Osman emminin hanımı, memleketteki anasının yanına gitmiş ve epey zamandır gelmemiştir.
Cep teflonuyla yaptığı çağırma istemlerine cevap alamayan Osman emminin; çamaşır, bulaşık, yemek, temizlik ve çocuklarla uğraşmaktan takadı tükenmiştir.
Kadınını son kez çağırmak için telefona sarılmış, ancak anasının yanından gelmek istemeyen kadın, telefona cevap bile vermemiştir.
Bunun üzerine Osman emmi mesaj atmaya karar vermiştir.

İşte o mesaj:
 
Kadınım bu sağa son mesajım.
Bebelerinen evde oturup ağlarım.
Çamaşır, bulaşık tarih yaptı.
Kadınım ben bu işlerden ne ağnarım.
 
Bi tokat salladım değmedi bile,
La bok mu var babağan evinde.
Ula ne bilinmez bir avradmışşın,
Bebelerinen beni mevlam gayırsın.

Arkadaşın Hatçe yan yan bakıyo.
Üzelme Osman abi deyiveriyo,
Bebelerin başını okşayarakatan,
Kendi düşen ağlamaz deyip gülüveriyo.

Bugün geliverdi zabahın köründe,
Vallahi gecelik vardı zillinin üzerinde.
Bulaşığa daldı, çamaşırı yıkadı,
La kadınım bak göğnüm çok daraldı.

Bebeleri banyoya sokup yıkayıverdi.
Osman abi sende gir, keseleyim diyiverdi.
Bende büğün olmaz yarın diyiverdim,
La kadınım sağa bir şans daha verdim.

Zabaha kadar geliyosan gel eve,
Vallahi gelmezsen böyük tehlike.
Hatçe bekliyor elinde kese,
Vallah keseynen kalsa keşke.
 
“Hadi bakalım gelmesinde göreyim.” diye söylenerek mesajını gönderen Osman amca; mızıldanmakta olan çocuğuna;
“Meraklanma yavrum anan ağşama evde”
diyordu.