiler olsa da)10 milyon Türk varlığına dayanarak üç kıtada toplam 12.744.000 km. kare toprağa egemen olan bir devletin asli unsurları olarak bugün yalnızca 780.000 km. karelik bir sahada yoğunlaşıp, Türkiye Cumhuriyeti Devleti olarak varlığımızı sürdürüyoruz. Milyonlarca km. karelik toprağa hükmeden bir devletin, o sınırların yaklaşık 1/10 u kadar bir alanda yaşayan asli unsurları olarak devletimizi yönetenlerden Türk ekinine 10 kat daha fazla özen, Türk adına 10 kat daha fazla saygı, insanlarımızdan vatana, ay yıldızlı bayrağa 10 kat daha fazla bağlılık beklemek hakkımızdır.

Sayın Prof. Tuncer Baykara’nın, Türk Türklük ve Türkler kitabının 28. Sayfasında yazdıkları yukarıdaki yazılarımızın bir özeti gibidir:

a- Türkler geldiğinde bu diyarlarda kalabalık bir yerli nüfus söz konusu değildi. *(özellikle sonradan türeyen hain kırmaların adı sanı bilinmiyordu.)

b- Türkler sadece 1071 ve takip eden yıllarda değil, sonraki onyıl ve yüzyıllarda da akın akın gelmişlerdir. Gelenlerin sayısı iki yüz yıl zarfında üç milyondan az değildir.

c- Barış zamanlarında Türkler, otuz senede nüfuslarını bir misli arttırabildiler.

d- Türkler, 12 ve 15. Yüzyıllarda daha üstün bir kültüre sahip olduklarından, Türkler ve Türkçe kaybolmamış, aksine yerli halkın önemli bir bölümü Türkçe öğrenmiştir.

e- Sonuç olarak Türkiye Türklerinin çok önemli bir kesimi (%90) İç Asya’dan, Karadeniz kuzeyinden kopup gelen Türklerin çocuklarıdır.

f- Düşünceme göre Türkiye Türklerinin %60’ı Oğuz, %30’u Çiğil, Kıpçak, Tatar, (Kuman**),(*Yağma) vb. Türk boylarıdır…. Kısacası Türkiye’de İç Asya’dan gelmiş olan Türkler etkin ve hâkim unsurdur.

*(yazarın ifadesi değildir.)

**(Ünlü Macar besteci Bela Bartok 40’lı yıllarda Türkiye’ye gelerek Türkmen köy ve obalarında çalışmalar yapmış, yöresel Türküleri balmumu silindirlere kaydetmiştir. Bela Bartok Toros dağlarının tepesindeki bir Yörük çadırında İbrahim adlı 75 yaşındaki bir çobanın söylediği ezginin, Macaristan’daki Kumanlara ait bir Türkü ile aynı melodik alt yapıya sahip olduğunu hayretle belirtmiştir. Ne yazık ki bu çalışmalar İnönü hükümetinin soğuk duruşu ve araya giren İkinci Dünya Savaşı yüzünden bir sonuca ulaşmamıştır. Bu konuyu eski otağımız turania.com da yazmıştım ancak hem eski otağımızın veri tabanına hem de bu konuya ait kaynağa bugün sahip değilim.)