RUBAİ ATATÜRK


GÖRKEMLİ BÜYÜK KOSKOCA DAĞDIR ATATÜRK
HİÇ GEVŞEMEYEN SIMSIKI BAĞDIR ATATÜRK
DEVRİMLERİNİN BEKÇİSİDİR TÜRK ULUSU
HALA YAŞIYOR ÖLMEDİ SAĞDIR ATATÜRK

Şubat/07

MEMİŞ'İN MUSTAFA


MEMİŞ’İN MUSTAFA

Alaca karanlıkta Ok kayası’da vurdular
Ben Zorkun köyünden Memiş’in Mustafa
Bir avrat beş çocuk boynu bükük kaldı
Doya doya sevememiştim karımı çocuklarımı
Yaşamanın tadına doyamamıştım daha

Koca yapraklar delik deşik oldu saçmalardan
Bir tüfek patladı-bildim beni vuran Çolak Ali
Geçen yıl rastlamıştım daracık bir bağ yolunda
O asılmıştı tetiğe ben asılmıştım
Taa o günden beri Ali’nin çolak kalmıştı eli

Her yer alaca karanlıktı bağlar-bahçeler-dağlar
Bir Türkü tutturmuştum doğacak güne karşı
Fışıldak kaya’nın uğultusu vardı kulaklarımda
Alışmıştım Koca dere’nin gürültüsüne yıllardır
Erimemişti Berit’in Solak dağ’ının karı

Gece gündüz çalıştım durmadan dinlenmeden
Şimdi içimde var boynu bükük çocukların sızısı
Üzümleri sermemiş-cevizleri çırpmamıştım daha
Bu yıl yeni giysi alacaktım karıma çocuklarıma
Ne yapalım böyle imiş alnımızın yazısı

Ne günler geçti aradan-ne kadar yıllar
Ne zaman ve neden başladı düşmanlığımız bilmem
Omzumda tüfek  tabanca belimde öyle gezerdim
Akşamları sıkı sıkıya kapatırdım perdeleri
Azıcık geç kalsam eve korkardı Fadime’m

Çocuklarım şimdi kime baba diyecek
Kimin yolunu gözleyecek akşamları karım
Acaba evlenir mi köyden başka biriyle
Bir kaç keçi ardında bir ömür tüketecek
Bir parça ekmeği bulmak için çocuklarım

İyi bakın hayvanlara yokluğumu hissettirmeyin
Fadime’m seni çocukları emanet ettim Allah’a
Argın altındaki tarlayı yarıya verin
Oğlum Memiş’e-Alirza’ya son sözümdür Fadime’m
Acımı unutsunlar kanımı gütmesinler ha

Alaca karanlıkta Ok kayası’nda vurdular
Ben Zorkun köyünden Memiş’in Mustafa
Bir avrat beş çocuk boynu bükük kaldı
Doya doya sevememiştim karımı çocuklarımı
Yaşamanın tadına doyamamıştım daha

1970

RUBAİ ALTIN ÇAĞ

                           - Arif Nihat Asya'ya

Tattırsan o şiir dolu bir bardağını
Bir bir aşarız kanatlanıp kaf dağını
Hayyam ne ki Arif Hoca üstünsün sen
Sayende yaşar rubai altın çağını

1969

BEKLEMEZ


Çekilmeli
Çeliğin en hası
Çifte su verilmiş
Gök mavisi pusatlar

Daha ne güne durur
Savaşçı gök yiğitler
Vakit geçmek üzredir
Yiğidin hası beklemez

Haznede mermi
Ana karnında çocuktur
                        beklemez

Öfke yürekte
Bayrak sarılı
Pusat sandıkta
beklemez

Haznede mermi
Ana karnında çocuktur
                        beklemez

Çekilmeli
Çeliğin en hası
Çifte su verilmiş
Gök mavisi pusatlar
Beklemez

YA İSTİKLAL YA ÖLÜM

Yeter çek artık
Ülkemizi çiğneyen kara çizmeni
Gittikçe uzayan
Büyüyen-çoğalan
Aydınlık günlere engel olan
Ülkemizi karartan kara gölgeni

Topunu-pusatını-bombanı
Topla git ülkemizden
Ülkemizden aldığın yeter
Soyduğun çaldığın yeter

Kandıramazsan bizi artık
Yüzünden maskeni sıyırdık aldık
O utanmaz yüzünü
Gördük anladık

İstemiyoruz uzatma artık
O kırılasıca yardım elini
Kökünden koparmak gerek
O bin yalanı birden söyleyen
Yılan dilini

Gittikçe çoğalır yüreklerde kin
Yürekler engerek dilli
Hançerlere kın
Yürekler öfkeli
Yürekler kızgın
Yüreklerde atlar koşar
dolu dizgin

Yaptıklarının
Gün gelir elbette hesabı sorulur
Günden güne bilenen kinlerin
Zembereği kurulur

Kara çizmeleriniz
Çiğnerken ülkemizi
Kimse durduramaz bizi
Siz var oldukça ülkemizde
Savaşımız bitmez


Yiğitler devrilir birer birer
Yiğitleri bitmez ülkemizin
Yiğitleri tükenmez
Savaşmayana yiğit denmez
Ülkemizde

Yurdumuzda at oynatır yabancılar
Büyür ha büyür
Yüreğimizdeki sancılar
Umut kesilmez Tanrıdan

Bilin artık
Sabrımız sona erdi
Yüreklerde kin
Dal budak saldı boy verdi

Son sözümüz budur size
Ülkemizden çekilin
Bilirsiniz
Son sözümüzdür bizim
'YAİSTİKLAL-YA ÖLÜM'
Ey emperyalist ülkeler
Tarihin karanlığına gömülün
Bir daha ses gelmesin sizden
Çekilin
           çekilin
                   çekilin
Artık ülkemizden

Ağustos/90