Özlü, soylu, sağlam bir söz; toprağa kök salmış, dalları göğe uzanan, sağlam bir ağaç gibidir. Türeticisinin bilgisiyle her çağda ürün verir…
Özürlü, bozuk, çürük bir söz; köksüz bir ağaç gibidir; toprağın yüzeyinde savrulup durur; yoktur onun yerleşecek yuvası. İbrahim Suresi 24/25/26

Köklerini kırk bin yıllık tarihe salmış olan ulu dil ağacının; yaprağını, dalını, kolunu, gövdesini, kökünü, yani ağzımızın tadını, bırakıp; yelin önünde oradan oraya savrulan kökü, soyu belirsiz, elin, çürük, zehirli ve tadı bozuk, yemişleriyle ağzımızın tadını bozduk.
Tanrının ağzımıza, anamızın ak sütü gibi helal ve temiz olarak, yerleştirdiği dilimizi atıp, yüzyıllardır, papağan gibi, ne demeye geldiğini bilmediğimiz ezberleri yineleyip durduk.
Güya konuştuğumuzu sanıyorduk!
Oysaki düşünceden yoksun bir eylem olarak bazı sözcüklerin tekrarı şeklindeki çabayı papağanlar, büyük bir beceriyle, yapabiliyorlardı.
Türkler papağanlaştırılmıştı!!!
Tanrı’ya yakarılarımız bile papağancaydı!
Sadece dil değildi bozulan, kokuşturulan. Düşüncemiz, fikrimiz, inançlarımız, sevdalarımız, ülkülerimiz, işimiz, birliğimiz, dirliğimiz de bozulmaktaydı usulca ve derinden…
Bu Türklüğün topyekun yok edilmesi demekti!!!
Peki, bütün bunlar kimler tarafından, hangi gerekçelerle ve nasıl yapılmıştı?

İşte bu başlık altında Türklüğün bin yıllık yarasına parmak basacak ve hiç olmazsa “zararın neresinden dönülürse kardır” düşüncesiyle Türk Dilini, yeniden, “toprağa kök salmış, dalları göğe uzanan, sağlam bir ağaç” haline getirme uğrunda süregelen çalışmalara küçücük de olsa bir katkı yapmaya çalışacağız.

Kök Tenğri bizlere, bu uğraşımızda, kolaylıklar versin!!!

TTK.

Dil bir milletin en değerli malıdır.           
Ordusunu kaybeden bir millet tehlikededir. İstiklâlini kaybeden millet korkunç bir felâkete düşmüştür. Dilini kaybeden milletse yok olmuş demektir. 
Uluğ Bilge Atsız

Çinli bilge ve düşünür Konfüçyüs'e:

-"Bir ülkeyi idare etmeye çağrılsaydınız, ilk iş olarak ne yapardınız?"

Diye sormuşlar.

Konfüçyüs şöyle cevap vermiş:

-"Önce dili düzeltirdim. Dil düzgün olmazsa, kelimeler düşünceyi iyi anlatamaz. Düşünceler iyi anlatılmazsa yapılması gereken şeyler iyi yapılmaz. Gereken yapılmazsa ahlak ve kültür bozulur. Ahlak ve kültür bozulunca, adalet yolunu şaşırır. Adalet yanlış yola saparsa, halk güçsüzlük ve şaşkınlık içine düşer. Ne yapacağını, işin nereye varacağını bilemez. Bu sebeple söylenilen sözü doğru söylemeli. Hiçbir şey dil kadar mühim değildir."

Türkler büyük topluluklar halinde Müslümanlığa geçmeye başladıklarında Türkçedeki yabancı kelime sayısı sayılabilecek kadar azdı.
Uluğ Bilge Atsız Ata’nın da değindiği gibi kağanla, çobanın; aydınla, halkın dili aynıydı. Bu haliyle Türkçe belki de o tarihte var olan dillerin en sadesiydi.
Çünkü Türkler siyasi, askeri, ekonomik büyüklüklerine ilaveten Türkçe konuşmayı da büyüklüklerinin göstergesi sayıyorlardı.
Türklerin dillerine olan bu duyarlılığı yeni kabul ettikleri dinin diğer mensupları üzerinde de etkisini gösteriyor Arap ve Farslar Türklere yaranmak için Türkçe öğreniyorlardı.
Gerçekten de miladi 1000 li yıllarda Türklerin dindaşları olan Arap ve Farslar arasında derin ve gözlemlenebilir bir Türk hayranlığı vardı.
Bu hayranlık boşuna değildi. Çünkü Türkler dilleri söz konusu olduğunda öyle duyarlı davranıyorlardı ki soy ve kan olarak Türk olan Xotanlılar’la Kençekliler’i kelimelerin önünde bulunan “E/A” harfini Türk dilinde olmayan “H” harfine çevirdikleri için onları Türk saymıyorlardı.
Türklerin dillerine olan duyarlılığı Müslümanlığı kabul etmelerinden sonra bir iki yüz yıl daha sürdü.
Ancak birden bire ne olduysa Türkler dillerine olan düşkünlük ve özeni yitirerek Arapça ve Farsçadan akın akın gelen kelime ve kavram istilasına karşı direnç gösteremez hale geldi.
Türk analar çocuklarına ”yaramazlık yapma balam” derken ”haylazlık etme evladım” demeye başlamıştı.
Bu durum bir dilden öteki dile karşı olağan sözcük karışımından öteydi.

Türk analarının dilleri bozulmaya başlamıştı!!!

TTK.

Kur’an çevirilerindeki Türkçe kavramlar Arapçadan daha özgün ve soyut anlamlar içermekteydi.

Arapçada gündelik konuşmada “elçi” anlamına gelen “resul” deyimi Kur’an’da dinsel olarak da aynı şekilde kullanılırken Türkler “elçi” anlamındaki “yalavaç” kelimesini dinsel anlamada kullanmayıp dinsel elçi anlamında daha soyut bir anlam içeren “yalafar” kelimesini kullanmaktaydı.
Aynı şekilde Arapçada “büyük” anlamındaki “ekber” sözcüğü Kur’an’da dinsel olarak da aynı şekilde kullanılırken Türkler “büyük” yerine “ulu” sözcüğünü kullanıyordu.
Araplar “ekber” kelimesini Allah’ın büyüklüğünü ifade etmek için “Allahüekber” şeklinde kullanırken “ekber”i bir şeyin bir başka şeyden büyük olduğu anlamında da kullanıyordu. Yani beş dörtten “ekber”dir gibi…
Oysaki Türkler “ulu” sözcüğünü sadece kutsal anlamda "Ulu Tanrı" diyerek kullanıp bir şeyin bir başka şeyden büyüklüğünü ifade etmek için “büyük”, “fazla” gibi sözcükler kullanıyordu. Yani Türkler beş dörtten “ulu” demiyor, beş dörtten “büyük”tür diyordu.
Türkler erk sahiplerinin, (hakan, bey vb.) yönetimleri altındakilere kızmasını “kırgag” olarak söylerken, Tanrı’nın kullarına kızmasının hakanların, beylerin kişioğullarına kızmasından farklı olması gerektiği düşüncesiyle ve bunu ayırt etmek için Tanrı’nın kullarına kızmasını “kargag” olarak söylemişlerdir. Oysaki Arapçada kızmak anlamındaki “gazap” sözcüğü hem kişioğullarının birbirine kızmasını hem de Tanrı’nın kullarına kızmasını ifade etmekteydi. Anlaşılacağı üzere Türkçede kutsal olan için özel kavramlar türetilmişti. Arapça bu duyarlılığa sahip değildi.
Arapçada Hasan’ın Aliye gazabıyla, Tanrının insanlara gazabı, Hasan’ın Aliye gönderdiği elçiyle Tanrının kullarına gönderdiği elçi, Tanrının “ekber” liğiyle sayının sayıdan ekberliği aynı sözcüklerle ifade edilmekteydi.

Arapçada kutsal olanla kutsal olmayan birbirinden ayırt edilmeksizin aynı sözcük ve kavramlarla anlatılıyordu.

Bu durum bile Türkçenin sözcük, kavram ve anlam zenginliği bakımından Arapçadan fersah fersah ileri ve zengin olduğunun en belirgin göstergesiydi.

TTK.