Şu günlerde keyfim yerinde, her meseleye iyimser bakıyorum.
Haritasız Türkiye özlemindeki Amerikan malı demokrasi neferlerinin ağzının suyu akarken, "Herhalde kurak bir ülkeyi suluyorlar" diye düşünüyorum.
Dokunulmazlığa kıllarını kıpırdatmayan korkulukları, kargalarla baş başa bırakıyorum.
Birbirlerine silah hediye eden politikacıların, katil olmak için sebep arayan toplumun ilham perileri olduğunu düşünüyorum.
"Vur patlasın, çal oynasın!"
Cumhurbaşkanı seçebilecek kadar demokrasiye sahip olmayan bir ülkenin, "taklitlerinden sakınılmayan" üçüncü dünya ülkesi olmasına aldırış etmiyorum.
Devrimin karekökünü alıyorum, içinden zerre kadar CHP çıkmıyorsa da Deniz Baykal hayranlarına "Çıkmadık candan umut kesilmez" diyorum.
Namuslu insanların yüzündeki mücadele izlerinin, bir manken gülüşü kadar değeri olmamasını, "toplumdaki istikrara" bağlıyorum.
Sokaklardaki çocuk iskeletlerinin, "Eti benim, kemiği devletin" diyen babaların gurur tablosu olduğunu düşünüyorum.
Tuvalette basılan kadınlara sanatçı damgası vuranların, yüzlerine vurmuyorum namussuzluklarını.
Puştluk borsasındaki yükselişi de magazin ekonomisine destek sayıyorum.
Büyüklerimi sayıyorum "Bir, iki, üç."
Küçüklerimi seviyorum, "Bir milyon, iki milyon, üç milyon..."
Kaç zamandır yeniden tanımlamaya ihtiyaç duydum kendimi.
Yürüyüş düzenimi değiştirdim.
Şu günlerde keyfime kahyalık yapıyorum.
Acayip iyimserim.
Merak etmeyin, bu ülkeye bir şey olmaz!
Bundan sonrası tufan!
