| Türk adının anlamı ile ilgili diğer açıklayıcı yazımızı okumak için “buraya” dokunun…
|
Milattan sonra VI. yüzyıl ortalarından başlayarak, önceleri siyasi ve daha sonraları etnik bir mana olan Türk adının ilk defa ne zaman ve nerede kullanılmağa başlandığı kat’iyetle tespit edilemiyor. Kaynakların kıtlığı, ve mevcut kayıtların da karışık olması – bu meselenin hallinde en mühim engeli teşkil ediyor. Türkler kendileri en eski tarihlerine dair yazılı kaynaklar bırakmadıkları için Türk tarihinin eski devirlerini ancak Türklerin komşuları ve çok eski yazılı kaynaklara sahib olan Çinliler vasıtasiyle öğrenmek mecburiyetinde kalıyoruz.
M.Ö. XVIII. yüzyıla kadar çıkan Çin kayıtlarında Çin’in kuzeyine düşen Tik1 adıyla bir kavim zikrediliyor. Buradaki “Tik” ile “Türk” arasında bir münasebet bulmak istiyenler olmuşsa da – bunun ciddi telakki edilmesi imkansız gibi görülüyor. İran efsanelerindeki “turan” ile “Türk”ü aynı köke bağlamanın da ne dereceye kadar doğru olduğu kat’iyetle tespit edilemiyor; maamafih “tur” kökünün “Türk” ile herhangi bir şekilde ilgili olması muhtemeldir. Avesta’nın Sanskritçe tercümesinde “Tura” ve “Truşkah” olarak gösterilen kavim adının Türklere ait olduğu zannediliyor. Avesta’nın bir kısmını teşkil eden Bahman Yaşt’ta birçok kavmin adı zikredilirken, “Xuon Turk” adı da geçiyor; şayet bu söz doğru okunmuşsa Hindistan’a geçen Hunlara “Türk” adı verilmiş olduğu anlaşılıyor; fakat Avesta’nın tercümesi daha sonraki zbir zamana ait olduğundan, buradaki etnik kayıt ve izahların daha evvelki devirler için fazla kıymetli olmadığı aşikardır. Herodot’un eserindeki “Jurkae” ve Pomponius Mella’daki “Turkai” (Mil. sonra I. yüzyılda kaleme alınmıştır) sözlerinde “Türk” adını görmek isteyenler olmuşsa da, bu hususta kat’i bir şey söylemek imkansızdır.
“Türk” adı -telaffuz ettiğimiz şekilde ve anladığımız manada- ilk defa olarak M.S. VI. yüzyıl ortalarında yazılına Çince kaynaklarda görülmektedir. Tungci, Soei-chou (suy-şu), Kieou-T’ang Chou (Hin T’ang şu) T’an şu adlı mahazlerde, Çin’in kuzey ve batısındaki kavimler anlatılırken, Türklerden Çince telaffuzla, Tu-kü-e (Turyu)lerden uzun uzadıya bahsediliyor. Çinlilerden az sonra (30 yıl kadar) Bizans kaynaklarında da ilk defa olmak üzere “Türk” adı zikredilmeğe başlıyor Bizanslılarda “Türk” adı ile İdil nehrinin doğusunda yaşayan kavimler kastediyorlardı.
“Türk” adı VI. yüzyıl ortalarında doğru tanınmakla beraber, bu isim altında ancak mahdut bir iki zümre veya siyasi birliğin kasdedildiği muhakkak gibi görülüyor. Muhtelif yerlerde ve ayrı “kavimler” halinde yaşayan ve “Türk” ırkından gelen uruğların kendilerine has adları olduğu biliniyor; “Türk” adının umumileşmesi, etnik mana alması ise daha sonraki bir devire aittir; belki de Araplarla, yani İslamiyet’le temasın neticesidir. VIII. yüzyıl başlarında Araplar Mavera-ün-nehr’e gelince Türklerle temas etmişler ve Türkçe konuşan bütün Türk kavimlerine ayrı adlarına bakmaksızın umumi olarak “Türk” adını vermişlerdi. İslamiyeti kabulden Türkler de kendilerini bundan böyle “Türk” diye adlamışlar ve bu suretle “Türk” adı gittikçe geniş bir mana, yani Türk ırkından gelen bütün kavimlerin adını ifade eder olmuştur.
“Türk” adının manasına gelince, bunun izahı yolunda öteden beri tecrübeler yapılmışsa da hâlâ kat’i bir neticeye bağlanmış sayılamaz. Bilindiği veçhile tanınmış kavimlerin adlarını izah meselesi de aynı durumdadır: Grek, Frank, Rus vs. kavimlerin adları gibi -bu kadar incelemelere rağmen- ne mana ifade ettikleri ve etimolojileri kat’iyetle tespit edilemiyor.
Türklerle çok eskidenberi temas halinde bulunan ve bu adı çok erkenden duyan Çinliler bunu izah etmek teşebbüsünde bulunmuşlardı. Bu hususta “Şuy-şu” adlı eserde şu izahat verilyor:6 “Türklerin (T’u-kü-e), eteğinde kamp kurdukları dağ bir miğfer şeklinde olduğu veçhile bu kavmin dilinde “miğfer”e “t’u-kü-e” denildiğinden, onlar kendilerini T’u-kü-e diye adladılar”. “Türk” sözünün en eski izah şekli bu suretle Çinliler tarafından yapılmış ve halk etimolojisine dayandırılmıştır; bu izah, galiba, bir Türk-moğol sözü olan ve “miğfer” manasına gelen “tugulga” ile ilgilidir. Çin müverrihinin bu izahı, tabiatiyle, ilmi herhangi bir kıymetli haiz değildir; bahusus ki Çinlilerin yabancı kavimlerden bazılarının adlarını “dağ ismiyle” izah etmek isteyişleri biliniyor. “Türk” adını Çinlilerin yaptıkları gibi “miğfer”le ilgili görmek isteyen bazı alimler de olmuştur. Farisideki “terg”in de “miğfer” manasına geldiğine işaret edilerek “Türk” ile “terg” arasında bir münasebet olduğuna ihtimal verilmişti. Moğolca “miğfer”e “tgulga” denildiğine, J. Schmidt, daha 1824’te işaret etmiş ve bunun “Türk” sözünü ifade için Çinliler tarafından “T’u-kü-e” şeklinde kaydedildiğini zannetmişti.
İslam müelliflerinden bazıları “Türk” adını, arapçadaki “bırakmak, terketmek” manasına gelen “terk – vK0” ile izah etmek istemişlerdir. Arap coğrafyacılarından İbn al-Fakih al-Hamdani böyle bir izahı ileri sunmuştur. Mu katil bin Süleyman’a göre: Türkler seddin (yani Ye’cuc Me’cuc Seddi) arkasında “terkedildikleri” için “Türk” adını almışlardır. Gerdizinin eserinde (M.S. 1050-1052’lerde yazılmıştır) “Türkistan’ın abadan memleketlerden uzak düştüğü için, Türklere böyle bir ad verildiği” kaydedilmiştir.
Reşidüddin’in Cami’ üt-Tevarihi’nde olduğu gibi, Ebülgazi Bahadur Han’ın Şecere-i Türk’ünde “Türk” adının izahına girişilmiyor. Mahmud Kaşgari’nin Divan-ı Lugat it-Türkü’nde de bu hususta izahatta bulunulmuyor. Türk veya Moğol tarihiyle meşgul olan modern bilginlerin bu mesele üzerindeki görüşlerine gelince: Deguignes, Yafes’in sekiz oğlundan birinin “Türk” olduğu hikayesini tekrarlamakla yetinmiştir. Osmanlı-Türk tarihinde derin vukufu olan ve Türk tarihinin diğer sahalarını da inceleyen Joseph von Hammer ise “…şecerenin ilki olan Türk… her halde Herodot’un eserindeki “Targi-taos” ve Mukaddes Kitab’taki “Toghrama”dır” diyor.11 Franz von Erdmann, Sarsılmaz Temuçin adlı eserinde (1862) “Türk” sözünü, eski kaynaklarda adları geçen “Tür”lar, “Taur”lar, “Trit”ler, “Toret”ler, “Turak”lar ve hatta “Trak”larla ilgili olduğunu ileri sürmüştü. Buna benzer iddialara başka yazılarda ve hatta zamanımızda bile tesadüf edilmektedir; bu adın (yani “Türk”ün), İskit’e olduğu iddia edilen, “turku”nun (deniz yakınındaki adam) ta kendisi olduğu dahi ileri sürülmüştü. Bu ve buna benzer izahların hiç bir ilmi kıymeti yoktur, ne tarihi ve ne de filolojik esaslara dayanmaktadır.
“Türk” adının ilmi olarak izah edilmesi ilk önce macar alimlerinden H. Vambery ile başlar. Mezkur alim bu sözün kökü “töre, törü, türemek”le izah edilebileceğini ileri sürmüştü. Vambery, bu köklerden gelen “Türk” adının “yaradılmış olmak “ manasına gelen bir sözle ilgili olduğunu belirtmişti. Bu izaha göre: “Türk”-”mahluk” yani “adam” demek oluyordu. Vambery’nin bu tefsiri B. Munkacsi12 ve Fuat Köprülü13 tarafından kabul edilmişse de, tanınmış Turkologlardan J. Nemeth bu görüşü şu dört sebepten ötürü doğru bulmuyor:
1. “Türk” adı ancak M.S. VI. yüzyılda bilindiğine göre, bu ad Türklerin ilk isimleri olamazdı; dolayısiyle “adam, mahluk” manasına alınması da mümkün değildir.
2. Türk dillerinde “mahluk”, adam manasına gelen ve “Türk”ü andıran herhangi bir söz mevcut değildir.
3. “Töre-türe” ancak Osmanlı Türkçesinde “ü” iledir, ve eski şekli “ö” olması icabeder.
4. “Türk” adı başka türlü de izah edilebilir.
J. Nemeth, “Türk” sözünü izah için elde mevcut turkoloji malzemesine başvurmuş ve dayanılacak esaslı deliller meydana koymuştur. F. W. K. Müller’in Doğu Türkistan’da, Turfan’da bulup çıkardığı Uygurca metinler arasında “Türk” sözü birkaç yerde tespit edilmiştir (Uigurica II, 97); bunları naklediyoruz: “Azunlarqa ad tavarqa arkla Türkka azlanmaq turur.” (Hayatta, mal ve mülke, iktidar ve kudrete karşı hissi tezahür eder.);” “Ağı, barim ad, tavar, ark Türküngüzler asılmaqı bolsun.” (Define, mal, servet, eşya kudret ve kuvvetiniz çoğalmış olsun); bir misal daha: “…uluğ bayagutlar kntü kntü (är)klarin Türklärin ıdalıp toyın dindar bolup arxant qutun bultular” (… zengin bayagutlar kendi kudret ve kuvvetlerini bırakıp rahip, olup arhat saadetine nail oldular). Görülüyor ki Uygurcada “Türk” sözü “kuvvet, kudret” manasına gelmektedir. Buna istinaden von Le Coq “Türk” adının Uygurcada “kuvvet kudret” anlamındaki bu sözle izah edilmesi lazımgeldiğini ileri sürmüştü.14 Bu defa J. Nemeth, başka misaller de celbetmek suretiyle, bu görüşü teyit etti. Nakledilen misaller arasında, Peçenek adlı bir Türk kavminde “fazilet” manasına gelen bir kabilenin bulunduğuna15 işaretle (Erdem, Ertim kabilesi) yine Peçeneklerin üç kabilesinin “cesur ve kibar” manasına gelen “Kangar” adını taşıdıklarını da hatırlatıyor. Nemeth’in gösterdiği veçhile, Oğuz uruğlarından biri “Bökedür” adını taşımakta idi; “Böke’nin ise -”kuvvet” ifade ettiği biliniyor. (Bayandur’un -”bay” (zengin), Çavuldur -“çav” (şöhret), İğdir -“iğ” (kibar) sözleriyle bağlı olduğu gibi). “Türk” adı da bu suretle bir çeşit uruğ adları arasına girer; yani “kuvvet ve kudret” ifade eden bir sözdür. Nemeth “Türk” adı hakkındaki incelemesini ve elde ettiği neticeleri Mgyar Nylev Mecmuasında neşretmiştir (1927). Bu incelemeye dayanarak (bazı kendi görüşlerini de ilave ile) Hüseyin Namık Orkun Türk sözünün aslı adiyle bir risale çıkardı; (İstanbul, 1940). J. Nemeth’in izahı “ilmin son sözü” olarak telakki edilmekle inandırıcı yeni bir izah ortaya çıkıncaya kadar hükmünü muhafaza edecektir.
“Türk” adı Türk kaynaklarında ilk olarak Orhun Yazıtları’nda zikredilmiştir. Orhun Yazıtları’nı çözen Wilhelm Thomsen kitabelerin en son tercümesinde, “Türk” sözünü “kudret, kuvvet” anlamına alıyor. “Türk” adının önceleri bir şahıs (uruğun başı), sonra bir aile ve nihayet bütün bir uruğ ismi olduğu anlaşılıyor; bu uruğ ehemmiyet kazanıp, diğer uruğları hakimiyeti altına alarak “kağanın” mensup olduğu soya bağlanınca, bu da “devlet kuran, kağana tabi olan” bir zümreyi ifade eden bir mana taşımağa başlamış olmalıdır. Yazıtlarda “Türk” deyince alelade bir kavim, bir grup değil, “kağana itaat eden” bir zümre veya uruğlar birliği kasdediliyor. Bu cihet gözönünde tutulursa, “Türk” sözünün “kudret ve kuvvet” ifade ettiği gibi “törü”sü (yani kanun ve nizamı) olan bir millet manasına geldiğini de ileri sürmek mümkün gibi görülüyor.
Çinlilerin “T’u-küe”lerinin “Türk” sözü ile ilgisine gelince bu hususta son esaslı görüş Fransız sinologu P. Pelliot tarafından ileri sürülmüştür. Ona göre: bu sözü Çinliler Avarlar vasıtasiyle duymuşlardı; bundan ötürü onu Moğolcadaki cemi (çoğunluk) şeklinde yazmışlardır (Pelliot Avarların Moğol olduklarını kabul ediyor); yani “Türk” sözünün Çince telaffuzu “durküt” ve Moğolcası (avarcası) Türküt’dir; “üt, at, it-“Moğolcada çoğunluk ekidir; Türkçe bazı lakaplarda Moğolca çoğunluk şekline rastlandığını Pelliot misallerle gösteriyor; bunlar: Orhun Yazıtları’ndaki “tarkat, şadapit; tegin-tegit, bayagu-bayagut”dır. Bu suretle, Pelliot’un izahına göre, “T’u-gue” şeklinde yazdıkları söz “Türküt” olarak telaffuz edilmiş ve “Türkler” manasında olup, “Türk”ün Moğolca cem’ini ifade etmekedir.
T’u-küelere (Türklere) ait en eski Çin kayıtları: Lyu Sung sülalesi zamanında kaleme alınan Tunğ-ci adlı Çince bir kaynakta verilen malumat T’u-küe (T’u-cüe)lerin en eski çağına aittir. Sonra, T’oba sülalesinin resmi tarih iolan Veğ-şu da T’u-küelere ait eski kayıtlar bulunuyor. Bunlara göre: 450 tarihlerine doğru T’u-küelerin memleketi, Su-lo’lar tarafından işgal edilen sahadan, yani bugünkü Kaşgar mıntakasından 1000 li’den fazla (yani 500 km.) bir mesafede, kuzey-doğuya düşüyordu. Su-loların bu Türklere her zaman haraç göndermek mecburiyetinde oldukları da bildirilmektedir. (Doğu Türkistan’daki) Kuça şehrinin de Türk memleketinden 600 li (300 km.) kadar güneyde olduğu kaydedilmektedir. Bu malumata bakılırsa T’u-küelerin M.S. 450 yıllarına doğru Altay Dağları eteklerinde yaşamış olmaları lazım gelir ki, bu cihet son arkeolojik tetkiklerle de tasdik edilmiştir. Ötükendağı, Hangay sıradağlarının bir kısmını teşkil ettiğine, ve Altayların kuzeybatısına düştüğüne göre, Çin kaynaklarının verdiği malumat esas itibariyle doğrudur.
Bu sırada (M.S. 450’lerde) T’u-küelerin hanı olarak Da-tu adında biri zikrediliyor; bu hanın kazının, Soğd memleketinde K’ang mıntakası hükümdarına verildiği de bildiriliyor. bu kayıtlar T’u-küelere ait en eski malumat kabilinden olup, Türkler hakkında toplu bilgi veren diğer Çin kaynaklarında (Şuy-şu, H’in T’ang-şu, T’ang-şu) bulunmuyor.
Türklerin “kurt”tan türedikleri hakkında efsane ve “Aşena” (Bozkurt-gök börü) sülalesi: İlk önce Deguignes, sonra Stanislas Julien tarafından incelenerek Fransızcaya tercüme ve neşredilen, ansiklopedi mahiyetindeki Pien-i-tieni adlı Çin kaynağında ilk Çin-Türk münasebetine ait şu malumat veriliyor: “İmparator Wen-ti’nin saltanatı zamanında, Ta-tong devrinin onbirinci yılında (M.S. 535) Çin hükûmeti T’u-küelere elçiler göndermeğe başladı.” Bu kaydın hemen arkasından T’u-küeler hakkında şunları okuyoruz:
“T’u-küeler (yani Türkler) H’yung-nulardan Aşena adını taşıyan bir şubeye mensupturlar. Onlar kendi başlarına bir ulus teşkil etmişlerken, komşu hükümdarlardan biri onları yenmiş, on yaşındaki bir erkek çocuk müstesna, bunları bütün aileleriyle birlikte imha etmişti. Askerler bu çocuğun gençliğine kıyamamışlar, ellerini ve ayaklarını keserek, bir bataklığın sazları arasında bırakmışlardı. Bir dişi kurt (o mahale gelerek) bu çocuğu etle besledi. Bu çocuk büyüyünce bu dişi kurtla çiftleşti ve kurt hemen gebe kaldı. Hükümdar ise bu çocuğun yaşamakta olduğunu öğrenince onu öldürtmek için yeniden bir asker gönderdi. Bu asker ise delikanlının yanına varınca bir kurt gördü. Bu kurt Tanrı tarafından (ellerle) tutulmuş gibi, delikanlıyı alarak birdenbire (batı) denizinin doğu kısmına sıçradı ve bir dağ üstünde durdu. Bu dağ Kao-çang (Uygur) memleketinin kuzeybatısındadır. Bu dağın eteğinde bir mağara vardı; kurt buraya girdi; mağaranın içinde sıkı otharla örtülü 200 li (100 km) mesafesinde bir ova vardı. Bu kurt orada (o delikanlıdan) on erkek çocuk doğurdu. Bunlar bülug yaşına gelince dışardan karılar aldılar; bu kadınlar çok geçzmeden anne oldular. Bunu müteakıp her biri bir soy adı aldı; “Aşenana”23 da bunlardan biriydi. Birçok nesil geçtikten sonra onlar mağaradan çıktılar ve Ju-julere tabi oldular, Kin-şan dağlarının güneyinde yerleştiler; burada Juan-juanlar için demirden aletler hazırlamakla meşgul oldular. Kin-şan silsilesine mensup bir dağ “miğfer” şeklinde idi; onların diline miğfer’e “t’u-kü-e” denirdi; bundan kendi adlarını çıkardılar.”
Başka bir efsane de şöyle nakledilmiştir:
“Yazarlardan birine bakılırsa, T’u-kü-e kavminin banisi, H’yung-nu memleketinin kuzeyindeki So ilinden neş’et etmiştir. Bu ulusun başı A-ang-pu olup, onyedi biraderi vardı; bunlardan birinin adı İ-çi-ni-sse-tu olup bir kurttan doğmuştu. A-pang-pu ve kardeşleri yaradılıştan gibi olduklarından, memleketleri çabucak yıkıldı. Tabiatüstü kabiliyetlere malik bulunan İ-çi-ni-sse-tu ise rüzgar ve yağmur celbedebilirdi; on iki karısı vardı; bunlara yaz ve kış perileri (ilaheleri) kızları denirdi. Karılarından biri dört oğlan doğurdu; bunlardan biri kuğu kuşu şekline girdi; ikincisi A-pu-şu-i ve Kien-şu-i ırmakları arasında bir devlet kurdu; bu devlete Ki-ko dendi. Üçüncüsü, Çu-çe nehri boyunda bir devlet kurdu; dördüncüsü Tien-sse-çu-şi dağında yerleşti; bu sonuncusu dört biraderin büyüğü idi.
Bu dağda, A-pang-pu ile aynı soydan bir ulus yaşamakta olup, bunlar soğuktan ve çığdan çok muztariptiler. Büyük birader ateşi icad etti, ahaliyi ısıttı, doyurdu; öyle ki bu halk hayatını muhafaza edebilirdi. Bu ulus hemencik bu büyük biradere tabi oldular, kendisini baş olarak seçtiler, ve T’u-kü-e lakabı verdiler; asıl adı ise No-tu-lu-şe idi. Bu büyük biraderin on karısı olup, onlardan doğan oğlanlar annelerinin adını aldılar. Aşena ise kuma’larından birini oğlu idi. No-tu-şu-le’nin ölümünden sonra karılarının oğulları aralarından birini başbuğ seçmek istediler; bu maksatla hepsi birden büyük bir ağacın dibinde toplandılar ve “Ağaç’a en yüksek sıçrayan başbuğumuz olsun” kararını verdiler. Aşena’nın küçük yaştaki oğlu hepsinden yüksek sıçradığından, hepsi tarafından başbuğ olarak seçildi; kendisine A-hien-şe lakabı verdiler. Bu çocuk ta kurt’tan türemiştir.”
Her iki menkıbeden: Aşena’nın “kurt” ile ilgisi olduğu görülüyor. Aşena’nın, T’u-kü-elerin hükümdarı olduğu bildirildikten sonra, “kurttan türediğini unutmadığını belli etmek maksadiyle çadırının kapısı önünde ucunda bir kurt kafası olan bir bayrak diktirdiği”de kaydedilmiştir.
Türklerin “kurt”tan türeme efsanesinin diğer izleri: Kurttan türeme veya kurt ile ilgili menkıbeler Türk tarihinin muhtelif safhasında görülmektedir. Müsbet tarih kayıtlarında (Çinlilerde) olduğu gibi, destanlarda da (Oğuz Han Destanı, Ergene-kun Destanı) “kurt”-Türklerin hayatında mühim bir rol oynamaktadır. Vaktiyle Türklerin “totem”i olduğu muhakkak sayılan “kurt”, yalnız T’u-kü-elerde değil, diğer Türk uruğları ve uluslarında da kutsi bir varlık mahiyetini taşımaktadır.
Oğuz Destanı’nda görüldüğü veçhile, Oğuz Kağan “Urum memleketine sefer açmak üzere iken, bir bozkurt kağanın ordusuna önderlik yapmaktadır.” Ergene-kun Destanı’ndan kurt’un rolü bir rehber olarak tebarüz ettirilmiştir.28 Ergene-kun ovasından çıkan Türklerin başında hükümdar olarak Borte Çino, yani Bozkurt bulunuyordu.
Kurttan türeme efsanesinin Göktürklerden yukarıya doğru ta H’yung-nu’lara kadar takibetmek mümkün gibi görünüyor. Tabğaçlar kurt efsanesinin bariz izleri biliniyor: T’ang eyaletinde bir “kurt dağı-mabedi” bulunuyordu. Gau Yen mıntıkasında da böyle bir mabed mevcuttu, Lung-şeng şehri yanında bir “kurt deresi” vardı. T’obalardan Mu Ş’ung, kendisini tutsak eden asilerin elinden kaçmağa muvaffak olunca, beyaz bir kurt gelmiş ve havlamıştı; bu zat bunu Tanrı tarafından gönderilen bir işaret addetmiş, kurdun arkasından giderek, kendisini takibedenlerin eline düşmekten kurtulmuştu. Çin imparatoru, bu Mu Şung’a, bu kurt namına bir mabed yaptırmağa müsaade etmişti; Mu Şung ailesi buraya kurbanlarını getirirlerdi.” Çinlilerin, kötü yürekli insanları tarif yollu kullandıkları “fena yürekli kurt oğlu” tabiri, Türk kurt efsanesiyle ilgili olsa gerekir.
Sır Tarduş (Türklerinde) de kurt efsanesinin mevcudiyeti biliniyor: Sır Tarduş uruğundan bir adama kurt başlı bir adam görünmüş, ve “uruğunun yakında imha edileceğini” bildirmişti.
Kurt sözünün aslı “böri” (böri) idi; iptidai kavimlerde müşahede edildiği veçhile, totem sayılan hayvanın adı zikredilmezdi, ancak onun “tabu” su anılırdı; bundan ötürüdür ki, hem “böri”ye hürmet ifade etmek, hem de şerrinden kaçınmak maksadiyle, “tabu”su olan küçücük bir hayvanın-kurd’un (böceğin) adı çağırılırdı; öyle ki bu “tabu” git gide asıl isim yerine kaim olmuştur. Böri sözünün Çinliler tarafından da kullanıldığı görülüyor; Göktürklerin yaşayış tarzlarından bahsedilirken, Göktürk kağanının hassa kıtası “fu-li” tesmiye edildiği, ve bunun Çince “lang”, yani “kurt” manasına geldiği ayrıca kaydedilmiştir. “Fu-li”li (yani “böri”li) birçok yer ve şahıs adlarını Çin kaynaklarında buluyoruz; bunlardan bazıları şunlardır: Fu-li-cüan-Toba devrinde H’yung-nu başbuğlarından birinin adı; Fu-li-H’yung-nu sahasında bir yer adı; Fu-li-Usunların hanlarından birinin adı; Fu-lü-şimal kavimlerinden bir soyun adı. Çok daha sonraki devirlere geçersek, Cengiz Han’ın ilk ceddi olarak Borte Çino yani Bozkurt, gösterilmesi de, bu Türk “kurt efsanesi”nin XIII. yüzyılda dahi mevcut olduğunu belli eder.
Hun (H’yung-nu)lardan beri mevcut olduğu anlaşılan “kurt’tan türeme” efsanesinin, Türklerin “Türk” adıyle tarih sahnesine çıktıkları bir devirde gayet canlı olarak yaşadığı müşahede ediliyor. Türklerin “ongun”u, yani totemleri olan “kurt” Göktürk kağanlarının ceddi sanılmış, bu sülalenin ilahi menşeli olduğu kabul edilmiş, ve “ilahi menşeli kağanın” üzerinde hükmettiği Türk halkı da tanrının yüksek himayesine mazhar olan veya kutsi analmına gelen “gök” tabiriyle vasıflandırılmıştı: Göktürk adı bundan neşet etmiş olmalıdır. |
|
