yağmurlu bir kış akşamı, sesler sesini kısmış,
Yağmur bile sessizliği bozmak istemez gibi yağıyor,
Sokakta karaltılar görüyorum, sessizce sesleniyorlar birbirine,
Karanlık daha da kararıyor, ama sessizliğin umudu bulutlar,
Saymaya çalışıyorum, karanlıktaki karaltıları, bir, iki üç...
Otuz dokuz ama en öndeki ile birlikte KIRK..
Gök sessizliği bulutlara teslim ediyor ve bulutlar...
Ve bulutlar, sağınak bir yağmura yol veriyorlar,
Yağmur yağdıkça, sanki gök yarılıyor,
Ama benim aklımda kırk kişi var,
Neden kırk? Bir kişi daha olmalı değil mi?
Gök yıkılırcasına gürlerken, yağmur ise sel,
Kırk çift göz ile göz göze geliyorum, sanki diyorlar gel,
Ellerim titriyor, gözlerim bunlanıyor, sesim kısılıyor bir anda,
Kür Şad, Atatürk, Cengiz Han ise Hülagü Hanın yanında,
Uçuyorum yanlarına ve oluyoruz kutlu kırkbir,
Yürüyoruz arkamıza bakmadan,
Aklımızda Tanrı Dağı, Yüreğimiz Vey Irmağı,
Ölüme gülerek gidiyoruz, BİZ KÜR ŞADIN TORUNLARI.