Ben bir roman denemesine başladım geçen ay.
Romanda Selçuklu'ların doğuşunu ele almaya çalışıyorum.
Tavsiyeleriniz, önerileriniz, eleştirileriniz olursa duymak dilerim.
Atsız Ata'yı mı taklit ediyorsun demeyin, çünkü cevap elbette kocaman bir EVET'tir.


Onbaşı Günbudun(1)

988 yılının serin bir bahar günüydü. Güneş ışıklarını olanca güzelliğiyle heryere vuruyordu.
Gökyüzü masmaviydi. Yakınlardan çağlayan bir pınarın sesinden başka hiçbir ses duyulmuyordu.
Uzandığı yerde gözünü açmıştı ki bir akdoğanın başka bir kuşu avlamakla meşgul olduğunu görür gibi oluyordu.
Gözlerini ovdu tekrar aynı yöne baktı. Evet gördükleri doğruydu. Bir akdoğan avladığı kuşu önce pençeleriyle etkisiz hale getirmekle meşguldü. Hafiften gülümsedi. Bu bir muştu habercisiydi. Uğurdu.

Yerinden doğruldu, kalktı ve az öteye seğirtti.
Nedendir bilinmez, terlemişti.
Kollarını çemirledi, üstünü başını düzeltti.
Ağacın kenarına bıraktığı pusatlarını aldı.
Önce sadağın içindeki okları dizdi sonra sadağını sırtına asarken, kılınç kuşağını bağladı. Kılıncını kınından çıkardı ve bir lahza baştan sona inceledi. Düşünceliydi. Bunlu değildi fakat kafasından türlü düşünceler geçiyordu. Daha fazla beklemeden kılıncı kinina soktu ve kuşağına astı. Yayını omzuna asarken bir yandan bıçağını da yerleştirdi. Pusatları kuşanmış yine türlü uğraşlara hazır hale gelmişti.

Kimdi bu bahadır?

Çemirlediği kolları yara içindeydi, yüzünde de büyük ve derin bir yaranın izi güneş ışıklarını bir ayrı aksettiriyor gibi parlıyordu. Bundan başka irili ufaklı birçok yara izleri seçilebiliyordu. Çok uğraşlar görmüş olduğu, çok vuruş kırışlara girdiği her halinden belliydi.

Aklına atı geldi, bakındı sağa sola. Yoktu. Gülümsedi. Deli kız dedi içinden, kimbilir en güzel otları bulmak için ne kadar uzaklaşmıştı. Deli kız tam bir deli kız idi. Bundan 4 yıl evvel Deli Kız eşkin bir yaban tayi iken, onu sürüden kopmuş bir vaziyette geride kalmış olarak bulduğunda, belki de yetişmese kan kaybından ölecekti. Ayağındaki derin bir yara onun sürüye yetişmesini engelliyordu. Sürü olağanüstü bir vaziyette olmasa bu tayı asla yalnız bırakmazdı. Fakat sürü birileri tarafından avlanıyor olmalıydı. Mevsim uygundu. Taze kımız için kısrak bakılması olağandı. Kımız illa ki yaban taylarının sürülerinden seçilen kısraklardan yapılırdı. Kişioğlu başka ne içerdi ki bu acunda. Şu ve kımızdan gayri. Anne sütünden kesilen her Türk çocuğuna mutlaka kımız tattırılırdı.
Bir kez tadılan kımızdan birdaha asla vezgeçilemezdi. Kutlu bir şeydi kimiz. Köktanrı kişioğulları için neler yaratıyordu.

Deli Kız’ı ıslık çalarak çağırdı, bakıştılar bir lahza. Ben de hazırım der gibi bir hali vardı.
Birden yere çömeldi bahadır kulağını yere dayadı, sonra tekrar doğruldu. Biraz ileriye seğirtip bir kaya parçasının yanına vardı, kulağını kayaya dayadı ve geliyorlar dedi. Ufukta görünen yoktu, yaklaşabilecek atlıların tozbulutu dahi görünmüyordu. Gözleri yanlış görebilirdi, kişioğlunun gözleri yanılabilirdi fakat kulağı asla yanlış işitmezdi.
Atalarından öğrendiği şekilde vaziyet alması, olası bir tehlikeye karşı hazırlanması gerekirdi.
Kafasından türlü fikirler geçti. Gelenler kaç kişi olabilirdi. Sadağında 14 tane ok var, bıçağı ve kılıncı da sayarsak tam teçhizatlı hazırdı. Deli Kız’ın oturması için yelesinden tutup diğer eliyle üzengisinden kavradı çekti. Deli Kız anlamıştı.
İtiraz etmeden arka ayaklarını kırıp, ön ayaklarını uzatıp yere oturdu.
Bahadır önce basındaki üçgen kıvrımlı börkü düzeltip tekrar az önce dinleme yaptığı kayaya yaklaştı.
Tekrar kulak kabarttı, yaklaştılar iyice dedi. Bir zaman sonra ufukta bir toz bulutu belirdi, kalabalık bir kafile olduğunu anlamakta gecikmedi. Köktanrı bilir dedi, 3 defa tekrarladı. Köktanrı herşeyi bilir dedi.
Derin bir nefes aldı, sadağından 3 tane ok çıkarıp aynı anda 3 oku yayına yerleştirdi. Bir an yayı gerdi, okları gezledi. Sonra tekrar elini gevşetti. Evet şimdi iyice hazırdı, beklemekten başka yol kalmamıştı.
Kişioğlu herşeye hazırlıklı olmalıydı. Bulunduğu yerin yanından 2 ayrı patika geçtiği izlerden belliydi.
Yeni yeşeren taze otlardan dolayı bazı yerlerde izler daha belirsizleşmişti. Nasıldır bilinmez, atlılar bahadırın yanına yaklaşınca, 70 adımlık mesafede durdular. Atlarından inip yaya olarak yaklaşmaya başladılar.
90 kişi kadar varlardı. Görünürde hepsi de baştan ayağa pusatlı yaman bahadır kişiler olarak anlaşılıyordu.
Deli Kız tanıdık atlar görmüş gibi bir çırpıda ayağa fırladı, bahadır kişi de doğruldu ayağa kalktı. Şimdi kendisi de yeni gelenlere doğru yürümeye başladı. Gelenler yağı değildi, dost kişiler olduklarını anlamıştı.
En önde gelen kişinin börkünde Akdoğan tüyleri seçiliyordu. Bu kişi bir yüzbaşı olmalıydı. Yüzbaşılar börklerine
Akdoğan tüyleri takarlardı, bu onların rütbe işareti idi. Bizim bahadır 15 adım kala yere diz vurdu ve başını hafiften eğdi. Bunu gören yüzbaşı kalk onbaşı dedi. Bizim bahadır yerden kalkmadan "buyruk senindir" yüzbaşım dedi.

Yüzbaşı berikinin onbaşı olduğunu börkündeki işaretten bilmişti. Bizim onbaşı bahadıra seslendi.
Kendini tanıt sen hangi Tümen’e bağlısın dedi. Tümen onbin kişilik bir kuvvet demekti.
Onbaşı cevapladı; ben Aytunga Alp Tümeninden onbaşı Günbudun dedi.
Yüzbaşının bakışları daha da sertleşti. Bahadırların ne oldu? Onbaşı Günbudun; "Köktanrı yarlıgasın Uçmağ'a vardılar" dedi.




15 Mart 2016, yeni günün ilk saati,
Alp Aldatmaz,

Onbaşı Günbudun(3)

Ozan’ın deyişleri bitince, bahadırlar tekrar tekrar durumu konuşup danışıyorlardı.
Onbaşı Günbudun olup biteni anlatıyordu.
Keşif için gelen 500 kişilik Oğuz öncü kuvveti pusuya düşürüldü.
Karşılarına 5 bin kişilik büyük bir Gürcü Tugay çıkmıştı. Hiçbir Oğuz cenkten yılmaz, teslim olmazdı.
Fakat dar boğazların olduğu dağlık bir bölgede, süvari olmanın işe yaramaz olduğu bir anda düşman belirmişti karşılarında.
Oğuzlar yaman okçulardı, nitekim kalabalık düşmanlara karşı eşkin atları ve okçuluktaki üstünlükleri ile kolay kolay yenik düşmezlerdi. Bu dağlık bölge, hele de o dar boğazlar çok yaman olmuştu ne yazıkki.
Başbuğ Selçuk beğ değil miydi ki at üstünde son sürat giderken 4 yana ok atmayı hergün durmadan talim ettiren!
At üstündeyken ok menziline girinceye kadar son sürat yağı üstüne at tepilir, sonra Selçuk beğ’in talimlerinde belledikleri şekilde her atışta 3 ok birden gezlenirdi. 3 oktan fazla gezleyip isabet kaydedebilen Oğuz yoktu.
Zaten 3 ok birden gezleyip, herbirinin ayrı hedefi vurması, pek yaman bir işti. Kişioğlu bundan fazlasını nasıl başarabilirdi ki! Bundan fazlasına ulular Kam’lar karışırdı galiba ancak...
Bundan birkaç yıl önce Doğu Kağanlığından elçiler geldiğinde, hani Kül Bilge Kadır Han torunu olan Satuk Buğra Han’ın torunu, Ali Arslan Kara Tonga Han’a ihtilal girişiminde bulunulmuştu, bu ihtilal denemesi püskürtülünce, Ali Arslan Kara Tonga Han tahttan indirilmediğini bildirmek için Kağan’ın elçileri Cend’e geldiğinde, o güne değin görülmemiş büyük şölenler dört yanda yapılırken, bizim Yınal Yabgu önünde Selçuk beğ az kalsın nişancılık atışmasında Doğu’dan gelen elçilik bahadırlarına yenilecekken üstünlüğü 5 ok’u aynı anda gezleyip fırlatarak kazanmıştı. Gezlediği 5 ok dahi birteki şaşmadan hedefleri bulmuştu.
Gören gözler buna inanamamıştı. Bu sayede Karahanlı Kağan’ı Ali Arslan Kara Tonga Han indinde Yınal Yabgu ve tüm Oğuz Yabgu’luğuna bağlı Oğuz’ların yüzünü ak ettiydi.
Selçuk beğ pek yaman bir bahadırdı, ki onda kutlu atalar ruhunun izleri herdaim görülebiliyordu. Onun ünü ulu atalardan Kül Tigin ile Kür Şad ile birlikte anılıyordu.
Korkut Ata onun Tanrıkut Oğuz Mete Han’dan tüm izleri taşıdığını söylerdi, bunu tüm Oğuzlar duymuştu. Oğuz’lar içinde Selçuk beğ’den daha güçlü, daha yaman, O’nunla boy ölçüşebilecek bir dengi yoktu.
Selçuk beğ’in kılıcı da özeldi, 9 defa su verilmiş, 3 ayrı demirci ile örste dövülmüş, bugün gören demircilerin bile imrendiği müthiş bir kılıcı vardı. Başka kılıçlardan yarı yarıya daha hafif denilebilecek bu kılıcın kakması türlü parlak küçük taşlarla süslü, bu kakmanın yana açılır olduğu bir küçük çengelli sürgüsü ve altında bir mühür olduğu bilinir, kılıç en uca doğru iki ayrı tarafa da bakan çift başlı bir kartal tamgası ile bezenmis, şeklen ise hafif burmadır bitim ucuna doğru.
Selçuk beğ bu kılıçla demire vursa kesmekte, kayaya vursa yarmakta, taşları parçalayabilmekte, yağıların kellesini tek birseferde gövdesinden ayırabilmekteydi.
Bu kılıcın sırrını yalnızca Korkut Ata bilir, bilir bilmeye de, kim sorsa anlatılmaz oğul derdi, bilgi çağında gerek.
Evet Korkut Ata hangi bilgiyi saklamak gerekse böyle derdi, bilgi çağında gerek.
Çağında bellenen bilgi erdirir, erken bilgi kişiye baş verdirir....
Sır demek odur ki saklanır, sırlar saklı yürek paklanır, kişioğlu böyle aklanır, derdi...
Selçuk beğ Kınık obasında türlü işler yapar, yaptırır kimsenin usu ermezdi.
Bir işhane yaptırdı, ki orada esir alınan Çiğil bahadırlarından, Karluk ve Türgiş bahadırlarından çeşitli ustaları çalıştırır. Çalıştırır çalıştırmaya da, bunlar esir midir değil midir belli değil. Diğer Oğuz kişilerinden farkları yoktur obada. Bir yol varıp sordulardı da bunu vakti zamanında, onlar esir de olsa Türk’tür der, Türk esir olmaz demişti.
Yaman kişiydi bu Selçuk beg, Türk hiç esir olur muydu!
Olmazdı elbet, uçmağa varır da, Od Tamu’ya girer de yine esir olmazdı.
Selçuk beğ pusat ustalarına ve demircilere özel ilgi gösterir, onların rahat çalışması için imkan sağlardı.
Hele bir işhane daha kurdu ki, orda sadece ok yapılır.
Selçuk beğ vesiledir ki tüm Yabgu’luk pusata doyuyor.
Yine onun kurduğu sistemdir ki, bu pusat işhaneleri soğuk aylarda bile gece gündüz çalışıyor, ustaları 2 gruba ayırdı ve durmaksızın aralıksız pusat yapılıyor. Demirciler gece örste demir dövmüyorlar ama, kılıç kını süslemeleri, okların tamgaları, yayların kiriş ayarları , sadak yazmaları, ok çentilmesi gibi türlü işler geceleri de devam ediyor.
Hazar El’den Kıpçak Tatar’lar gelmişti pusat alışverişi teklif etmişti de en çok itiraz eden Selçuk beğ olmuştu.
Pusat Oğuz’un şerefidir, şeref ne alınır ne verilir, değiş tokuş edilemez demişti.
Oğuz’un elindeki en kıymetli değeridir, şerefi şanı derdi Selçuk beğ. Pusat sahip bulana kadar kız gibidir der o hep.
Sahibini bulduktan sonra yar olur, yaren olur der hep. Selçuk beğ Kam mıdır Ozan mıdır nice kutlu kişidir ki, hem çok yahşi sözler eder, hem de Oğuz’un gözlerini sulandırır.
Söz deme de, ok atmada, kılıç vuruşturmada, at binmede hep o herkesi yenmiştir.
Tanrı onu övmüş, Oğuz onu sevmiştir...
İşte bu 5 bin askerli Gürcü kuvvetleri pusuya düşürdüğünde atların da fazla iş göremez olduğu dar boğazda dahi Selçuk begden belledikleri 3 ok atma tekniğiyle nice düşmanın pis canını Od Tamu’ya yollamayı bilmişlerdi.
Oğuz’un bahadırları pek yamandı. Oklayarak avladıkları düşmanları bozduktan sonra, katı kılıç vakti geldiğinde ölümlerle eğlenir gibi saldırırlardı. Oğuzlar ölüme atılırken türlü naralar atarlardı.
Yabgu aşkına, Temir Yalığ aşkına, Selçuk beğ’in aşkına, Oğuz aşkına ve böylece birbirlerine güç ve moral olurlardı.
Kişioğlu cenk ederken herşeyi unuturdu, nice can alınır, can verilirdi bu Türk’ün Türesiydi.
Köktanrı böyle buyurmuştu, Oğuz’a duyurmuştu.
Onbaşı Günbudun hiç unutamayacağı o anları tekrar tekrar anlatırken, gözleri nemlendi.
Kendi yüzbaşısı olan Alp Tunga zayıf kalan bir kanada yardım etmek için ölüm dalışı yapıyor, bunu o hengamede birtek Onbaşı Günbudun görebiliyordu.
Alp Tunga o an sanki bir insan değildi, o Oğuz’ların Tanrısal bir gücüydü o an.
Karşısında 50 kişilik mızraklı büyük kalkanları ile duran miğferli haçlı Gürcülere atılırken, artık ölümden kurtuluş olmadığını bilen bu yüce Oğuz kişi, o an nasıl bir nara atıyordu. Onbaşı Günbudun onu görüyor, duyuyor ve yıllarca buyruğunda olduğu yüzbaşı Alp Tunga’ya yardıma yetişirmiyim ümidiyle daha hızlı kılıç vuruşturuyordu.
Alp Tunga Oğuzların dillerinde mesel olan en ulu narayı atıyordu ölüme koşarken.

Ta ki tuluy ta ki muran, kün tuğ bolgil kök kurıkan.... Kökbörü bolsıngıl Uran.....
Kökbörü bolsıngıl Uran...
(işte Irmak işte Deniz, Gün(yer) Tuğ, Gök kurgan (mekan, otağ) olsun.... Yol gösteren Bozkurt olsun... Yol Gösteren Bozkurt olsun...)

Onbaşı Günbudun’un gözleri nemli değildi, artık yaşlar istemdışı boşanıyordu iyiden iyiye...
Yırtınıyor, didiniyor, vuruşuyor fakat ilerleyemiyordu.... yağı sağlam hat kurmuştu...
Alp Tunga 50 kişilik haçlı Gürcülere vardığında, ilk yağıya kılıcı öyle bir vurmuştu ki, yarı insan boyundaki haç resimli kalkanı olduğu gibi ikiye ayrılmıştı ortadan, aynı anda boynuna gelen bu kılıç vuruşuyla bu haçlı Gürcü’nün pis canı Od Tamu’ya yollanmıştı.
Birini daha yere serdi, birini daha yere serdi Alp Tunga’yı durduramıyorlardı ve fakat sonrasında etrafını saran kalabalık haçlı Gürcü’lerden seçemez olmuştu durumu, her ne olursa olsun Alp Tunga yaman iş etmiş, haçlı Gürcü ordusuyla tek başına savaşan bir ordu gibiydi, işte Oğuz gücü bu yeni illerde kendini gösteriyordu...
Alp Tunga o an sanki Kül Tigin dirilmiş gelmiş onun postuna girmiş ve bu vuruşan ölüme meydan okuyan oymuş gibiydi...
Etrafını saran Gürcü’lerle son ölüm vuruşmasını yaparken, kurtuluşun imkansız olduğu bu döğüşte, ne kadar haçlı Gürcü’yü pis canından ayırırsam yeğdir der gibi, pes etmiyordu.
Onbaşı Günbudun durumu seçemese de kulaklarında hala yüzbaşı Alp Tunga’nın sesi yankılanıyor, Onbaşı bu sesi duydukça kendinde kuvvet buluyordu.
Kökbörü bolsıngıl Uran...Kökbörü bolsıngıl Uran... Kökbörü bolsıngıl Uran... naraları haçlı Gürcü’leri de delirtiyordu.
Köktanrı Oğuz Budun’un bu yaman vuruş kırışını seyrediyor, Oğuz budunla övünüyor olmalıydı.
Çok yaman geçen bu cenk ne zaman bitmişti, Onbaşı Günbudun bunu görememişti.
Kendine geldiğinde etrafta cansız yatan bedenlerden başka kimse yoktu.
Boynuna aldığı sert bir darbe ile bayılmıştı, haçlı Gürcü’ler onu öldü sanmış olmalıydılar ki, üstünde hiçbir ağır yarası yoktu.
Onbaşı Günbudun yerde yatanlar arasında canlı kalan var mı diye bakması gerektiğini biliyor ve fakat kendine gelmekte zorlanıyordu. Kalkmaya çalıştı fakat olmadı. Bir süre ayılmış bir vaziyette de olsa, kalkmadan yerde yatmaya devam etti. Ne kadar geçti ki sonra zor da olsa kalkmayı başarmıştı.
Sonra ilk iş olarak Yüzbaşısı Alp Tunga’yı aradı gözleri. Onu bulduğunda gözleri tekrar nemlendi.
Yüzbaşı Alp Tunga’nın çelik gövdesi delik deşik olmuştu. Bedeninde yara almamış hiçbir yer kalmamıştı sanki.
Onlarca ölümcül yaralar almış olan Yüzbaşı Alp Tunga kişioğlunun yapabileceğinden çok daha fazlasını yapmıştı.
Dilinden bir defa daha aynı nara sözleri çıktı, Kökbörü bolsıngıl Uran...dedi...

Kökbörü bolsıngıl Uran...

Onbaşı Günbudun yerde yatan Oğuzları saymaya karar verdi. Önce gözleri 5 tane yüzbaşıyı aradı.
Yazık hepsi de Uçmağa varmıştı. Kendinden hariç 49 tane daha onbaşıları birer birer aradı buldu, hepsi uçmağa varmışlardı. 500 kişiden tek kendinin kaldığını anladı. 5 yüzbaşı, 49 onbaşı, 445 tane Oğuz bahadırının hepsi de uçmağa varmışlardı. Gözlerinden birkaç damla daha yaş aktı. Dişlerini sıktı, başını eğdi.
Sonra başını kaldırdı göğe, "Tanrım, Köktanrım" hıçkırmaya başladı, Onbaşı Günbudun için için ağlıyordu.
Kişioğlu bunca yoldasını, soydaşını, kardaşını kaybeder de nasıl ağlamazdı.
Kendi niye yaşıyordu ki, halbuki tüm bahadırlar kadar canla başla döğüşmüş, nice haçlı Gürcü’yü tatlı canından etmişti. Fakat işte Köktanrı kendi canını bağışlamıştı, bundan bir vazife çıkardı, bunun bir hikmeti vardı mutlaka.
Ne kadar süre baygın yattığını tam kestiremiyordu, galiba yarım 1 tüm günü bulmuştu, çünkü güneşe bakılırsa vakit pusuya düştükleri dünki vakitle aynı gibiydi.
Neden kurtulduğunu anlayamıyor fakat bir görev yapması gerektiğini hissediyordu. Dar boğazın az ilerisinde bulunan kayaların çıkıntı yaptığı yerde bir in gördü, burası hayvanlara belki de kimbilir yolculara da sığınma yeri olabilecek bir yerdi. Mağaranın giriş kısmı uçuruma bakan tarafta olduğu için, burayı ne herkes biliyordur, biliyorsa da girmeye cesaret etmiyordur. Kapkaranlık görünüyor dedi. bıçağını çekip yavaşça içeriye süzüldü, hiçbirşey görünmüyordu. Sonra tekrar çıkmaya karar verdi, çünkü usuna gelen düşünce doğruydu.
Güneş yükselmeye başlamış, vakit öğle oluyordu. Güneş batımına yakın bu mağaranın girişine vuracak ve içerisini en azından girişteki önemli bir kısmı aydınlatacaktı.
O halde daha çok vakti vardı. Bütün cansız Oğuz bedenlerini mağaranın girişine yakın yere teker teker taşıdı.
Çok yorulmuş karnı da acıkmıştı. Az soluklandıktan sonra sadağından bir ok aldı, yayına yerleştirdi.
beride bir ağaca doğru yürüdü. Av yapacaktı niyeti buydu. Sonra kuş sesi gibi kısık kısık sesler duydu ağaçtan geliyordu. Bu ihtiyar ağaç nimeti içinde saklarmış dedi, bir an gülümsedi.
Sık dallarından arasından iyice başını uzatıp seğirtince, büyük bir kuş yuvası olduğunu anladı.
Yayını elinden bıraktı, bir sıçrayışta tutunduğu iri bir dalın üstüne çıkması çok kısa bir lahzada gerçekleşti.
Oradan diğer dala geçti ve yuvaya doğru sessizce yaklaştı. Gördüklerine çok şaşırdı, bu bir keklik yuvası idi, içinde yavruları cıvıl cıvıldı. Bir an düşündü, başını kaşır gibi hareket yaptı. Yok olmaz dedi kendi kendine, buna Köktanrı öfkelenir. Ağaçtan inmeye karar verdi, o arada kulağına bir at kişnemesi geldi.
Pusuya düşürüldüklerinde başıboş birşekilde oraya buraya dağılan atlar, uzun saatler geçmiş olsa da çok uzaklaşmazlardı elbette. Atlar Oğuz bahadırlarının can yoldaşları idi.

Sonra kendi atını bulmak için, herzaman kendi atı Deli Kız’ı çağırdığı şekilde ıslık çaldı.
Bir, derken birdaha, sonra birdaha aynı ıslığı çaldıktan sonra evet Deli Kız’ın kişnemesini duydu, sadık dostu buyruğa itaat eden bir bahadır gibi dörtnala geliyordu.
Acunda suan için tüm yoldaşlarını cenkte kaybeden bu Oğuz bahadırının yıllardır en sadık dostu olan Deli Kız’ından başkası kalmamıştı. Derin bir iç çekti, Köktanrı bilir dedi, 3 defa yineledi bunu.

Karnını doyurmalıydı, 3 gündür yemek yememiş gibi açtı, bir an kendi kendine acaba ben bir gün mü bayıldım, yoksa birkaç gün mü dedi!
Sonra kendi düşüncesine gülümsedi, sadece 1 gün bayılmıştı.
Birden fazla gün olsa bunu meydanda yatan cansız bedenlerden anlaması gerekirdi.
Yavaş yavaş yürürken gözüne haçlı Gürcü askerleri arasında bir heybe gibi torbaya benzer birşey ilişti.
Meraklı gözlerle bu torbaya doğru ilerledi, evet yanılmamıştı. Bu torbada yemişler vardı.
Beklemedi, yemişlerden yemeye başladı. Karnını doyurunca daha önce cansız bedenleri taşıdığı mağara girişine yakın yere doğru, tüm pusatları teker teker topladı.
Haçlı Gürcülerin puşatlarını da topladı. Güneş kıvama gelmiş, vakit hayli ilerlemişti.
Mağaranın ağzına yaklaştı, içeri bakınca vuran güneş ışığıyla içerisi seçilir hale gelmişti.
Ne kadar geniş bir mağara dedi içinden. Vakit kaybetmeye gelmezdi, hazır içerisi seçiliyorken, Oğuz bahadırlarını birer birer mağaradan içeri taşıdı. Yoldaşlarını öylece orada bırakamazdı.
Mağaranın karanlık olan derinine çok fazla ilerlemedi, göz alabildiğine 70-80 adım kadar aralıktan daha fazla derinine girmedi. Oğuz bahadırlarını bu can yoldaşlarını büyük bir saygıyla sıralar halinde dizdi. Mağaranın ön tarafına ise önce haçlılardan topladığı, sonra da kendi yoldaşlarının puşatlarını koydu.
Gün ola harman ola dedi.

Kendi kendine verdiği bu vazifeler bitince, biraz uzanıp dinlenmeye çekildi.
Uyandığında hala geceydi, belki 5 belki 8 saat uyumuştu, fakat hala sabah olmamıştı ki hava karanlıktı.
Deli Kız’ı ıslıkla çağırdı, pusatlarını kuşandığı gibi atına atlayıp oradan uzaklaştı.

Yabancı kimselerle karşılaşmak istemiyordu. Son hayatta kalan kendisi olduğu için, öyle ya tüm olup biteni anlatacak birisi lazımdı. Madem cenkte ölmemişti, hayatta kalmalıydı. Sonra ertesi günü ve ondan sonraki gün, kimselerle karşılaşmadan, ara ara yer değiştirerek, bu yad ellerde dolandı. Buralar insanın çok az, hayvanın çok olduğu, ovaların vadilerin dağların birbirine girdiği bir us ermez diyardı.
Sonrası zaten malum, kendilerinin arkasından gelen yedek kuvvetlerin hayatta kalan 90 bahadırı ile karşılaşmıştı.

Yüzbaşı Börükan tüm olup biteni dinledikten sonra, derin bir iç çekti.
Köktanrı bilir dedi, bu sözü 3 defa yineledi.

Bu gece burada konaklayacaklar, ertesi günü yine mecbur geçmek zorunda oldukları 2 dağdan birine doğru yöneleceklerdi. Birinci dağ yolu, Onbaşı Günbudun’un ve yoldaşlarının pusuya düşürüldükleri boğazdı.
Diğer dağ yolu ise daha geniş ağızlı bir boğaz olmak suretiyle, Yüzbaşı Börükan ve yoldaşlarının haçlı Gürcülerle vuruştukları yoldu. Yüzbaşı Börükan buraya daha önce de bir yol gelmişti. Oğuzlar buraları nicedir zaman zaman keşifler yaparak, bilgi toplayarak gözlemliyorlardı.
Haçlı Gürcü’ler bu iki boğazdan başka geçit olmadığını bildikleri için, kurdukları pusular olağandı.
Yağının kalabalık olduğu bir anda yakalanmaları ise, haçlı Gürcülerin istihbaratı yahutta kendilerinin talihsizliğiydi.
91 Oğuz bahadırı dönüşümlü olarak uyudular, tetikte olmaları gerekti.
Haçlı Gürcü’lerin heran başka bir pusu veya saldırısına maruz kalabilirlerdi.

Son derece dikkatli olmaları gerekiyordu bu yad ellerde...





16 Mart 2016, gece olurken,
Alp Aldatmaz,

Onbaşı Günbudun(5)

2 gün sonra,

Yengikent (Otrar) cıvıl cıvıl bir bahar gününe başlamıştı, doğrusu bura çok bereketli bir kentti.
Oğuz Yabguluğu’nun da başkenti idi. Bu il tüm Türk Budun’un merkezi gibi işliyordu.
Civarda ne kadar Türk El’i varsa, hepsinin kervanları buradaki büyük pazarda toplanır, üretilen tüm mallar burada görücüye çıkardı.
Peçenekler, Hazarlar, Karluk’lar, Çiğil’ler, Kuman’lar, Kıpçak’lar, çeşitli Oğuz Boyları ve hatta yad ticaret kervanları da mutlaka buraya uğrarlardı. Yengikent’te kurulan bu büyük pazar yad yabancı satıcılar için çok uygundu.
Çünkü burada açtıkları tezgah ile aynı anda bütün Türk Budun’a yaptıkları ürettikleri malları gösterme imkanı buluyorlardı.
Geçmişte Hazar’ların yaptığı ticaret merkezi olma görevini sanki Oğuz Yabguluğu devralmış gibiydi.
Hazarlar hiç durmadan cenkten cenge koşa koşa tam anlamıyla zayıflamasa da, yine de artık birçok konuda ehil kişioğulları yetiştiremez olmuştu.
Dört tarafında Türk’lerin yaşadığı Oğuz Yabguluğu ise bu durumu değerlendirmesini bilmiş, her konuda olduğu gibi alışveriş merkezi olmada da ilerlemiş güçlenmişti.
Acun artık değişiyordu, alışveriş demek ürün demekti, Türk Budun konar göçer yaşam ile çoğu zaman bazı üretimlerden hep yoksun kalmış, bu durum yağıyı bu açıdan güçlü kılmıştı Türklere karşı.
Oğuz Yabguluğu’nun dört tarafındaki diğer Türk El’leri hepsi başka başka inançlara meyledip benimsemeye başlamıştı ki, Oğuz Yabguluğu bu konuda da işleri lehine çevirmesini bilmişti.
Oğuz Yabguluğu herşeyden önce inançları serbest bırakmış, fakat kendisi resmiyette Tengrici kalmayı,
Türk Ata inancını devam ettirmeyi faydalı bir görev saymıştı. Yınal Yabgü kent ortasına büyük bir bina yaptırmış, bu binanın içinde toplam 14 tane farklı inancın tapınmaları için ayrı bölümler yapılmıştı.
Herkes inancını bu büyük binadaki kendi inancı için yapılan bölmede, Yınal Yabgu’nun Oğuz Yabguluğu’na bağladığı birçok din adamları vasıtası ile yapabiliyordu.
Türk Budun alışverişin önemini biliyor, her geçen gün bunu daha iyi kavrıyor ve belliyordu.
Öyle ki zaman zaman Yabgu’luk komşu bir Türk El’i ile cenk etse dahi, bu durum alışverişte, yani Yengikent pazarındaki işlerde hiçbir engel oluşturmuyordu. Pazar demek, alışveriş demek, pazar demek barış demekti.
Kişioğlu gereğinde cenk eder, ve dahi gereğinde alışveriş eder dostluk kurardı. Bu Köktanrı’nın yasasıydı.

Selçuk beğ Korkut Ata’nın yanından dönmüş pazara uğramıştı.
Selçuk beğ pazarda pusat satan ve pusat yapımında kullanılan, pusatları saklamakta kullanılan araçlarla ilgili tezgahlara bakmak istiyordu. Yeni buluşlar varsa, bunları takip etmeli, varsa alıp incelemeli ve geliştirmeliydi.
Başbuğluk bunu gerektirirdi, Türk Budun da böyle yapmalı, daima yağıya karşı hazırlıklı olmalıydı.
Zaten Selçuk beğ’in pusatlardan başka alışveriş yapmak için, pazara gelmek için başka ne sebebi olurdu ki.
Selçuk beğ’i herkes tanırdı, herkes onu sever ve sayar, hatta onu sevmeyenler de mutlak ondan korkarlardı.
988 yılıydı, işte tam bu yaşanan çağda, bu acunda Selçuk beğ’den daha güçlü, daha cesur kişioğlu yoktu.
Selçuk beg işte tam bu çağın Türk güneşiydi. Onun us gücü, kararlılığı, zorluklarla amansız mücadele istek ve arzusu, ileriyi gören güngörmüşlüğü, yılmaz, mahir ve bileğine de güçlü oluşu, kişioğulları ile iyi ilişkiler kurmasını bilmesi, dostluğa ve barışa verdiği kıymet, cenk vakti ise kartal gibi Bozkurt gibi öne atılması, onu üstün yapan erdemlerin yumağı idi. Selçuk beg varoldukça, o yaşadıkça Türk güneşi parlayacaktı.
Köktanrı her 100 senede bir Börteçine yaratırdı, bu çağın Börteçinesi Selçuk beğdi.

Selçuk beğ pazarda tezgahlara uzaktan göz gezdirerek dolanırken, gözüne bir tezgah ilişti.
Bu tezgahın sahibinin haçlı Gürcüler olduğunu anlamakta gecikmedi. Bir yol onların yanına varmak gerekti.

Selçuk beğ alışveriş yapmak istermiş gibi davranıp onlardan mümkün olduğunca bilgi almak niyetindeydi.
Çünkü Selçuk begin Rum diyarlarından aldığı istihbarat bilgilerine göre, haçlı Gürcü krallığına bu zamanlar önemli görevler verilmişti Bizans tarafından.
Haçlı Gürcü Krallığının toprakları Bizans ile huduttu. Bizans belkide tarihinin en büyük imparatoru denilebilecek
II.Vasileas (Bulgar Kıran) dönemini yaşıyordu. Bizans ımparatoruna "Bulgar Kıran" diyorlardı.
Böyle demelerinin sebebi ise bundan 7 yıl evvel Tuna Bulgar Hanlığını yıkmış olmasındandı.
Tuna Bulgar Hanlığı Oğuz’larla soy bağına sahipti, onlar İdil (Volga) Boyları’nın da içinde bulunduğu, kutlu Atalardan ulu Türk Hakanı, Boncuk Han’ın oğlu (Munçuk Han) Tanrı’nın kırbacı Attila’nın On Oğuz’larından başkası değildi.
Selçuk beg çok uslu kişiydi ki, bu istihbaratları haber alır hepsini de bilirdi.

Bizans imparatoru İdil-Tuna Bulgar Hanlığını yıktıktan sonra da rahat durmamıştı.
Çeşitli Türk Budun’a mensup boylarla cenk etmeye devam ediyor, bu yetmez gibi üstelik topraklarını da büyütmekte kararlı görünüyordu.
Bizans imparatoru önceki imparatorlar gibi saldırıp savaşıp geri dönmüyor, saldırıp kazandığı savaşların neticesinde o yeni toprakları sahipleniyordu. Bu işler Bizans’ın hesapladığı gibi gidemezdi, gitmemeliydi.
Bizans kim oluyordu da 15 tane kadar Türk El’inin varolduğu bir dönemde, Türk El’i zaptediyor, han’lıklar yıkıyordu! Hem Köktanrı’nın 100 senede bir yarattığı Türk’lük güneşi Selçuk beğ hayatta iken.
Selçuk beğ çok uslu kişiydi, bütün olup biteni haber alıyor ve bunları hep biliyordu.

Selçuk beğ haçlı Gürcü Krallığı’nın Bizans’tan maddi destek gördüğünü elbet biliyordu.
Bizans imparatoru haçlı Gürcü Krallığına sandık sandık altın yolluyordu, türlü armağanlar yolluyordu.
Tabiki bunun karşılığında ise elbette yumuşlar buyuruyordu.
Tuna-İdil Bulgar Hanlığı yıkılmıştı yıkılmaya ama, ötede beride hala Türk Oymakları, Türk Avulları kutlu sulardan Tuna boylarında yaşamaya devam ediyorlardı.
Han’ları yoktu, bu yüzden Türk Türesi bazen olması gerektiği şekilde yürümüyordu, güçleri ve sayıları azalmıştı ama, Türk o hep Türk’tü.
Türkler herhangi bir topraklarda müstakil özbaşlarına bir El (devlet) kurmadıktan sonra, bir Han’lık kurmadıktan sonra yaşamanın anlamı yoktu, Türk için ölmek bağımlı ve esir olmaktan yeğdi.
Bu huyları Türk Budun’u diğer kişioğullarına üstün yapan nesnenin ta kendisiydi.
Türkler değil miydi ki hani birinci Doğu-Köktürkler Kağanlığı döneminde Çin’e esir düştüklerinde, Türk kadınları esaret altında bile evlatlarına gizli gizli pusat kullanmayı öğretiyor, eski destanları anlatıyor, sonra ilk fırsatta ihtilal yapılıyordu. Türkler değil miydi ki, 40 bahadır ile Çin Sarayı’nı basmışlar, esir yaşamaktansa ölmeyi yeg saymışlardı.
Esasen o ihtilal denemesinde hepsi ölmüş olsa da galip gelmişlerdi. Buradaki galibiyet Türk Budun esir yaşamaz düşüncesini tüm kişioğullarına belletmekti. Köktanrı yardım etmiş, 40 bahadırın hepsi vuruşarak ölmüş, Uçmağa varmış fakat Çin beğleri gece düşlerinde aylarca Türk bahadırlarının hayaletlerini görmüşlerdi.
Bunun sonucunda en son delirmek üzere iken, esir tüm Türk Budun evlatlarını, kadınlarını çocuklarını serbest bırakmak zorunda kalmışlardı. Türk Budun üstüne düşeni yaptıkça, Köktanrı da Türk Budun’a daima yardımcıydı.
Türklerin hürriyete olan tutkusu ve bağlılığı, hürriyetsiz yaşamaktansa Od Tamu’ya dahi girmeyi yeğlemesi, kendinden kalabalık güçlü ve üstün ordulara dahi boyun eğmemesi gelecekte oraların ve dahi acunda nice topraklarin yine Türk El’i olacağının, yeryüzünde nizam ve intizam’ın adil olan Türk Türesince sağlanacağının habercisiydi.

İşte Gürcü Krallığı kendisinin doğu yönünde, Kutlu sulardan olan Hazar Gölü’nün diğer yakasında olan 7-8 tane ayrı Türk El’lerinin hepsine karşı bir tampon bölge olarak emniyet duvarı vazifesi görüyordu.
Bunu Bizans istiyor ve haçlı Gürcü’lere yaptırıyordu.
Bizans yoksa neden haçlı Gürcü Krallığı’nı hediyelere boğsun, altınlar yollasın dursun!
Bu yıllarda Peçenekler Bizans’ı çok uğraştırıyordu, belki esas sebepte buydu.
Peçenekler Oğuz Budun’un başına buyruk çok delişmen bir Oğuz Boyu idi, Oğuz Yabguluğu’na biat etmemişlerdi, onlar esasen daha erken zamanlarda batıya gitmişler, özbaşlarına bir Hanlık kurmuşlar bazen zayıflasalar da, bulundukları topraklara da yad yabancı kimseleri sokmuyorlardı.
İdil-Tuna Bulgar Hanlığının öcünü almak istermişçesine, Bizans imparatorluğu ile çok uzun yıllardır savaşıyor uğraşıyorlardı. Bizans başkenti Konstantin’de içine kapandığı sağlam yüksek kale duvarları ile ve diğer sahip olduğu topraklarda da etrafı surlarla çevrili kalelelere kapandığında anca rahat ediyor, fakat dışarı çıktıklarında her an Peçenekler’in saldırma korkusu ile yaşıyorlardı.
Aslında imparator II.Vasileas ne yapacağını pekte bilemez olmuştu bu durum karşısında.
Belki de tüm saldırganlığı ve kötülükleri bunun içindi. Bizans Türk Budun’dan nefret ettiği kadar başka hiçbir kişioğullarından nefret etmiyordu.
Nitekim Bizans imparatoru, bundan 350 sene öncesinde Türklerin 7.yüzyıl başlarında Konstantin’i kuşattığını biliyor, Türk Budun’un er geç Konstantin’i almak için yine geleceğini, daima geleceğini çok iyi biliyordu.
Zaten bu Türk Budun nasıl kişioğullarıydı ki, daha Hak Resul Muhammed Konstantin hakkında sözler söylemeden önce dahi Türkler Konstantin’i kuşatmışlardı. Türk Budun’a us ermiyordu. Yanlarında getirdikleri kale duvarlarına tırmanma merdivenlerine kızgın yağlar dökülmüş, ateş suları atılmış, fakat Türkler merdivensiz de çengelli ipler atarak bir gece yarısında kale surlarına çıkmayı başarmışlardı.
İnsan gücünü zorlayan bu türlü işleri Türklerden başka kimse yapamazdı. O tarihten beridir 350 yıldır, Bizans surlarında artık daha fazla nöbetçi bekliyordu. Türkler yine beklenmedik şekilde bir gece gelebilirlerdi.
100 Türk bahadır surlardan içeri girdiğinde, belki de 1000 belki 2000 Bizans askerini yok edebilir, saraya dahi ulaşabilirdi. 350 senedir, 7.yy başındaki Türklerin Konstantin kuşatmasından beridir her Bizans ımparatoru bu korkuyla yaşamak zorunda kalmış, artık alışmışlardı. Türkler yaman kişioğullarıydı, Köktanrı onları diğer kişioğullarına işte bu erdemleriyle üstün kılmıştı.

Peçenekler ise ne kale kuşatıyor, ne büyük cenge giriyor, ne meydan savaşı yapıyor, ufak ani saldırılarla Bizans’a karşı hep başarılı oluyorlardı.
Bizans imparatoru bu çeşit bir savaş oyunu yapan Peçenekler’e karşı uygun bir savaş oyunu cevabı hala bulamamıştı.
Selçuk beğ bunları kafasından geçirirken, elhamdülillah dedi.
Türk Budun her ne kadar birleşemiyor ve ayrı El’lere bölünmüş gibi olsa da ve hatta birbiriyle de cenk ediyor olsa da zaman zaman, yine de esas yağılarla da uğraşmayı biliyor, asla unutmuyordu.
Esas yağı ne birbirleri, ne haçlı Gürcü’ler, ne Persler ne bir başkasıydı, Türk Budun’un esas yağısı Konstantin sarayı ve dahi Avrupa topraklarındaki Roma sarayı idi.
Haçlı Gürcü Krallığı sadece basit bir maşa, basit bir ara basamaktı, onların Türklerle girecekleri büyük bir savaş haçlı Gürcü Krallığı’nın ömrünü ve dahi tüm varlığını tehlikeye sokabilirdi.
Halbuki Türk’ler savaş kaybetse bile, yeni ordu kurardı.
Türkler kaybedecekleri bir savaşta dahi karşı tarafa çok kayıp verdirmiş olurdu ki,
aslında Türk Budun için bu da bir galibiyetti. Savaş denilince Türkler yenilmiş görünürken de galipti.
Selçuk beğ bunları hep bilir, daima ileriyi görür, sadece Oğuz Budun için değil, bütün Türk Budun için çalışırdı.
Türkler tüm acunu alırlarsa, Türklerin getireceği idari sistemle, birdaha acunda savaş yapmak belki de asla gerekmeyecekti. Türkler paylaşmayı bilirdi, fakat önemli olan paylaşmayı bilmek değildi, esas hüner bölüştürmeyi adaletle yapacak bir düzenin acuna hakim olması idi.
Selçuk beğ yaman bir Türk idi, bunları hep bilir, bunları ülkü edinir, bu ülkü yolunda iş ederdi.

Korkut Ata Selçuk beğ’e Hak Resul Muhammed hadisleri anlatmıştı.
Hak Resul Muhammed zaten daha Resul görevine başlamadan önce ticaret kervanlarıyla Yengikent’e de gelmişti,
ki o zamanlar daha ileri gidilmesi gerekiyordu çünkü merkez pazarları o zamanlar Hazarlar kuruyordu.
Hak Resul Muhammed’in katıldığı kervanlar sayesindedir ki, o kutlu Yalavac (peygamber, elçi) Türk Budun’u yakından tanıyabilmişti.
Türk Budun’un savaş uzmanı kişioğulları olduğunu biliyordu, herşeyden önemlisi Türk Budun adalet için savaşırdı, yurdunu korumak ve toprakları büyütüp yeni toprakları idare altına almak, bu sayede kendi idarelerinde heryerde adaleti sağlamaktı amaçları. Türkler bu görevi kendileri uydurmamıştı, bu görev ve ülkü Köktanrı tarafından onlara bildirilmişti. Köktanrı buyurmuş, Türk Kağan’a duyurmuş, Kağan Türk İl’ini dirlik ve düzene sokmuştu.
Nitekim Hak Resul Muhammed, Resul olduktan sonra bütün Pusatları ve cenk malzemelerini Türk usulü alır veya yaptırırdı, savaş sanatı Türk Budundan bellenirdi, bunun başka yolu da yoktu eğer cenk kazanmak isteniyorsa.
Hak Resul Muhammed Türkleri çok sevmiş, Tanrı’sına yakarmış ve Tanrı Türkleri çok hızlı şekilde bu yeni inanış ile tanıştırmıştı. Hak Resul Muhammed inanan dostlarına türlü nasihatlerde bulunmuştu Türk Budun hakkında.
Selçuk beğ çok doluydu, bunları hep bilir, düşünür taşınırdı. Bin düşünür bir iş eder, o işi de hep dogru ederdi.
Ki işte yaşı 40’a gelmiş Türk Budun ayrı ayrı El’ler kurmuş, birbirine yan gözle bakarcasına ayrı hanedanları var derdi. Bu gidiş artık değişmeliydi. Kutlu Ata Tanrı Kut Oğuz Mete Han gibi, kutlu ata İstemi Kağan gibi, Bumin Kağan gibi, Bilge Kağan gibi bütün Türk Budun’u tek Kağanlık idaresinde birleştirmek toparlamak gereğine inanıyordu. Selçuk beğ yaman bir kişiydi, bunları hep bilir düşünür idi.

Gözleri bir an göğe baktı ve inşallah dedi, inşallah yakında...

Artık vakit gelmiş babası atası Dukak beğ’in otağına doğru yol alıyordu, amcası Temir Yalığ ile sözleştiği üzere biraraya gelip bir karara varacaklardı.
Selçuk beg amcası ve başkanı Temir Yalığ’dan önce vardı babası Dukak beg’in otağına.
Babasının elini öptü hatır sordu. Sonra babasının Otağ divanının yanına çöktü oturdu.
Babası sevinçli görünüyordu, galiba oba kurultayından güzel sonuçlar çıkmıştı.
Bu sırada bir Oğuz hanım ile Selçuk beğ’in bacısı Almula sinilere yemekleri koyuyordu.
Dukak beğ’in sofrası ve sinisi büyükçe idi, çünkü Dukak beğ asla sofraya yalnız oturmazdı.
Oğuz Budun’un bu kocamış güngörmüş beğ’i daima sofrasına misafirler çağırırdı.
Oğuzlar arası askeri rütbe dışında, devlet idaresindeki rütbeler dışında sınıf ayrımı yoktu, böyle birşey Oğuz Budun’a uymazdı. Her Oğuz diğer bir Oğuz ile eşitti. Bir Oğuz başka bir Oğuz’a nasıl üstün olabilirdi ki.
Üstünlük maharetle olurdu ancak, el işlerinde, sanat ustalıklarında üstünlük olurdu, başka bir üstünlük adaleti bozmaktan başka bir işe yaramazdı. Dukak beğ hiçkimseyi bulamasa misafir edecek, en son yapılan bir cenkte Uçmağa varmış olan bahadırların akrabalarından birilerini davet ederdi. Oğuz Budun için cenkte ölenlerin yakınları ile ilgilenmek, Oğuz’lar için kutsal bir görev idi. Dukak beg güngörmüş idi, veren el alan elden hayırlıdır der, hep veren el olmak için tüm gücüyle didinirdi. Tüm dirliği ve yaşamı boyunca böyle iş etmiş, Oğuzlar onu, o Oğuzları daima sevmişti. Almula al yanaklı, gamzeli, gözlerinin içi gülen çalışkan bir Oğuz kadınıydı.
8 tane evladı vardı, 4 tane evladı da cenklerde uçmağa varmışlardı. 12 evlat hariç, öksüz ve yetim kalan onlarca Oğuz çocuğunu elleriyle besleyip büyütmüştü. Zaten Oğuzlar özel Otağlar kurmuş, bu büyükçe çadırlarda öksüz ve yetim kalan Oğuz evlatlarının yetişmesini sağlayan bir düzen kurmuşlardı.
Erkek çocukları 7 ile 12 yaş arasında çeşitli sınavları geçince bahadır olur artık Oğuz Budun’un olduğu kadar, Oğuz Ordusu’nun da himayesinde olurlardı.
Oğuzlar pek yaman kişilerdi, Türk Türesi tam anlamıyla yürürdü onlar arasında.
Açlık yahut yokluk Oğuzlar için değildi, çünkü Oğuzlar ya hep beraber var olur, ya hepberaber yok olurlardı.
Onlar daima dayanışma ve destek içinde birlik ve dirliği sağlamayı bilmişlerdi.
Köktanrı da böyle buyurmuş, vaktiyle Kağan’a duyurmuştu...

Yüzbaşı Börükan terfi etmiş, Binbaşı olmuştu.
Onbaşı Günbudun terfi etmemiş fakat ona mühim bir vazife verilmişti.
Selçuk beğ’in Uçmağa varmış ilk eşinden olan oğlu Mikail Alp 9 yaşına basmış ve artık bahadır olmuştu.
Onbaşı Günbudun’un yeni vazifesi Mikail Alp’i kendi bahadırları arasına alıp yetiştirmekti.
Hem bu sayede vaktiyle haksız yere idam edilen babasından alınmış olan şeref, Onbaşı Günbudun’a tekrar iade ediliyor gibiydi. Onbaşı Günbudun yeni bahadırları ile tanış oluyor, kaynaşıyor ve her bahadırdan çok Mikail Alp ile ilgileniyordu. İşte yarın hepbirlikte av yapacaklardı, bu onların birlikte yapacakları ilk talimlerden biri olacaktı.

Temir Yalığ söz verdiği üzere zamanında yetişmiş ve selamlaştıktan sonra sofrada yerini almıştı.
Sofra epey kalabalık idi, 20’den fazla yakın akraba işte hepbirlikte lokma paylaşmaktaydı.
Köktanrı Oğuz Budun’dan hoşnuttu...

Yemekler yenilip bittikten sonra Dukak beğ, Temir Yalığ ve Selçuk beğ başbaşa kalmışlardı.
En önce Temir Yalığ söz aldı, çünkü Yabgu ile görüşmüş olan da nitekim oydu.
Temir Yalığ Yabgu’nun haçlı Gürcüler üstüne bir akın yapmasını doğru buluyor, fakat esasen bu bahar ihtiyatlı olmak gerektiğini, Oğuz Yabguluğu’na dışardan bir saldırı ihtimalini anlattığını söylüyordu.
Yabgu’nun ileriye dönük haçlı Gürcü’lerin ve başıbozuk Pers(Fars) kabilelerinin hakim olduğu bir kısım toprakların Oğuz’a yeni yurt yapılma arzusundan haberi olmadığı için, böyle bir karar vermiş olması doğru idi.
Esasen Temir Yalığ Yınal Yabgu’ya o kadar bağlıydı ki, Selçuk beğ amcası olan Temir Yalığ’a Dukak beğ’de kardaşı olan Temir Yalığ’a herşeyi açıktan anlatmıyorlardı. Temir Yalığ mutlaka itiraz edecek, buna karşı çıkacaktı.
Dukak beğ ve Selçuk beğ ise Türk Budun’un selametini islamda ve yeni haçlı topraklarını ele geçirmekte görüyorlardı. Yoksa bu topraklarda kaç tane ayrı parçaya bölünmüş olan Türk Budun hep birbiriyle savaşıp duracak, bunun sonu nereye varacaktı. Oğuz Budun Çiğilleri yense, Karlukları yense, Kıpçakları, Hazarları hepsini yense neye yarayacaktı. Hep o aynı Türk kırılmış olacaktı, topraklar o Türk boyundan bu Türk boyuna el değiştirip duracak, fakat Türkler hiçbir ilerleme kaydetmemiş olacaktı. Türk Budun’un hedefleri bu kadar basit olamazdı, olmamalıydı.
Amcasından sonra Selçuk beğ söz aldı sonra anlatıyordu. Korkut Ata’nın haçlı Gürcülere bir ders verilmesi gerektiğini, yoksa haçlı Gürcülerin birkaç yıl sonra Türk Budun’un birçok boyuna musallat olacağını, Bizans ıle olan ilişkilerini anlattı. Dukak beg’de bunu onaylıyor ve Oba’da yapılan Kurultay’da akın kararının onaylandığını söylüyordu. Temir Yalığ Yabgu’nun bahadır vermeyeceğini ve fakat Selçuk beğ’in kendi bahadırlarıyla haçlı Gürcülere akın etmesini onayladığını dedikte sonra, Temir Yalığ’ın bu cenge katılmasına izin olmadığını da bildirdi.
Esasen Temir Yalığ’ın yaşı da ilerlemişti. Selçuk beğ birkaç gün içinde 5 bin kişilik süvari tugayı hazır etmesi, ve bir süvari akını yapılmasi kararlaştırıldı. Selçuk beğ bu, yani Kinik’ların Başbuğ’u bu akına bizzat komuta edecek, başkanlığı o yapacaktı. Oğuz Budun’a kutlu olsun diyip, toplantıyı bitirdiler.


Köktanrı Budun’dan hoşnuttu....



18 Mart 2016, geceye doğru,
Alp Aldatmaz,

Teşekkür ederim değerli Kurtkaya beğ kandaşım.
Atsız Ata'dan ziyadesiyle etkilenip, ondan feyz alıp, bir nebze de kendime has birşeyler katabilirsem ne mutlu bana.
Siyaset yapmaktansa kendime güzel bir uğraş buldum, karınca kararınca.

Saygılarımla,



Onbaşı Günbudun(6)


Selçuk beğ erkenden kalkmıştı, hatta neredeyse hiç uyumamıştı.
Günün aydınlanmasına daha çok vakit vardı. Pusatlarını kuşandı ve atına atladığı gibi doğruca kutlu sulardan Seyhun Irmağı’na (Sırderya) doğru dörtnala atını sürdü.
Bunluydu, kafasından onlarca düşünce geçiyordu. Irmağa varınca atından atladı. Önce pusatlarını çıkardı, sonra üstünü çıkardı ve bir ağacın kenarına koydu.
Suya atladı. Selçuk beğ sabahları çeşitli talimler yapardı yıllardır. Yüzmeyi seviyor ve bu çeşit talimi sık sık yapıyordu. Oğuz bahadırlarına da bu talimlerden yaptırıyor, hatta elleri bağlı olarak Irmağı karşıdan karşıya geçebilen bahadırları dahi vardı.
Bu hünerler hep kişiyi güçlü kılacak hünerlerdi, gün gelir bir uğraş vakti lazım olurdu. Oğuzlar herdaim hazır olmalıydı.
Kutlu sulardan Seyhun Irmağı’na hudut olduğu için Selçuk beğ Yengikent’i bir ayrı seviyordu.
İşte uyuyamadığı gece bile çok kısa bir sürede Irmağ’a gelebiliyor ve hem yüreğini hem bedenini serinletiyordu. Yüzmeye doyduktan sonra göğe baktı, vakit geldi dedi kendi kendine. Sudan çıktı üstünü başını kurulayıp giyindi. Sonra sabah namazı için abdest alıp namazını kıldı. Şimdi üstünde hiç bun kalmamıştı. Namaz yaman bir şeydi, kişiyi iyi ediyordu.
Obaya döndüğünde hava aydınlanmıştı.
Selçuk beğ ok yapılan işhaneye uğrayacaktı. Vardığında yüzü güldü Selçuk beğin. Oğuzlar işlerine sıkı sıkıya sarılmış, çalışmaktan etrafı bile görmüyorlardı. Nihayet Başbuğlarının geldiğini farkeden çalışan Oğuzlar bir an ona baktılar, başlar hafifçe selam verir gibi eğildi. Selçuk beğ sağ yumruğunu yüreğine götürdü ve sonra devam edin der gibi işaret yaptı. Herkes işine devam ediyordu.
Selçuk beğ büyük tahta kasaların olduğu yere doğru ilerledi bakındı. Bu tahta kasalar yapımı tamamlanmış çeşitli oklar ile doluydu. İçinden elhamdülillah dedi. Akın için şimdiden tüm tugaya yetecek kadar ok hazırdı bile. Fazla oyalanmadan eline geçirdiği ilk oku aldı ve inceledi, omzundan yayı çekti ve oku yerleştirdi, yayı gerdi oku havaya doğru birkaç kez gezler gibi denedi. Beğenmişti.
Otağına doğru yola koyuldu, karnı acıkmıştı. Sabah lokmasını evlatları ile birlikte yedi, büyük oğlu Mikail Alp ile konuşuyordu. Mikail Alp dedesi Dukak beğ’in gençliğine benziyordu, Selçuk beğ yeni bahadır olan oğlu ile iftihar ediyordu. Onu bir yol denemek istedi. Oğul dedi, senin benle akına gelmeni istesem gelirmisin dedi. Buyruk senindir Atam dedi. Peki ya Onbaşın Günbudun izin vermezse yine gelirmisin dedi. Mikail Alp bir an bocaladı, düşündü. Onbaşı Günbudun izin vermezse gelemem Atam dedi. Çünkü ben onun komutasındayım. Selçuk beğ oğlunun cevabını beğenmişti, oğlunu karşısına doğru çekti ve gözlerine uzun uzun baktı. Oğul bir Oğuz bahadır olduktan sonra atasından çok buyruğunda olduğu komutanına bağlıdır dedi. Onbaşı Günbudun’a daima sadık ol, emir komutadan çıkma dedi. Alnından öptü oğlunu. Selçuk beğ’in oğluna vermek istediği armağan vardı, bu bir kılıçtı. Kendi kılıcına benzer şekilde hem diğer Oğuz kılıçlarından daha hafif hem de hafif burmaydı.
Mikail Alp çok mutlu olmuştu, sevinçten gözleri parladı. Selçuk beğ şuan emretse, Mikail Alp değil haçlı Gürcü Krallığı’na, büyük Bizans İmparatorluğuna dahi yek kılıç tek başına saldırırdı. Mikail Alp iki senedir bahadırlığa hazırdı fakat atasının artık uygunsun diyeceği günü sabırla beklemişti. İşte o kutlu vakit gelmişti nihayet. Mikail Alp atası Selçuk beğ gibi islam olanlardandı, Korkut Ata ona çeşitli dualar öğretmiş, namazı da öğretmişti. Mikail Alp yaman bir Oğuz evladı idi, onda hem dedesi Dukak beğ’in hem de atası Selçuk beğ’in halleri ziyadesiyle barınıyordu.
Mikail Alp Atasının elini öptü müsade istedi, çünkü Onbaşı Günbudun kendi bahadırlarının hepsinin işhanelerden birinin yanındaki meydanda toplanmasını istemişti. Selçuk beğ bu kılıcı Oğuz Budun emrinde, Türk Budun emrinde Hakk için kullanasın dedi. Allah yar ve yardımcın olsun oğul.
Mikail Alp sözleşilen yere varmıştı. Etraf epey kalabalıktı, oba canlıydı heryer cıvıl cıvıldı adeta.
Sevimli sevimli güleç yüzüyle etrafa bakınıyordu genç bahadır. Atasından aldığı armağan kılıç ile kendisini daha güçlü hissediyordu.
Nihayet Onbaşı Günbudun göründü, Mikail Alp Onbaşıyı görünce başını saygıdan hafif eğmiş, o yaklaşınca da yere diz vurup sağ yumruğunu göğsüne götürmüştü. Onbaşı Günbudun Mikail Alp’i çok seviyor, belki de kendi kuramadığı yuvanın mutluluğunu, evlat sevgisini onda duyuyor gibiydi.
Diğer bahadırlar da gelmişti. Onbaşı Günbudun’un yeni bahadırlarının içinde en büyüğü Kül Erkin’di. Kül Erkin 15 yaşındaydı. Babası Onbaşı Günbudun’un da katıldığı son meçhul Anadolu seferinde Uçmağ’a varanlar arasında idi. İki parmağı kırık olmasa esasen o da aynı sefere babası ile katılmış olacaktı. Kül Erkin yaman bir güreşçiydi. 15 yaşına rağmen boyu uzun, omuzları geniş, elaya çalan gözleri vakur ve kararlı bakıyordu. Bilekleri çok güçlüydü, güreşte hep rakiplerini oyalayıp yorup sonra son oyun olarak tek dalıp rakiplerini yenmeyi biliyordu.
En genç bahadır Mikail Alp ve onun akranı olan İl Tutmuş’tu. İkisi de daha 10 yaşına basmamışlardı ve yeni bahadır olmuşlardı. Onbaşı Günbudun onların sadece komutanı değil, aynı zamanda öğretmenleriydi, Oğuz’larda bu gelenek ile bahadırlar erkenden pişer ve güngörmüş Oğuz beğ’i olurlardı. Onbaşı Günbudun at bin buyruğu verdi ve genç bahadırlar bütün çeviklikleri ile bir sıçrayışta işte atlarının üstündelerdi. Onbaşı Günbudun’un neşesi yerindeydi, işte elinde koca bir Ordu vardı. Onları en iyi şekilde yetiştirecek, Oğuz Budun’a layık birer bahadır edecekti.
Önce kutlu sulardan Seyhun Irmağı’nı geçecekler oradan da ormana girecek av talimi yapacaklardı....
........
....
Selçuk beğ oba yakınındaki cenk meydanı adını verdikleri bahadır talim yerindeydi. Tümenbaşı Doğu Han ile konuşuyordu. Doğu Han Selçuk beğin buyruğundaki en güvendiği komutanıydı.
Doğu Han’ın cenk hususunda düşüncesini daima önemserdi.
Gürcü Krallığı’na yapacakları akın hakkında konuşuyorlardı.
Selçuk beğ Gürcü Krallığı’nın 25 tümen kadar asker çıkarabileceğini, ordularının toplam 250 bin kişi kadar olduğunu söylüyordu.
Bizans batıda ve Kırım’da Peçenekler’le uğraştığı için, Anadolu denilen topraklar çoğunlukla Gürcülerin muhafazasındaydı. Haçlı Gürcüler alınan istihbaratlara göre 4 bölgeye dağılmıştı. Kafkaslar’ın Kuzey Doğusunda Hazar’a bakan tarafta 15 Tümen çeşitli mevkilere konuşlanmıştı. Bu 15 Tümen’lik 150 bin asker doğudan gelecek genel itibarı ile Türk Boyları’ba karşı savunma gücüydü.
5 Tümenleri ise Kuzey batı hattında Peçenek’ler ve zaman zaman Hazar’ların hudut ihlali yapan düzensiz kuvvetlerine karşı savunma yapmak için konuşlanmıştı. Tiflis kalesinde 2 Tümen kadar Kral’ın yanında askeri vardı. Geriye kalan 3 Tümen ise kutlu sulardan Hazar Gölü’nün güneyinden gelebilecek tehlikeler için farklı farklı yerlere konuşlanmışlardı. İşte bu yakın zamanda Oğuz kuvvetlerinin pusuya düştüğü olaylar bu Güneydeki 3 haçlı Gürcü Tümen’inin pusularıydı. Saldırıyı kuzeyden yapmanın imkanı yoktu, bu öncelikle Hazar’larla savaşmak gerektirirdi, hem kuzeyde çok daha kalabalık haçlı Gürcü kuvvetleri vardı. Bu akın kutlu sulardan Hazar Gölü’nün güneyinden yapılacaktı.
Tahran-Kazvin-Zencan güzergahını izleyecekler sonra kuzeye sapmadan Urmiye Gölü’ne kadar uzanacaklardı. Zira bu suretle Urmiye Gölü ile kutlu sulardan Hazar Gölü arasında kalan geniş topraklarda muhtemelen konuşlanmış olan kuvvetlerle önden karşılaşmayacaklardı. Urmiye-Hazar arasında kalan Tebriz-Erdebil hattında en az 1 Tümen haçlı Gürcü olmalıydı, hem güneyde islam kuvvetlerinden hem de olası doğudan Türk Boylarından saldırının geleceği en olası yer bu güzergahtı.
Selçuk beğ ise Zencan’dan sonra Urmiye Gölü’ne kadar kuzeye sapmadan gidecek, Urmiye Gölü’nün batısından dolaşacaktı. Bu çeşit bir saldırıda kuzeyde Tiflis’teki Merkez’i kuvvetlerden yardım isteyebilmeleri önlenmiş olacaktı. Selçuk beğ’in istihbaratına göre bu plana göre karşılarına çıkacak haçlı Gürcü kuvvetleri en az 1 Tümen en fazla ikinci bir Tümenin yarısı kadar bir kuvvet olan 1 Tugay. Daha yakın zamanda yaşanan çatışma da bunu destekliyordu, orada da 1 Tugay asker vardı 5 bin kişilik, hem belki o Tugay belki de yeniden düzenlenmemiş bile olabilirdi.
Selçuk beğ’in niyeti karşısına çıkacak olan esaslı 1 haçlı Gürcü Tümenini tamamen imha etmekti, bu başkent saraylarında ve hatta Bizans sarayına kadar duyulacak ve gerekli korkuyu yaratacaktı. Bu akın ile hem haçlı Gürcü’lerden intikam alınmış olur, hem onlardan saldırı gelmeyeceği 1 yıl için garanti olurdu.
Selçuk beğin arası dağılmış olan Pers imparatorluğu’nun artık kabileleri ve küçük emirlikleri ile gayet iyiydi. Bu Pers’ler arasından çeşitli alimler yetişmiş, ilimde çok ileri gitmişlerdi. Birçoğu islam olan bu ilim adamları ve alimler, yıkılmış olan Pers imparatorluğunu işte bu ilim dallarıyla, sanat ve edebiyatlarıyla manevi olarak ayakta tutuyorlardı. Denilebilirki, Pers’ler artık ordusu askeri olmayan, fakat bunun haricinde herşeyi olan bir imparatorluk olarak duruyorlar.
Persler ile dostluk kurmak Oğuz’a çok şey kazandıracaktı. Oğuz’lar ilimde irfanda kimi sanatlarda çok şey öğrenebilirdi Sasani artığı Pers artığı bu kişioğullarından.
Tümenbaşı Doğu Han bunları dinledikten sonra Başbuğ’u Selçuk beğ’e sordu, kaç bahadırla akın etmeyi düşündüğünü. Selçuk beğ tam tekmil bir süvari Tugay’ı dedi, yani 5 bin kişi ile. Komutan olarak kimi düşündüğünü sordu. Selçuk beğ bizzat ben olacağım diyince, Doğu Han bu düşünceye katılmadığını söyledi. Selçuk beğ sakince dinliyor ve buyruğundaki Tümenbaşı’na anlatması için fırsat veriyordu. Doğu Han 5 nin kişilik süvari tugayı ile gerekirse 5 Tümen’lik 50 bin kişilik haçlı Gürcülerini meydan savaşında yarıp geçebileceklerini, fakat bunun hem tehlikeli hem de kesin sonuç aldırmayacağını, kayıpların çok olacağını söyledi.
Kesin sonuç almak için, hele de Selçuk beğ’in bizzat komuta edeceği bir akında daha ihtiyatlı olmak gerektiğini söyledi. Selçuk beğ biraz düşündü, Tümenbaşı’nın hakkı vardı. Burada amaç haçlı Gürcü’lerin 1 Tümenini yok edip onlara gözdağı verip öç almaktan, ileriki yıllara düşünülen fetihlere hazırlıktan başka birşey değildi. Tümenbaşı’na sordu senin düşüncene göre nasıl hareket etmeli?
Tümenbaşı Doğu Han tam tekmil bir Tümenle yani 10 bin bahadırla diyordu. Selçuk beğ gülümsedi. 1 Tümenle gittikten sonra Tiflis’i de kuşatırız dedi, çok dedi. Doğu Han o halde ganimet almak için dahi olsa daha fazla kuvvet giderse Yınal Yabgu’nun bu ganimetlerden alacağı pay ile sevineceğini, birdahaki akın için bahadır da verebileceğinden bahsedince, Selçuk beğ’in usuna bu düşünce yattı. Tümenbaşı’na 5 bin kişilik okçu süvari birliği ile 2 bin kişilik mızraklı kalkanlı savunma süvari birliği hazırlanmasını buyurdu. 2 gün sonraya hazır olmalarını, gelip teftiş edeceğini söyledi. Herşey yolunda ise 3. gün yola çıkacaklardı....
........
.....
....
Akşam olmadan Onbaşı Günbudun genç bahadırları ile avdan dönmüştü.
Mikail Alp yaman bir okçu olduğunu göstermiş, 2 tane geyik avlamıştı. Birini Onbaşı Günbudun’a armağan etti, diğerini de dedesi Oba beğ’i Dukak beğ’e armağan edecekti.
Kendisi elinde kala kala 4 tane sülün ile otağına dönecekti. Onbaşı Günbudun otağında kimsesi olmadığı için, kendi avladığı ve Mikail Alp’ten aldığı tüm avları yetim ve öksüz Oğuz evlatlarının otağına verecekti. Kendisi bu akşam için 1 tane kaz ayırmıştı, o bana 2 gün yeter dedi içinden. Oğuz Budun’u doyurmak kendi karnını doyurmak kadar önemliydi, Oğuz’lar yaman kişioğullarıydı, birlik ve dirlikleri muhteşemdi.

Dukak beğ torunu Mikail Alp’ın verdiği armağana pek sevinmiş, ertesi gün için bu armağan geyik ile birlikte 12 kurban adağı keseceğini ve obaya ziyafet vereceğini söyledi. Bu ziyafet hem torunu Mikail Alp için, hem akına gidecek olan Kınık Obası için verilecekti. Mikail Alp sevinçle dedesi Dukak beğ’e sarıldı, elini öpüp hızlıca oradan ayrıldı, otağına doğru yola çıktı....
Oğuz Budun akına giderken de şölen kurar bayram ederdi. Türk Türe’si yürüyordu, Köktanrı Budundan hoşnuttu....



19 Mart 2016, geceye doğru...

Alp Aldatmaz,

Onbaşı Günbudun ( 8 )



2 bin kadar haçlı Gürcü ufukta görünen tepelere doğru dörtnala at sürüyor, Binbaşı Börükan ve beraberindeki bin bahadır onların ardından koşuyordu.
Haçlı atları cenkten önce hiç kullanılmadıkları için olacaktı ki daha dinç koşuyorlardı veyahutta kaçanın anası ağlamazmış misali kovalayan ile kaçan arasındaki farkı atlarda mı hissediyordu nedir, fark hiç kapanmıyor gibiydi.
İşte nihayet onca uzun kovalamacadan sonra tepeye yaklaşıyorlardı.
Fakat bu tepe dik bir bayıra sahipti, o kadar zorlanan atlar çatlayacakmış derecede zorlandığı için bu sarp yokuşu çıkmaları mümkün değildi.
Haçlı Gürcüler hata yapmışlardı, çaresizce sırtını duvara vermişçesine pusatlarını çekmiş Oğuzların gelmesini bekliyorlardı.
Bu vakitten sonra yön değiştirseler bile çizilen o kavisle Oğuzlar zaten yetişeceklerdi.
Binbaşı Börükan ve bahadırlar bunu görmüşler ve omuzlarından çekilen yaylara sadaklarından çektikleri oklar yerleştirilmişti.
Hiçbir buyruk almadan özbaşına yapılan bu hareket gösteriyorduki Oğuzlar iyi talimli düzenli bir ordunun mensuplarıydılar.
Rüzgar vuruyorken son sürat koşan atlar üstündeki Oğuz bahadırları adeta atlarıyla bir bütünlük arzeder gibi görünüyor, uzaktan bakan haçlı Gürcüler üzerlerine atlı süvarilerin değil, sanki bir Tulpar Ordusu saldırıyor sanırdı.
Menzile girilince ilk oklar gezlendi ve sonra fırlatıldı, derken ikinci defa oklar fırlatıldı, üçüncü sefer oklar fırlatıldıktan sonra Binbaşı Börükan’ın önce buyruğu işitildi, "kılıç çek".
İlk buyruğun ardından narasını atıyordu, "Başbuğ Selçuk aşkına", "Oğuz Budun aşkına"...
Bin atlı sanki karşılarında çok küçük zayıf bir kuvvet varmış gibi hışım gibi akın akın saldırıyorlardı. Halbuki karşılarında oklandıktan sonra hala ayakta kalan en az kendileri gibi bin kadar haçlı Gürcü kuvvetleri vardı.
Binbaşı Börükan’ın sesi duyuldu tekrar;"Yüzbaşı Yağmur" diye seslendi, "sağ tarafı kapatın".
"Buyruk senindir", dedi Yüzbaşı Yağmur.
Ardından ikinci bir buyruk daha veriliyordu. "Yüzbaşı Ay Tigin sol taraftan", dedi. "Buyruk senindir" diye ses işitildi.
Yüzbaşı Ay Tigin, Onbaşı Günbudun’un Yüzbaşı’sıydı.
Mikail Alp sol taraftan bin kadar haçlı Gürcü’ye saldıracak olan yüz bahadır arasındaydı.
İşte karşılıklı biner kişi birbirine girmiş, Oğuzlar az önce meydanda yere serdikleri 8 bin haçlı Gürcü ile tutuşamadıkları savaşa burada tutuşuyorlardı. Burası tam bir hengâme, küçük alanda yer yer kör döğüşü yapılıyor gibiydi. Selçuk beğ ve bahadırları imkan olsa bu kızılca kıyameti kaçırmazlardı zira burda can alınıp can veriliyor, er meydanında tam manasıyla bir cenk ediliyordu.
Onbaşı Günbudun Mikail Alp’i gözünden ayırmamaya çalışıyordu. Hem vuruşuyor, biryandan onu korumalıyım diye didiniyordu.
Onbaşı Günbudun bahadırlarından Kül Erkin, yaman güreşçi olduğunu cenk meydanında da gösteriyordu. Yandan savrulan bir kılıç vuruşunu savuruyorken, hemen ardından başka bir haçlı Gürcü’nün vuruşu gelince, boş bulunmuş ve kılıcı bir an elinden düşmüştü işte.
Cenk meydanında katı kılıç kullanma vakti kılıcını elden düşürmek demek ölmek demekti, fakat Kül Erkin yaman bir nara atıp, önündeki haçlı Gürcü’yü ağaç kütüğü gibi yerden sökmüş, sonra havaya diktiği bu haçlıyı az ötedeki üç haçlının üstüne fırlatmıştı. Bu hamle öyle hızlı yapılmış ve öyle iyi olmuştu ki, işte tıkandıkları bir an hem biraz rahatlamışlar hem Kül Erkin kılıcını yerden kapmaya bir lahza zaman kazanmıştı.
Sol tarafta vaziyet iyi idi, Yüzbaşı Ay Tigin’in bahadırları gerilemiyor hatta adım adım ilerliyorlardı.
Sağ tarafta işler daha yamandı, Yüzbaşı Yağmur ve bahadırları anlamadık şekilde sert kayaya çatmışlardı. Bunda bir iş vardı.
Ortada Binbaşı Börükan rahat ilerliyor durum Oğuzların lehine işliyordu. Sağ tarafa yardım edilmezse işte hat yarılıyordu.
Yüzbaşı Yağmur deli gibi vuruşuyordu, az önce 3 tane daha yılların yoldaşı gardaşı onbaşısı daha Uçmağ’a varmıştı.
Yüzbaşı delirmiş gibi vuruşsada olmuyordu, burada ne oluyordu böyle! İşte orta taraflardan yardım gelmek üzereydi, onlar rahat ilerliyordu fakat Yüzbaşı Yağmur’un yüz bahadırından ayakta sadece 20 kişi kadar kalmışlardı.
Yüzbaşı Yağmur ve bahadırları canlarını pahalıya satmak istiyor, ağır kuvvetlerle kendileri karşılaştıklarına göre diğer kollardan Oğuz’ların ilerleyeceğini biliyorlardı.
Dayanacak gibi değildi, işte Yüzbaşı Yağmur’un bahadırları birer birer düşüyordu.
Türk Türe’si yürüyordu, öyle ki Oğuz kanı bu yeni toprakları oluk oluk kızıla boyuyor, yeni yurt ülküsü bedel istiyordu. Köktanrı Oğuz Budun’u işte bunun için yaratmıştı.
Oğuz’un nasibi bazen can almak, bazen can vermekti fakat herdaim uğraş vermekti.
Yüzbaşı Yağmur ölümcül olmasa da epey yaralanmıştı, yüzünden akan kan sol tarafını kaplıyor gibiydi, bir anlık zaman bulsa sol tarafını silecekti fakat Yüzbaşı Yağmur işte karşısında 4 haçlı Gürcü ile aynı anda vuruşuyor, savunma yapmaktan başka elinden birşey gelmiyordu.
Şakağının sol tarafındaki sızan kanlar artık sol gözünü iyice kaplamıştı.
Yüzbaşı Yağmur ve bahadırları yeterince zamanı kazandırmış, ortadaki Binbaşı Börükan bahadırları hem sol tarafa hem sağ kanada yardıma gelmişlerdi.
Sağ tarafta ayakta kalan Yüzbaşı Yağmur’un yüz bahadırından 3 kişi be kendisi kalmıştı.
Tam yardım gelirken işte Yüzbaşı Yağmur önündeki bir irikıyım haçlı Gürcü’yü boynundan yaralayarak devirirken, işte kendisi de ölümcül bir darbe alıyordu.
Kırmızı sakallı Albız suratlı bir haçlı Gürcü, Yüzbaşı Yağmur’a yan taraftan vurduktan sonra ikinci vuruşu da yaptı.
Yüzbaşı Yağmur olduğu yere kapaklanırken dilinden belli belirsiz sözler çıkıyordu. İnna lillahi ve inne ileyhi raciun.... bu sözler onun son sözleri oldu. Yüzbaşı Yağmur ve yüz bahadırının hepsi Uçmağ’a varmıştı.
Gelen seslere bakılırsa Başbuğ Selçuk beğ ve bahadırları gelmişlerdi. Burada çetin bir mücadele olduğunu anlamakta gecikmedi. Binbaşı Börükan ve bahadırları sağ tarafta işte son 50 kadar haçlı Gürcü’yü esir almışlardı.
Sol tarafta Yüzbaşı Ay Tigin ve bahadırları sonradan ortadan yetişen bahadırlarla 70 kadar esir almışlar.
Onbaşı Günbudun bahadırlarından 2 genç bahadır Uçmağ’a varmış, Onbaşı Günbudun ve Mikail Alp hafif yaralı, Kül Erkin ise belirsiz şekilde yere yığılmıştı.
Şimdi Oğuz’ların elinde 120 esir vardı.
10 bin kişilik tam tekmil haçlı Gürcü Tümeni imha edilmiş, 7000 bin bahadırla gelen Oğuzlar kaç kayıp vermişlerdi, sayım yapılınca belli olacaktı.
Mikail Alp pusat arkadaşı ve akranı İl Tutmuş ile iyi bir sınav vermişlerdi.
Mikail Alp bir yol yerde yatan Kül Erkin’e bakmak için yaklaşmış.
Kül Erkin kıpırdıyor, nefeste alıyordu. Zaten az sonra başını ovmaya başlayan Kül Erkin yavaş yavaş kalkıyordu, galiba başına bir darbe almış ve işte şimdi kendine geliyordu.
Selçuk beğ 120 esirin ellerini bağlatmış, bu tepe önünde yapılan cenkte 374 bahadır Uçmağ’a varmış, 17 tane de ağır yaralı vardı. Selçuk beğ ateş yaktırmış, şimdi yaralar dağlanıyordu. Selçuk beğ büyükçe bir çukur kazdırıyor, Uçmağ’a varan Oğuz’lara toplu bir mezar hazırlanıyordu. 17 ağır yaralıdan da 13 tanesi kan kaybından Uçmağ’a varmıştı, bazı yaraların kanamasını durdurmak mümkün değildi. İşte burada toplam 387 Oğuz can vermişti. Toplu mezar tamamlanmış üstü kapatılmış, yaralıların yaraları sarılmıştı. 120 esir haçlı Gürcü ve Oğuzlar ilk savaşın yapıldığı meydana doğru ilerliyorlardı.
Bir müddet sonra vardıklarında, burada binlerce cansız bedenler arasından Oğuzlar seçilmiş, onlarada bir toplu mezar yapılmıştı. Uçmağ’a varan Oğuz sayısı da belli olmuştu. 2168 Oğuz eksilmişti. 7 bin Oğuz bahadırından 4832 kişi kalmışlardı. 120 esir alınmış, geri kalan 10 bin kişilik haçlı Gürcü tümen imha edilmişti. Demekki arkadan dolanma girişimi başarılı olmasa en az bir bu kadar kayıp daha verilebilirdi. Selçuk beğ kendi kendine dedi, 3 haçlı Gürcü, 1 Oğuz bahadırından denk oluyor demekki dedi. Selçuk beğ haçlı Gürcü topraklarından çıkmaya niyetli değildi. Daha sadaklarındaki oklar bitmemiş, yedek atlardaki oklara pusatlara hiç sıra gelmemişti. Şimdi fazladan ellerine binlerce at geçmişti, bunlar hem Uçmağ’a varan Oğuz’ların atları hem de haçlı Gürcü’lerin toparlanabilen atlarıydı. Aslında şimdiden iyi ganimet alınmıştı bile. Selçuk beğ haçlıların iyi pusatları da dahil binlerce pusatları da toplattırmış, ve ele geçen esirleri, atları ve pusatları Tümenbaşı Aydoğmuş ile geri göndermeye karar vermişti. 3 bin iyi halde olan okçu süvarileri kendine ayırmış, 1832 bahadırı tüm ele geçenlerle birlikte Oba’larına geri dönmek üzere yolladı.
Onbaşı Günbudun ve hayatta kalan 7 bahadırı Selçuk beğ’le kalan 3 bin içindeydiler.
Selçuk beğ kuzeye doğru meçhule ilerliyordu, önce uygun bir yerde konaklayıp geceyi dinlenerek geçireceklerdi. Köktanrı Budun’dan hoşnuttu, işte cenk kazanılmış binlerce ganimet alınmış, hatta 120 tane de esir alınmıştı, ki bunlar arasında galiba Tümenbaşlar bile olmalıydı, yoksa Yüzbaşı Yağmur’un yüz bahadırına o kadar yaman saldırırlar mıydı!



21 Mart 2016, Pazartesi
Alp Aldatmaz,