Adı Soyadı : Sadık Türkyılmaz
Doğum Yeri : Ankara - 1974
Baba Adı: İsmail
Ana Adı: Selma
Medeni Hali: Bekar
Sınıfı, Rütbesi: Jandarma Çavuş
Sicili - Tertibi: 1974-2 İl J.K.lığı - Hakkari
Şehit Olduğu Yer : Hakkari - Çukurca Gölgelibeş Mevkii 10.07.1995



Çukurca'nın dağlarından merhaba

Sevgili Anneciğim babacım nasılsınız iyimisiniz
iyi olmanızı yüce Allahtan dilerim. O pamuk ellerinizden öperim. Abimin ellerinden kardeşimin ve yeğenimin gözlerinden öperim.
Eğer beni soracak olursanız ben çok iyiyim. Az kalan günlerimizi saymakla uğraşıyorum ve ayakta kalmakla uğraşıyorum.
İki tane PKK denilen p...lerle uğraşıyoruz biliyorsunuz ama sonunda acı günlerimiz bitecek yeniden değişik bir hayata kavuşacağım ve yerden Türkyılmaz ailesi toplanacak. Annem senin yüzün her zaman gülecek. Annem bizi bu yaşa kadar çok büyük destekle yetiştirdin. Allah'ın izniyle bundan sonra dertler bitecek tatlı ve mutlu günler gelecek.
Artık şu Zafer gilde, gelsede biz kurtarsalar ama şuan da nöbet harici hiçbir işimiz yok. Kalk nöbet tut yat bu mektubu yazdığımda da maaşımı alıyoruz ve para sıkıntısı yine kalktı anam yine burada patron Sadık. Aynur nasıl iyi mi iyi olmasını cenabı Allahtan dilerim. Baban nasıl dedemgil nasıl iyilerdir inşallah Allah onları başımızdan eksik etmesin.
Anne artık bana ailemize yakışır gelinini hazırlamaya başla kara kaşlı kara gözlü olsun. Neyse canım güzel olsun kızmadın değil mi. Annem şafak çok yakın sizleri yine çok özledim.
Sizi seven asker oğlunuz.
Eski günler burnunda tütüyor Sadık’ın (Türkyılmaz). Çukurca'dan yazmıştı mektubunu; "Teskereyi alınca, Türkyılmaz ailesi yeniden toplanacak. Annem, senin yüzün yeniden gülecek. Bizi büyütene kadar neler çektin. Ama bundan sonra mutlu günler gelecek."
Mutlu günler umuduyla Sadık. Bir de dileği vardı anasından:
"Anne artık ailemize yakışır gelini kızını hazırlamaya başla. Kara kaşlı, kara gözlü olsun. Şaka bir yana şafak çok yakın. Beni bekleyin."

Sadık Türkyılmaz



Adı Soyadı : Ömer Zeki Varan
Doğum Yeri : 1966 - Artvin
Baba Adı: Mehmet Nuri
Ana Adı: Güli
Medeni Hali: Bekar
Sınıfı - Rütbesi : Piyade Asteğmen
Sicili - Tertibi: 221-505558 1.Komando Tugayı Bolu
Şehit Olduğu Yer : Şırnak - Görmeç Köyü





27 Ocak 1992 GÖRMEÇ

Sevgili Anneciğim,

Buraya geldikten ancak kırk gün sonra size bir iki satır şey yazabilmek için fırsatı askerliğini bitiren erlerin gidişinden yararlanarak yakaladım. Şu mektubu yazmak için kağıdı bile askerlerin koğuşundan aratarak zorla buldum. Burada yaşamak zor anne. İsterseniz birazcık size buralardan bahsedeyim.

Burası Şırnak'tan 20-25 km. uzaklıkta doğusunda Cudi dağı, batısında Gabardağı, güney de ise Giraf diye dağların bulunduğu 60-70 hanelik bir köy. Köyün hemen girişinde bulunan bölüğümüzde betondan sadece bizim kaldığımız iki gözlü bir ev yanında bulunan bir haber merkezi var. Bölükte askerlerin kaldığı yer tam bir ahır görüntüsünde. Şu anda ikmallerimize araçların gelebildiği yere kadar gidip, tahminen 10 km kadar yokuş bir yolla sırtımızda taşıyarak yapıyoruz. Burda herşeyimizi kendimiz yapmak zorundayız. Aksi halde aç veya odunsuz kalıp soğuktan donabiliriz. Bir aydır kesik olan elektriğimiz iki gün evvel geldi. Bir şeyin yokluğu olmayınca varlığından bir şey anlamıyormuşuz. O altmış hanelik köyün görüntüsü elektrik gelince bize kocaman bir kent gibi gelmişti. Kısacası burada herşeyin yokluğunu çekiyoruz ama en çok sizlerin ve sevdiklerimizin. Bu yıl kar burada çok fazla yağdı. Köylüler 30 yıldır böyle kar görmediklerini söylüyorlar. Bir hafta devamlı yağan kardan sonra birde terörist peşinde dolaşmak bize hem doğayla hemde teröristle uğraşmak zorunda bırakıyor. Bir görev en az beş gün sürüyor, dağlarda, karla soğukla, teröristlerle ve korkuyla mücadele etmek zor gerçekten çok zor. Fakat her şeye rağmen yaşamak için bunları yapmak zorundayım. Burda benimle birlikte 20 tane askerin sorumlusuyum. Onların hem komutanı hem annesi, babası hemde arkadaşı olmak zorundayım. Bazen üç gün uyumadığım zamanlar oluyor. Burda uyumakla ölmek arasında pek fazla fark yok. Daima uyanık olup hem etrafı hem nöbetteki askerleri kontrol etmek zorundayım. Bir anlık gaflet hepimizin sonu olabilir.

Köylülerin çoğu terörist fakat onlarda hem bizlere hem teröristlere yardım etmek zorunda kalıyorlar. Köylüler iki mt karda bir yere gidemedikleri için önce bizim gidip gelip yolları açmamızı bekliyorlar. Ne sağlık ocağı, ne okul nede köylülerle uğraşacak bizden başka bir kurum var. İster istemez bizimle iyi geçiniyorlar. Geçen gün yine bir köye gitmiştik. İki gün sonra köyün muhtarı yanımıza gelerek bir kadının çok kötü doğum sancıları çektiğini ilk doğumu olduğunu, bir türlü doğum yapamadığını söyledi. O anda bir insan hayatının benim ellerimde olduğunu düşündüm. Köyün yolu kardan kapalı ve kadının yetiştirilmesine imkan yoktu. Zaten kadın geceden beri sancı çekiyormuş. Köylü gece çıkamadığı için gelememiş, gece gördüğümüz herkese terörist muamelesi yapıyoruz. Yapabileceğin tek şey tabur komutanını arayarak helikopter istemekti. Fakat helikopter bizim için bile gelmiyordu nerde kalmış bir köylü için. ama yine de tüm içtenliğimle ve ısrarla helikopter istedim. Köylüyü toplayıp köyün ortasında helikopterin inmesi için iki mt kalındığındaki karı açtırdım. Bütün köylü ve ben büyük gayret gösterdik. Artık her şey helikopterin gelmesine kalmıştı. Sıkıntılı bekleyişler ve birçok ricadan sonra nihayet helikopter geldi. Kadını gönderdik. Artık benim yapabileceğim hiçbir şey kalmamıştı. O kadına dua etmekten başka bir şey yapamazdım.

Köylünün benim elimi sıkıştan ve bana ettikleri dualar belkide sizin yaptığınız dualar kadar vardır. İşte günler burada her şeyi yaşayarak geçiyor. Gündüz elini sıkan köylü akşamları dağa çıkıp üzerime ateş yağdırabilirler. Akşam olunca her şey bitiyor burda. Sadece bekleme başlıyor ta ki bir kaleşnikof un bu sessizliği bozmasına kadar. İşte o zaman insanın aklına hiçbir şey gelmiyor, karşındakileri caydırıp seni yok etmesine izin vermeden bildiğim tüm askerlik kavramlarını uyguluyorum. Yaşamakta ölmekte tuhaf buralarda. Buralara nasıl düştüm? Suçum neydi? Bilmiyorum ama her şeye rağmen başa gelen çekilir diyorum. Her gün ağarmasında acaba batan günü görebilecekmiyim? diyorum. Ne yaşayacağım ne de öleceğim belli herşey olabilir ama buradan sağ salim dönmek ve sizlerle tekrar kavuşmanın özlemiyle yaşamaya daha kuvvetli sarılıyorum.

Sizleri çok seven oğlunuz
Komando Astğm.
Ömer Zeki Varan

KARNEMİN HEPSİ PEKİYİ BABACIĞIM BAKKK....



















Şehitlerimizin aile ve yakınlarından, gazilerimizden ve yine onların yakınlarından gelen her türlü bilgi, belge, yazı, fotoğraf bizlere teslim edilmiş ‘onurlu emanet’lerdir. Ben bir Türk’üm, bir Türk için ‘emanet’ candan da önemlidir. Tek harfine dokunmadan aziz şehidimiz İlhan NAMLI’nın ağabeyi Ayhan NAMLI’dan gelen mektubu, aşağıda bilgilerinize sunuyorum. Makamınız Cennet ve aslını inkar etmeyen Türklerin yüreğidir aziz şehitlerimiz. Bizlere geçen hakkınızı ‘helal ediniz’! Yoksa, Yaradan’ın huzuruna bile varamayız…

“TARİH 18 NİSAN 1992 Her milletin ezbere bildiği belleğine kazıdığı önemli tarihler vardır. O tarihleri unutmak hafızadan silmek mümkün değildir. Bizim de bir şehit ailesi olarak belleğimize kazıdığımız,hafızamızdan silemediğimiz bir tarih var. Ama o tarih milletin bildiği hafızasına kazıdığı bir tarih değil. Çünkü bu ülkede o kadar çok şehit veriyoruz ki sayısını bile hatırlayan çok az insan vardır. Yine de binlerce şehit arasından 4 şehit astsubayımızı hatırlamanızı istiyorum. Çünkü o şehit astsubaylar unutulsunlar istemiyorum… Unutulmamaları için hunharca şehit edilişlerini ve PKK terör örgütünü herkesin ama iyice tanıması için Türk Milletine bir kez daha anlatmak istiyorum. PKK terör örgütü ham bir hayal uğruna bu milletin canına,malına,bayrağına ve vatan toprağına göz dikmiştir. İşte bu nedenle sivil, yaşlı, genç, çocuk, asker, polis ayrımı yapmaksızın her fırsatta günün herhangi bir saatinde saldırmakta ve zarar vermeye devam etmektedir. PKK terör örgütünün devlete verdiği zarar yanında şehit ailelerine verdiği zarar daha çok ve tarifsizdir. O acıyı en derinden yaşayan şehit aileler, anlar ve bilir… Onların hafızalarında her zaman unutulmaz tarihler vardır. Onlar için şehadet tarihi çok önemli ve unutulmaz bir tarihtir. İşte bizim içinde 18 Nisan 1992 tarihi unutulmaz bir tarihtir. O tarihte ne yaşandı? O olaydan acaba kaç kişi haberdar? O olay da şehit edilen Astsubay İlhan HAMLI ve Astsubay arkadaşları Erkan IĞDIR, Mustafa KARAÇİMEN ve Naci YILDIRIM ‘ın Astsubay olmaları suç muydu ki, bu insanlık dışı vahşeti yaşadılar? Kardeşimin ve 3 astsubay arkadaşının şehit edilişlerinin 13. yılında elime geçen ve komutanları tarafından imzalanan “Olay Tutanağı”nın 2. maddesinde yazanları insanlık suçu işleyen PKK terör örgütünün ve militanlarının gerçek yüzlerinin bir kanıtı olarak herkesle paylaşmak PKK’nın kanlı tarihine not düşmek istiyorum: “Şehit İs.Tek.Kd.Üçvş. İlhan HAMLI idaresinde olan sivil araç ,teröristlerin yol kesme eylemi üzerine süratini artırıp bölgeden uzaklaşmak istemiş ,bu esnada teröristlerin açtığı ateş ve yola dizilen taş barikatlar nedeniyle araç kontrolünün kaybedilmesini müteakip yol dışına çıkarak bir kayaya bindirerek durmuştur. Araç bu esnada da teröristlerce ateş altına alınmış ve el bombası atılmıştır. Muhtemelen yaralı oldukları değerlendirilen dört Astsubay teröristlerce araçtan çıkarılmalarını müteakip 40-50 m. sürüklenerek Astsubay olmalarının anlaşılmalarını müteakip yakın mesafeden otomatik silahlarla açılan ateş sonucu hunharca şehit edilmişlerdir.” Bu korkunç terör olayı 18 Nisan 1992 tarihinde Iğdır Pamuk geçidi mevkiinde saat 16.30 ‘da yol kesen PKK’lı teröristler tarafından hunharca gerçekleştirilmiştir. Olayın duyulmasından sonra Kars’ta bir grup sivil kıyafetli subay ve astsubay, terörü lanetleyen bir yürüyüş yapmıştır. O yürüyüş, o tarihte yapılması gereken anlamlı bir yürüyüştü askerlerin o yürüyüşüne babamla birlikte bende katıldım... Herhalde o yürüyüşün ne anlama geldiğini anlayan anlamıştır… Ne yazık ki savaşta bile yaralı insanların öldürülmesi uluslar arası kurallarla yasaklanmışken, kardeşim ve arkadaşları yaralı halde sürüklenmiş sonra da kafalarına kurşun sıkılarak öldürülmüşlerdir. Böyle bir terör örgütünün başı yakalandıktan sonra ilk işi Türkiye’yi Avrupa İnsan Hakları Mahkemesine şikayet ediyorsa, kimin insan, kimin insan olmadığını sorgulamak gerekir. Çünkü insan olmak iki göze iki ele iki ayağa sahip olmak değildir, insan olmak insan beyni, insan düşüncesi taşımaktır…Yıllardır batının göz ardı ettiği bu gerçeği kim saklaya bilir? Kardeşimi ve arkadaşlarını hunharca katledenlerin insan olduğunu söylemek için onları insan kılığında görmek yetmez… Eğer gerçekten onlar insan olsaydılar, sivil kıyafetli ve otomobilleri ile seyir halindeki Astsubaylara saldırıp hunharca şehit edebilirler miydi? “Ölü Muayene Otopsi Zaptı”na Şehit Astsubay İlhan HAMLI ile ilgili yazılanlar bir insanlık suçunun işlendiğinin kanıtı değilse nedir? İşte Şehit Astsubay İlhan HAMLI’nın cesedinin harici muayene sonucu:”Cesedin 1,65 boylarında 55-60 Kg ağırlığında koyu kestane saçlı, gri mavi gözlü, yaklaşık 29 yaşlarında sünnetli bir erkeğe ait olduğu görüldü, elbiselerinde tecrit edildi. Harici muayenesine başlandı. Sağ göz yanı 1x1 cm.giriş, sol pariyatal 8x3 çıkış, sağ yan orta hat 0,5x0,5 cm. giriş, burun kökü 2x1 cm. çıkış, sol meme yanı 1x1 cm. giriş, sağ kol altı 3x2 cm. çıkış,omurga bel kısmı sağ yanı1x1 cm. Sağ kol ön yüz 2x1 cm. giriş, sağ kol dirsek üstü yan yüz 8x3 cm. çıkış deliği mevcut, belirtilen silah ateşli silah yarasına bağlı olarak kafatası kemiğinin kırılmış olduğu beyin loplarının çıkış bölgelerinde aktığı sağ kaburganın kırıldığı, kolun(sağ) kırılmış olduğu görüldü. “Otopsi zaptı ile de tespit edilen hususlar göstermektedir ki, PKK’lı teröristler kardeşimi ve arkadaşlarını hunharca katletmişlerdir. Bu olayda hayatını kaybeden 4 Astsubayın ve diğer terör olaylarında asker sivil binlerce insanımızın vahşice öldürülmelerine emir ve talimatlarıyla neden olan terörist başı Abdullah Öcalan’ın şimdi Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinde hesap vermesi gerekirken Türkiye’den hesap sormasını,Türkiye’yi haksız çıkaracak aşamaya gelmiş olmasını kabul edilebilir bulmuyorum.4 Astsubayın hunharca şehit edilişinin 13. yıldönümünde bir kez daha terörün ve teröristin her türlüsünü lanetliyoruz. Şehit Astsubaylarımız nur içinde yatsınlar mekanları cennet olsun…