TÜRK EKONOMİSİ İÇİN KALKINMA ÖNERİLERİ

[ilteris7]

Nasıl Bir Kalkınma Stratejisi?
 
 Aydın Sezer
 
 İthal ikameci kalkınma modeli mi, ihracata dayalı büyüme modeli mi? Türkiye, bu ikilemi fazla tartışmadan, hemen herkesin üzerinde mutabık olduğu ikinci yolu seçti. 1980’lerden itibaren dışa açık büyüme modeli de diyebileceğimiz, “ihracata dayalı büyüme modelini” uygulayarak büyük bir atılım gerçekleştirdi. Kambiyo rejimi değiştirildi, ihracat işlemleri kolaylaştırıldı, milli paramız konvertibiliteye kavuştu, finans sektörü serbestleşti. 1996 yılından itibaren “gümrük birliği” de yabancı sermayenin ülkeye çekilmesinde büyük rol oynadı. Peki, 1980’lerin ve 1990’ların dönüşüm süreci, batı toplumları ile aramızdaki açığı kapatmaya yetti mi? Yoksa bu modelin uygulanmasına rağmen arkamızdan gelen bazı ülkeler de bizi geride mi bıraktı?
24 Ocak Kararları ile birlikte, ekonominin serbest piyasa şartlarına göre işlemesini sağlamak ve dünya ekonomisi ile entegrasyonu gerçekleştirmek üzere uygulanan “ihracata dayalı sanayileşme stratejisi” sonuçlarını hemen vermeye başlamış, ihracat hızla artarken, ihracatın kompozisyonu sanayi ürünleri lehine büyük değişim göstermiştir.  Türkiye’nin 1980 yılında 2.9 milyar ABD Doları olan ihracatı bugün 100 milyar ABD Dolarını aşmıştır. İhracatın içinde tarım ürünlerinin payı da hızla gerilerken, sanayi ürünlerinin payı radikal bir şekilde artış göstermiştir. Nitekim 1980 yılında %36 olan sanayi ürünlerinin toplam ihracat içindeki payı 2006’da %96 seviyesine ulaşmıştır. O halde, ihracatımızın neredeyse tamamı sanayi ürünlerinden oluşurken, biz neden hala sanayileşme stratejileri üzerinde kafa yoruyoruz? 1980’lerde, Orta Doğu’nun manavı ve kasabı olmayı reddederek, çıktığımız sanayileşme yolunda, biz bugün hala neden yeni arayışlar peşindeyiz? Üstelik bugün tarım ürünlerinin ihracatından sağlanan katma değerin, montaj sanayine dayalı ihraç ürünlerinin ülkemize bıraktığı katma değerden daha yüksek olduğu gerçeği de ortadayken, acaba biz, 1980’lerden itibaren yanlış bir yola mı girdik? “Kasap ve manav” olarak kalabilseydik, ekonomimiz bugünkünden daha mı kötü durumda olurdu? İşsizlik oranı bugünkü seviyesinde mi kalırdı?  Ayrıca, “ihracata dayalı sanayileşme projesinin” gösterdiği kabul edilen başarı, esasen 1960’lı 70’li yıllarda uygulanan ithal ikameci sanayileşme politikasının mı başarısıydı? Çünkü ağırlıklı olarak o dönemde kurulan sanayi tesislerinin ürettiği sanayi ürünlerinin ihracatı, dışa açılma sürecinin başarısı oldu.  Bugün pratik bir değeri olmayan bu soruların, yeni arayışlar sürecinde mutlaka göz önünde bulundurulması gerekiyor.
 
 1980’lerden itibaren kaydedilen hızlı değişim ve büyümeye rağmen, dünya refah sıralamasında 2001–2002 döneminde Türkiye ekonomisinin işgal ettiği yer oldukça dikkat çekicidir. Aşağıda yer alan Tablo 1 incelendiğinde, 1970-80 arası dönemde,  petrol krizi (ambargosu), Kıbrıs çıkartması ve ABD ambargosu gibi etkenlere rağmen, ekonomimiz, 70 cente dahi ihtiyaç duyulan bir dönemde, dünyanın en büyük 16. ekonomisiydi. Bu tablo da gösteriyor ki, son 25 yılda Türk ekonomisi, batı ekonomileri ile arasındaki farkı kapatmak bir tarafa, arkasından gelen bir çok ülke tarafından da geçilmiş bulunmaktadır.
 
 Tablo 1: Dünya Refah Sıralamasında Türkiye
 
                       GSMH sırası        GSMH/kişi sırası
1970 - 80                 16                                  45
2001 - 02                 24                                  90
 
 Bu nedenle, Türkiye’nin bugün dünyanın kaçıncı büyük ekonomisi olduğunu tartışırken, 1970-80 arası dönemdeki dünya konjontürünü ve Türkiye’nin her şeye rağmen dünya ekonomisindeki ağırlığını bilmemiz gerekiyor.
 
 Peki, bu tabloya bakarak, Türkiye’nin yerinde saydığını söyleyebilir miyiz? Kuşkusuz göreceli olarak, Türkiye ciddi bir kalkınma sürecine girdi, ancak, bizimle aynı kulvarda olan rakip ülkelerin son 25 yılda Türkiye’den daha iyi bir performans gösterdiklerini söyleyebiliriz. Özellikle son ekonomik krizden bugüne, ekonomimizde kaydedilen gelişmeleri ve rekor kitaplarına geçen büyüme ve ihracat rakamlarını verirken dünyadaki gelişmelerden de haberdar olmamızda büyük yarar var. Bugün de, bizimle aynı kulvarda olan ekonomilerle, Gayri Safi Milli Hâsıla artışına göre kıyaslama yapıldığında, bu ülkelerin performanslarının da Türkiye’nin performansından daha iyi olduğunu görmekteyiz.
 
 Tablo 2: Economist Intelligence Unit Tahmini (Kasım 24-30, 2007)
        GSMH Büyüme Tahminleri 2007          (%)           
Çin                                                  11.5
Rusya                                               7.2
Türkiye                                             5.2
Hindistan                                           8.8
Endonezya                                         6.2
Malezya                                            6.0
Pakistan                                           6.4
Mısır                                                7.1
Arjantin                                             8.0
Brezilya                                              4.7
 
Tablo 3: Dış Ticaret Dengesi ve Cari Açık (son 12 ay)
(Economist Intelligence Unit, Kasım 24-30, 2007)
 
                     Dış Ticaret Dengesi      –      Cari Denge (Milyar ABD Doları)
Çin                         + 256                                          + 249
Rusya                               + 121                                          + 73
Hindistan                   - 65                                           -  9
Endonezya                 + 41                                          +  11
Malezya                     + 29                                           + 27
Pakistan                    - 15                                             - 7
Mısır                          -  16                                            + 2
Arjantin                     + 10                                             + 7
Brezilya                    + 42                                             + 9
Türkiye                         -  56                                                      - 34
 
 Tablo 3’de görüleceği üzere, dış ticaret açığı ve cari açık sıralamasında Türkiye, aynı kategoride değerlendirebileceğimiz ülkeler arasında rekor sayılabilecek düzeyde açığa sahip tek ülkedir. Bu itibarla, Türkiye’nin, batı toplumları ile arasındaki o büyük farkı kapatmak bir tarafa, aynı kulvardaki ülkelerle yarışta geri kalmamak için neyi, nasıl ve ne kadar kısa sürede yapması gerektiğini ivedilikle tartışmalıyız.
 
 Bu açıdan yeni bir sanayileşme stratejini tartışmak ve bu stratejiyi hızla uygulamaya koymak noktasında geç kalmamamız gerekiyor. Üstelik bu defa işimizin daha da zor olduğunu belirtelim. Zira küreselleşme olgusuyla birlikte tartışılan “yeni ekonomi”nin ne olup olmadığını da tam anlamıyla ve doğru bir şekilde algılayabildiğimiz konusunda ciddi şüpheler görülmektedir. Bu açıdan, öncelikle bir durum tespiti yapılması gerekiyor. 1990’lardan sonra, dünya ekonomisinde hakim olan temel unsurun, diğer bir ifade ile küreselleşme dediğimiz olgunun, klasik iktisat teorisiyle kolaylıkla izah edilemeyecek bir dizi yeni unsuru da beraberinde getirdiğini görebilmeliyiz. Bu süreci, yeni ekonomi olarak tanımlamasak bile, yeni ekonomik düzende temel değişimin hangi noktalardan geldiğini fark edebilmeliyiz.
 
 
 
                                          SANAYİ DEVRİMLERİ
 
1. Sanayi Devrimi            Buhar                        Güç                      Yaygın
        (Enerji)                Makinesi                  Yoğunlaşması                Enerji
 
2. Sanayi Devrimi           Taylor-Ford                 İhtisas                     Seri
      (Yönetim)                 Modeli                  Yoğunlaşması               Üretim
 
3. Sanayi Devrimi            İnternet                      Bilgi                        Bilgi
       (Bilgi)                                                Yoğunlaşması              Kaldıraçlama
 
 
Kaynak; http://www.thembaclub.com
 
 
 
Bilgi çağında ortaya çıkan olgular şöyle sıralanabilir:
 
·         Hız,
·         Yaratıcılık,
·         Üretim faktörü olarak bilgi ( 4. üretim faktörü veya “emek”)
·         Bilginin serbest ve süratli dolaşımı,
·         Ülkeler arası uzaklığın önemini kaybetmesi,
·         Global pazarlama gereksinimi (geniş pazar)
·         Yeni satış kanalları,
·         Bilgili müşteri (önce insan),
·         Arz – Talep esnekliğinden bağımsız, ticarete konu olan mal ne kadar çok ise, buna rağmen malın değerinin belirli bir seviyede tutulabilmesi – talepten bağımsız değerli ürünler (Windows XP – Vista v.b)
·         Serbest Ticaret modası geçmişte kaldı!
 
 Gelişme yolundaki ülkeler için artık dış ticarete dayalı büyüme stratejilerinde yolun sonuna gelindiği söylenebilir. Zira çağımızda “rekabet” kavramının tanımının da yeniden yapılması gerekiyor. Aralarında Türkiye’nin de bulunduğu gelişme yolundaki ülkeler üstünlüğü nerede ve nasıl sağlayacaklar, gelişmiş ülkelerle farkı hangi ürünlerle nasıl kapatacaklar?
 
·         Doğal kaynaklarla mı?
·         Ucuz emekle mi?
·         Bilgi ve üstün teknoloji ile mi?
 
 Dış ticarete dayalı büyüme modeli ile hangi ülkelere, hangi ürünü, hangi sürede satabileceğimiz sorusu öne çıkmaktadır. İşte bu noktada, son yüzyılın moda deyimi olan “serbest ticaret” olgusunun da artık önemini kaybettiği konusunda ikna olmalıyız. Dünya ticareti; MFN (Most Favoured Nations), GSP (Generalized System of Preferences), Serbest Ticaret Anlaşmaları, Serbest Ticaret Bölgeleri, Gümrük Birlikleri, GATT ve DTÖ kuralları gibi, hukuki temelleri de olan bir dizi düzenlemeyle serbestleştirilemeye çalışıldı. Ricardo’dan, Adam Smith’ten bu yana, serbest ticaretin tüm ülkelerin yararına sonuçlar doğurduğu matematiksel olarak ispat edilmeye çalışıldı, hatta bazen ispat (!) dahi edildi. Ticarete konu olan ürünlerin, sonsuza dek, ulaşım araçlarıyla ve sınırlar aşılarak, gümrükçülerin kontrolüne tabi olarak alınıp, satılacağı varsayıldı. Oysa bugün, niteliği gereği zaten serbest dolaşımda olan (software), serbest dolaşması için hukuki bir düzenlemeden ziyade, sadece iletişim hatlarına ve internete ihtiyaç duyan, bilgi yoğunluklu ve katma değeri yüksek ürünler var ki, bu ürünler, sıradan vatandaşları dahi, evlerinde dünya ticaretinin bir aktörü – müşterisi haline getiriyorlar. O halde, Türkiye için yeni bir kalkınma stratejine kafa yorarken “ne yapmalı?” sorusuna yeni ekonomik düzeni anlamadan cevap bulabilmemiz mümkün olabilir mi? 
 
 ABD’deki orta sınıfın Çin tehdidi karşısındaki durumunu Donald Trump’tan daha iyi kim ifade edebilir?
 
 ABD’deki Çin tehdidi algılaması bu yöndeyken, Türkiye’de, küresel yarıştan geri kalmamak için neler yapılması gerektiği sorusuna yanıt arayış süreci, son derece moral bozucu bir ortamda başlamıyor mu?
 
 Karlılığı düşük yatırımlarla, özgün ürün, marka ve teknoloji yaratabilme hedefi olmaksızın küresel rekabette var olabilir miyiz? İnsan kaynağımız küresel tehdidi anlayabilecek düzeyde mi? Küresel yönetici yetiştirebiliyor muyuz? Küresel rekabet stratejisine uymayan yaklaşımlar bizi nereye götürecek? Bugüne kadar üretmeye çalıştığımız ürünlerle farklı sonuçlar alınabilmesi mümkün olabilir mi?
 
 Bu bağlamda; “Yeni ekonomik düzen”in, klasik ekonominin elle tutulabilen, gözle görülebilen o “klasik” ürünleri (tekstil – konfeksiyon) açısından ne ifade ettiğini de bir örnekle açıklayalım. Bu klasik ürünle, Nike’i küreselleşmenin en somut örneği olarak ele alabiliriz. Türkiye’nin tekstil ve konfeksiyonda sahip olduğu kurulu kapasitesi ile iç ve dış satışlardan oluşan cirosunu ve istihdam edilen iş gücü sayısını, NIKE’ın kurulu kapasitesini, iş gücü sayısı ve cirosunu kıyaslayalım. NIKE üretimden ziyade müşteriye önem verdiği için, yeryüzünde bir tek fabrikası olmamasına rağmen ve sadece 15 - 20.000 civarındaki iş gücü sayısıyla, Türkiye’yi karlılıkta rahatlıkla geride bırakabiliyor.
 
 Nasıl bir sanayileşme stratejisini tartışabilmek ve gerçekten bir strateji oluşturabilmek için kısa sürede, olağan üstü bir başarıya ihtiyacımız var. Prof. Dr. İbrahim Kavrakoğlu’nun her zaman ifade ettiği üzere, OLAĞAN ÜSTÜ BAŞARI için, olağan dışı işler yapmamız gerekiyor. Aynı işleri yapmaya devam ederek, farklı sonuçlar alabilmemiz mümkün olamayacağına göre, Türkiye için artık gerçekten farklı bir şey yapmalıyız. Bu farklı şeyin Türkiye’ye büyük bir sıçrama yaptırması gerekmektedir. Genç nüfusumuzla, teknolojiye olan yatkınlık ve teknolojiye kolayca uyum sağlayabilme yeteneğimizle, Hindistan’ın da bizi hızla sollamakta olduğu gerçeğini göz önünde bulundurarak, tek çaremiz olan “ bilişime” kayıtsız ve şartsız yönelmemiz, kelimenin tam anlamıyla teslim olmamız gerekiyor. Bunun için gerçekten samimi ve içi dolu bilimsel araştırma-geliştirme çalışmalarına ciddi kaynaklar ve imkânlar ayırmalı ve tüm sanayi-teşvik politikalarını bu mantıkla ele almalıyız. Türkiye için tek yol bu.

http://www.turktrade.org.tr/index.php?option=com_content&task=view&id=226&Itemid=40

  Şu an akp ve saz arkadaşlarıı muhalefet tarafından çıkartılan, türban denen sahte suni gündem ile meşgul edilmek yerine,  Ülkemizin ve Milletimizin daha elzem, bir an önce çözüm bekleyen sorunlarına el atmak, bu yönde fikirlerimizi belirtmek ve geliştirmek gereklidir. Türk Milleti'nin sırtında büyük bir kambur oluşturan Ekonomik sorunlarda, bunun başında gelmektedir.

 Dolayısıyla bizim gündemimiz sadece gazetelerde yer alan, hükümetin yarattığı suni gündemden(türban vs.) ibaret olmamalıdır.

 Türk Ekonomisinin kalkınması ile ilgili kendi görüşlerimizi, çeşitli makaleleri bu başlıkta toplayalım.

 

 

 

 

[topuz]

İlteriş7'nin kaliteli makalesi üzerine yazacaklarım, elbette ki yetersiz kalacaktır. Üstelik bir ekonomist de değilim. Ancak yine de bir iki kelam karalamak istiyorum.
Öncelikle Ortadoğu'nun "kasap ve manavı olmak" sözü üzerinde durayım;

Şimdi bu söz, basit bir yönlendirme ve basit bir provokasyondur. Kim fabrikatör olmak isterken, mahallenin kasabı ya da manavı olmak ister? Öyle değil mi?

Ancak burada bir polemik yapılıyor. Unutulmaması gerekir ki, dünyanın nüfusu giderek artıyor. Yani daha çok yiyecek üretilmesi gerekiyor. Buna bir de küresel ısınmayı eklerseniz, bundan 30 – 40 yıl sonra daha çok yiyecek talebinin olacağı, ancak günümüzdekinden daha az yiyecek arzı olacağı gerçeğiyle karşılaşırız.

Üstelik tarım ve hayvancılık, eğer çağdaş kurallara dayanarak yapılırsa, son derece ciddi bir sektördür. 50 baş sığırdan oluşan, küçük bir süt çiftliğimizin olduğunu varsayalım. Söz konusu çiftlikte sığırlar ortalama 35 lt/gün süt verir. Bu da günde 1750 lt. süt demektir. Ayrıca söz konusu çiftlikte doğan boğaların ve yaşlanan ineklerin de kesime götürülmesi gerekir. Her yıl yaklaşık 25 – 30 sığır kesime gönderilir.

Şimdi sineğin yağını bile hesaplayalım;

Üretilen süt, fabrikalara gönderilerek, peynir, süt, yoğurt, ayran, tereyağı ve kaymak olarak üretilir. Süt üreten patron kazanır, yanında çalıştırdığı işçiler kazanır...

Kesime gönderilen hayvanların etleri değerlendirilir. Mezbaha işleten patron ve işçileri kazanır...

Etler entegre et tesislerine gönderilir. Burada sucuk, kavurma, pastırma, salam, sosis yapılır. Tesisin patronu ve işçileri kazanır...

Etlerin artıkları da değerlendirilir; iç organların bir kısmı sakatat olarak satılır, satılamayanlar, kedi ve köpek maması yapımında kullanılır. Söz konusu fabrikanın patronu ve işçileri kazanır. Diğer artıklar gübre fabrikasına satılır. Gübre fabrikasının patronu ve işçileri kazanır…

Deriler tabakhanelere satılır. Tabakhane patronu ve işçileri kazanır…

Tabaklanan deriler, deri tekstil fabrikasına satılır. Deri tekstili fabrikasında büyük derilerden mont, çanta, ceket yapılır. Orta boy derilerden cüzdan, başlık ve ayakkabı yapılır. Küçük derilerden eldiven, anahtarlık yapılır. Daha küçük parçalar, yeniden gübre fabrikasına satılır. Tekstil fabrikasının patronu ve işçileri kazanır…

Kesilen hayvanların kanı bile atılmaz. Kan tutkal fabrikasına satılır ve kandan sanayi ve ev tipi tutkal üretilir. Tutkal fabrikasının patronu ve işçileri kazanır…

Bu arada, çitçi ucuz gübre bulacağı için kazanır. Bu durum daha ucuz tarımsal ürünün ortaya çıkmasına neden olur. Halta ucuz et, süt ve tarım ürünleri alabilir. Halk kazanır. Nakliyeciler de kazanır…

Şimdi görüyor musunuz, “mahallenin kasabı olmak” diye aşağılanan sektörü?.. Tayyip’in “Kazan – kazan” formülü, her nedense sadece devlete ait arazilerin ihalesiz satışa çıkarılmasında, ya da gümrük birliği, Kıbrıs gibi konularda gündeme geliyor. Tayip gibi, Erkan Mumcu gibi adamlar, tarım ve hayvancılığı aşağılamayı, çağdaşlığın bir gereğiymiş gibi pazarlıyorlar. Halbu ki, nüfusunun yüzde 25’i kırsalda yaşayan Fransa’nın, Amerika’nın ve İngiltere’nin bizden daha çok tarım toplumu olduğu gerçeğini sürekli örtbas ediyorlar.

Böylece Türk ekonomisi, ithal girdilerine dayanan ve yabancıların yan sanayi ürünleri üzerinde odaklanan, güdümlü bir sömürge ekonomisine dönüyor.

Biz de oturmuş seyrediyoruz…

[ilteris7]

İlteriş7'nin kaliteli makalesi üzerine yazacaklarım, elbette ki yetersiz kalacaktır. Üstelik bir ekonomist de değilim. Ancak yine de bir iki kelam karalamak istiyorum.

 Anda bir düzeltme yapayım. Yazı bana ait değil, ben yazmadım. En azından ekonomik istikrar, büyük kalkınma hızı gibi gazetelerde her gün gördüğümüz hükümet şakşakçısı, dalkavuğu; ekonomi bültenlerinden olmadığı için alıntı olarak aktardım.

 Andam hiçbirimiz anamızdan iktisatçı olarak dünyaya gelmedi. BAŞBUĞUMUZ ATATÜRK(T.S.B)'te öyle...

 Ayrıca hem siz hemde sizin gibi Otağımızda bulunan Öz Türk evlatlarının her fikri, bizim nezdimizde hükümete dalkavukluk eden sözüm ona ekonomistlerden(biz onlara televole ekonomistleri diyoruz) kat kat daha yücedir ve evladır.

 Size birkaç ilave yapmak gerekirse;

 Ülkemizdeki Ekonomik facianın, özellikle BAŞBUĞUMUZ ATATÜRK(T.S.B) DE Efendimiz olarak belirtiği TÜRK köylüsünü mağdur ettiğini görmemek, resmen vatan hainliğidir.

 IMF ve AB ikilisinin yıllardır iktidardaki hükümetlere gayet rahat kabul ettirdikleri programlar Türk Tarımı ve Hayvancılığının sonunu hazırlamıştır. Fiyatı ucuz diye milyonlarca ithal canlı hayvan getirilerek yerli üreticinin malları piyasada talep görmemeye başlamıştır. Ki bu hayvanların çoğu Deli Dana hastalığını çıkaran İngiltere'den ithal edilmiştir. Hem Türk Milleti'nin sağlığı ile oynanmış, hemde tüyü bitmemiş yetimlerimizin hakları olan paralar olduğu gibi gavurun cebine gitmiştir.

 Çok değil 10 yıl önce  tüm Ortadoğu'ya ve dünyanın dört bir köşesine, en kalitelisinden milyonlarca canlı hayvan ihraç eden ülkemizdeki hayvancılık resmen Siyasi İktidarların İradesizliği ve Seciyesizliğiyle çökertilmiştir.

 Aklıma gelen çözümler ise şöyle;

 Yerli üreticilerin, hayvan yetiştiricilerinin şu an sırtlarında büyük bir kambur oluşturan  kredi borçlarının uygun meblağlarla taksitlendirilmesi, borç taksitlerini ödeyenlere uygun faizlerle yeni krediler verilmeye başlanarak üretime döndürülmesiidir. Yabancı ülkelerden canlı hayvan ithalini sınırlayan yasalar çıkarılmalı, bunlara bir kota ve yüksek vergi konulmalıdır. Ayrıca sınır bölgelerinde ya da gümrüklerde serbest ticaret bölgeleri oluşturularak, komşu ülkelere canlı hayvan ihracına tekrar hız kazandırılmalıdır.
 
 
 

[istemihan]

        Yukarıdaki tablolarda Türkiye çok güzel ifade edilmiş kapalı ekonomiden tüm dünya ile ticaret yapan ekonomi haline gelmemiz ve bugünkü içler acısı durum ülke ekonomisindeki insanlar tarafından güzel
ifade ediliyor fakat 100 milyar dolar olan ihracatımızla övünüyoruz ama bizim 160 milyar dolar ithalatımız var bu dillendirildiği zaman efendim ekonomi büyüyor kişi başı milli gelir artıyor diyorlar ama ihraç tutarındaki ürünlerin %70 i ihtalata dayalı ürünler ülkemizde üretilmiyor 1 tabak pilav yiyen çinlilerden alıyoruz.
           Ama bunlara yönelik ülke sanayicisi için bir program varmı yok efendim girdi maliyetleri çok yüksek en başta enerji sen herşeyini abd ab imf ye sorarsan böyle olur
           Enflasyona en büyük katkı gıdadır ülke tarımı için ne yapılıyor hiç birşey
           AKP nin başarısı bu kadar olur

[ilteris9]

Değerli andalarım, bildiğim bir şey varsa o da iktisadımızın elimize geçen kurumu satmakla düzeltemeyeceğimizdir.

[topuz]

Değerli andalarım, bildiğim bir şey varsa o da iktisadımızın elimize geçen kurumu satmakla düzeltemeyeceğimizdir.

Akp iktidarının elimizdeki kurumları satarak, ülkeyi ve ekonomiyi düzlüğe çıkartmak niyetinde olmadığını düşünüyorum.

Şimdi Ulu önderimizin "Gaflet, dalalet ve hatta hıyanet" olarak üç aşamaya böldüğü iktidar yanlılarını araştıralım. Saygı değer andalarım; bu üç aşamada bir hiyararşi vardır, yani önce gafillik galer, sonra dalalet yani sapkınlık ve yoldan çıkma gelir, bu hiyararşinin en üstünde ise vatan hainliği bulunur.

Bana kalırsa iktidarın özellikle yabancılar tarafından desteklenmesinin nedeni, Türk ekonomisi'ndeki satışlardır. Bir ülkeyi yönetmek istiyorsanız, o ülkedeki gücü elinize geçirmeniz gerekir. Ülkemizin en önemli sanayi tesislerini alırsanız, ülkemizi de yönetebilirsiniz. Bu açıdan bakıldığı zaman, AKP'nin yabancıları 'Bütün kalelerimize davet ettiği, bütün tersanelerimeze soktuğu ve memleketin her köşesini bilfiil işgale' uğrattığı ortaya çıkar.

Yani akp, gafil olduğu için, Türk ekonomisini düze çıkartmak için satış yapmamaktadır. iktidar bu üçlü hiyarerşinin hangi basamağındadır?

O sorunun yanıtını size bırakıyorum...

[ilteris9]

Çok haklısınız andam.

[istemihan]

tarih tekerirden ibarettir derler Türkleri savaş meydanında değil masa başında yenersiniz işte kanıt AKP ne varsa satıyor sattıkları ile borç ödemiyor üstüne üstük borçlanıyor ondan sonra ülkenin dış dünyada söz söyleme hakkı kalmıyor
 Banklardaki yabancı oran yüde 50 yi geçti
  Borsa söylemeye gerek yok
  enerji desen zaten bağımlıyız
  sanayi yavaş yavaş elden çıkıyor

  Hüküğmetin yapması gerek en acil yol ülkenin yapabileceği aramal tabir edilen ürünlri ülke içinde yapıp ithalatı önlemektir ama malesef akp

[ilteris6]

istemihan kandaşım ;

Türkçemizi daha doğru ve düzenli bir biçimde kullanmaya gayret edelim.Otağımız saygın ve çok ziyaretçi alan bir Otağdır.Dil bilgisi kurallarına azami özen gösteriniz.

Esenlikler.