Fırtınalı bir gecede, kan çanağı gözlerinle isyan tohumu ektin nihayetsiz sabahlara.
Tanrının gölgesiydin ve nankör beşeriyet tarafından sırtından hançerleniyordun.
Kutlu bir bayram sabahında çehrendeki bu hüzün nedir soydaşım?
Derinlerde mi yitirdiler adalete olan bağlılığını yoksa derinliğin yüceliğini anlamadıkları halde egemen mi olmak istediler ruhuna?

Kan kokulu kâbuslarla yetişen bir gül bahçesine, sert bakışlarına tanık olan gökyüzünün kıskançlığını hissettin belki de. Mevsimleri hatırla.
Alıngan mevsimleri,  toprağın verimini,  toprağa olan tutkunu,  ölüme meydan okuyuşunu.

Hatırla ki savletinle sarsılsın kahpe dünya. Mazlum bir ırkı müdafaa etmek suç ise, hayatımızın en şerefli kabahatini işliyoruz demektir. Karanlık koridorlardan geçmek için fevkalbeşer bir uğraş sergileyen şahısları yaklaştırmadın yanına ve şehri avucuna aldın o kusursuz fıtratınla.

Kederli duygularla harmanlarken düşlerini, yüreğindeki çığlığa kulak verdin.
Gün geldi savaş meydanlarında zalimleri yere serdin.
Sen ki son nefesini verirken bile; ”Tanrı Türk’ü Korusun” derdin.

Her vuruluşunda semadan gözyaşları damladı yeryüzüne.
Tanrı ağlıyordu sana yapılan zülme.
Ey Türk, o kadar güzeldin ki; Tanrı bile bakmaya kıyamıyordu yüzüne.

Yılgınlığın pençesine düşmemekte kararlı olan yüreğin, Ruhuna acı dolu mektuplar gönderen gözlerin ve isyankâr bir yüreğin var senin.

Ve şunu unutma ırkdaşım, Altaylardan Tuna’ya, TURAN adlı bir ülken var senin.