--Atsız’a--



-Bu şiir, Ulu Türkçü Nihal Atsız’ın ikinci eşi olan Bedriye Hanım tarafından yazılmıştır.-

Bir buçuk yıl var ki senden öğüt aldık biz,
Senden taşan Türklük aşkı bize verdi hız…
Artık sussan ve beklesen bunun kârını,
Görsen nasıl hazırlıyor gençlik yarını?
“Türk”ü yalnız “Türk”ü örnek etmekti gayen
En ümitsiz varlık için emindi sayen.
Şuursuzca garba akan gençlik taşandı,
Bu sel senden neler aldı, neler kazandı!
Sendin çizen nispetini Bismark’la Türk’ün,
Sen anlattın niçin gitti Napolyon sürgün;
Artık bugün bir mefkure değildir Lenin,
Sihirledi onu çelik iraden senin.
Ektiklerin genç kalplerde vermekte filiz,
Bil ki onun yükselmesi yakındır Atsız ! ..

Bedriye Sabit Atsız

ATSIZ MECMUA Sayı: 17 Sayfa: 2

--ATSIZ Tanrı Dağı’nda--


Burada baş sağlığı, orada gözler aydın;
İki ayrı dünyada iki ayrı tören var.

Tanrı katından gelen bir yüce buyruk üzre,
Aramızdan ansızın çadırını deren var.

Orada ecdat ruha şadümanlık içinde
Burada tamu içre gönüllerde boran var.

Eksilmiş bir yanımız; çarpılmış gibiyiz hep
TANRI korusun, sanki Bozkurtluğa kıran var.

Yukardan gök mü bastı; altta yer mi çöktü ne?
Kimsede ağız, dil yok; gözleriyle soran var.

Buradan uğurlarken onu binlerce Bozkurt
Orada karşılayan binlerce Alp-Eren var.

O gün Tanrıdağı’nda tan ağardığı çağda,
Dediler Oğuz Han’ın otağına giren var.

Ve Tanrı-Kut Mete’nin huzurunda Atsız’ı
Kür Şad’la Kül Tigin’le diz vururken gören var.

Töredir; konan göçer, doğan gün batar elbet
Tanrı zeval vermesin devlet, din ve KUR’AN var.

Dayanılmaz olsa da Atsız’lığın acısı
Ulu Tanrı’ya şükür yine toy var, Turan var.

Niyazi Yıldırım GENÇOSMANOĞLU

--Atsız’ın Ardından--


Nefsin için bir saat yasamadan gönlünce.

Irkına vakfettigin çile dolu ömrünce.

Ufuklardan bekledin bir akın müjdesini.

Rüzgârlardan dinledin cedlerinin sesini.

İsterdin dönsün zaman, geçmiş gelsin yakına;

Kaç kez çıktın kim bilir Çin’e doğru akına;

Mazide yaşıyorken özlediğin atiyi;

Bizlere sen öğrettin şeref tasan maziyi.

Ardından boyun büküp baktık kolsuz kanatsız;

Bizi yetim bırakıp, uçmağa vardın Atsız;

Sönsün gözlerin nuru, bugün akmazsa yaşı,

Bir yıldız gibi kaydın, Türklüğün mihenk taşı.

Fâniliğin bittiği sınırın ötesinde;

Bozkurtların önünde, tuğların gölgesinde.

Seni Tanrı Dağı’nda Kürşad ağırlayacak,

Elbet tarih seni de bir gün alkışlayacak.

Bir gönül ülkesinde saltanat sürüp tahtsız,

Taht kurdun gönüllerde, âbide oldun ATSIZ…


Fazıl Ahmet BAHADIR

(Orkun Dergisi, Sayı:10 Aralık 1998)

--Atsız Atam--



“…bazı şahısları sevmediğim için beni hiçbir kanun, hiçbir mahkeme mahkûm edemez. Ben herkesin sevdiği insanları sevmeğe mecbur değilim. Hele psikanalizin ortaya koyduğu hakikatlerden sonra; taht-eş şuurlarındaki zulmetlerle, gönüllerinde yaşayan ifritlerle hiçbir insanı sevilmeye layık bulmuyorum. Bütün didinmelerden sonra büyük kainat manzumesinde meçhul bir zerre olacağımızı düşünüyor ve bu kadar boş bir neticeye varmadan önceki şu kısa misafirlikte insanların vicdanına karışmak hamakatını gösterenlere acıyorum. Hiçbir hakîkî bahtiyarlığın bulunmadığına kâni olduğum dünyâda tek vazife ve teselli bildiğim ülkü, şahıslardan sıyrılmış yüksek bir duygu ve düşüncedir. O, çirkin yüzlü ölümü bile güzelleştirip bir sevgili gibi bağrımıza bastırır. Hayatın zehir zemberek kasırgalarını ruhumuzda Nisan rüzgarı gibi estirir. Acıların önünde bizi granit heykeller gibi susturur. Ben bu yolun üzerindeyim. Onun içindir ki oğluma zengin olmasını, bahtiyarlık için çalışmasını değil, Turan’ı kurtarmak için yapılacak kutlu savaşta şehit olmasını vasiyet ediyorum. Savcı beğenmese de, bütün dünyâ hoşlanmasa da ben böyleyim işte! ” ... Hüseyin Nihal Atsız


Göğere ıssız acun Alp Er Tunga döngüsü
Soyumdan dalga dalga aydınlığa ağ ola!
Tahtında asil ırkım üç atlasta süngüsü
Yoluma yoldaşıma muştum demir dağ ola;
Gök çöke yer yarıla Atsız Atam sağ ola!


Oklarım sadaklarım mızraklarım niceler
Ardınca solgun kalan destanları heceler
Şafağım nesil nesil bitmek bilmez geceler
Paslanan Türkülerde pusatlarım zağ ola;
Gök çöke yer yarıla Atsız Atam sağ ola!


Tuğumla gök yeleli bin kurt ize dinende
Erler ki şahlananda eyersiz at binende
Vaktinde bulut bulut yıldırımlar inende
Sagular kır keçeden çadırıma cağ ola;
Gök çöke yer yarıla Atsız Atam sağ ola!


Yurt tutan er gözleyen tarih boyu nam arım
Yığında Oğuz Kağan devletleşen umarım
Kudrete körük deren kırk bismillah damarım
Mete’den tâ Mehmet’e Hay düğümlü bağ ola;
Gök çöke yer yarıla Atsız Atam sağ ola!


Çağlaya Kurtbala ki tolun ardım çağlaya
Çatlayan kopuzlarda elim kolum bağlaya
Adıma muradıma Dedem Korkut ağlaya
Ağlaya balballarım feryadıma çağ ola;
Gök çöke yer yarıla Atsız Atam sağ ola!


3 Mayıs 2006 // T A R S U S

Hakan İlhan KURT