Tarkan Kurt Kandaşım,

 Huntürk'e; Gökbörülerin Otağı'na hoş geldiniz. Bizde sizin burada olmanızdan kıvanç duyarız. Esen olsun ! TTK !

Genç kalemler, 1911 / 1912,
Türk yurdu, 24.11.1911 / . . .,
Türk sözü, 12.04 / 24.07.1912
Atsız mecmua,15.05.1931 / 25.09.1932;
Çığır, 01.1938 / 12.1938;
Orhun, 05.11.1933 /04.05 1944;
Ergenekon, 10.11.1938 / 10.02.1939:
Türklük, 04.1939 / 04.1940;
Kopuz - I , 04.1939 / 05.1944;
Bozkurt - I, 05.1939 / 26.1942;
Çınaraltı, 09.08.1941 / 15.07.1944;
Millet, 05. 1942 /04.1944;
Tanrıdağ - I, 08.05 /04.09.1942;
Türk amacı, 07 / 10. 1942;
Doğu, 29.10.1942 / 15.08.1948;
Gökbörü, 15.12.1942 / 06.05.1943;
Türk sazı, 15.05.1943;
Türke doğru, 03.1945 / 09.1948;
Bucak, 04.1945 / 06.1946;
Toprak, 20.07.1945 /04.1967;
Özleyiş, 10.1946 /11.1947;
Altı ışık, 01 /09. 1947;
Kür-Şad, 03.04 / 03.11.1947;
Kalem, 08.1948 / 03.1950;
Komünizme karşı Mücadele, 01.08.1950 / 15.05.1952;
Türkeli, 05.12.1951 / 05.01.1952;
Orkun – I, 06.10.1952 / 18.01.1952;
Tanrıdağ – II, 05.11.1950 /20.01.1951;
Büyük dâvâ, 25.01 / 10.04.1951;
Türklük ve mukaddesat düşmanlarıyla savaş, 02.03 / 08.06.1951;
Mefkûre, 20.10.1951 / 10..01.1953;
Aras, 01 / 06.1952;
Oğuz, 03 / 05.1952;
Türk düşüncesi, 12.1953 / 04.1960;
Gurbet, 05 /11. 1954;
Türk dünyası, 02 / 03.1954;
Kopuz - II, 04 / ? .1956;
Ocak – I, 02.03.1956 /15.10.1958;
Düşünen adam, 05.01.1961 / 19.04.1962;
Millî yol, 26.01 / 28.12.1962;
Büyük Türkeli, 25.03.1962 / ? ;
Orkun – II, 02.1962 / 01.1964;
Önasya, 09.1965 / 02.1972;
Defne, 05.04.1966 / 11.1971;
Millî ışık, 05.1967 / 04.1971;
Ocak – II, 01.1967-08.1969;
Ötüken, 01.1964 / 12.1975;
Türk yolu, 06.02 / 16.09.1969;
Milli hareket, 11.1966 / 09.1970;
Devlet, 17.04.1969 / 06.1979;
Ocak – III, 10.1972 /12.1975;
Yeni düşünce, 15.06.1981 / ? :
Töre, 05.1971 / 05.1986;
Bozkurt – II, 10.1972 / ? ;
Yeni sözcü, 08.12.1980 / 07.06.1981;
Yeni Orkun, 03.1988 / 12.1989;
Orkun – III, 03.1998 / 07.2006;
Millî kültür, 01.1977 / ? ;
Millî kültür ve eğitim, 08.1977 / 03 .1983;
Sanat, bilim ve kültürde Orkun, 08.1981 / 10.1983;

Kaynak: TURANİA.NET

T Ü R K Y U R D U (24.11.1911- )


Türkçülüğü yaymak üzere 1911 yılında kurulan Türk Yurdu Cemiyeti’nce 24 Kasım 1911’de çıkarılmasına başlanan, fakat onun kısa sürede kapanması üzerine, bir yıl sonra kurulan Türk Ocağı’nın yayın organı durumuna geçen düşünce ve ülkü dergisi. O günden bu yana, yani 97 yıldır, Türkçülük çizgisinden ayrılmayan bir yayın organı olma niteliğini korudu.

“Türklüğe hizmet etmek, Türklüğe faide dokundurmak” emeliyle yayımlanmaya başlanan Türk yurdu, imtiyaz sahipliği ve yönetimi, Mehmet Emin (Yurdakul) ile Yusuf Akçura arasında birkaç kez el değiştirdikten sonra, 1917 yılında, 13. cildinden başlayarak Türk Ocağı’nın resmî yayın organı konumunu kazandı

.Yüzyıla yaklaşan yayın sürecinde Türk yurdu; Türk düşünce, sanat ve toplum hayatında çok etkili oldu. Birçok bilim, düşünce ve sanat adamının yetişmesine önemli katkılarda bulundu. Gençler için bir ‘okul’ hizmeti gördü. Sonradan ülkenin düşünce, siyaset, ve toplum hayatında yönetici ve yönlendirici olan pek çok kişinin kişilik oluşumunu yaydığı düşünce, bilgi, ülkü ve ilkelerle geliştirdi veya pekiştirdi.

Yayın hayatı doksan yedi yılına ulaşmış bulunan Türk yurdu, yayımını kimi uzun, kimi kısa sürelerde durdurmak zorunda kaldı. Budurum, derginin yönetiminde değişikliklere yol açtı. Bu duraklamalarıgöz önüne alan Hüseyin Tuncer, derginin geçirdiği” bu duraklamadönemleri arasındaki serüvenleri ‘7 seri’ içinde ele alır.4 Ancak, 7. serisürerken derginin İstanbul’dan Ankara’ya nakli sırasında, Nisan-Ekim1989 arasında ortaya çıkan yayın boşluğunu göz önüne alarak, Kasım1989 sayısı ile başlayan süreci, 8. dizi olarak nitelendirebiliriz.

Birinci dizi, 1911-18 yıllarını içine alır. Türk yurdu bu dönemde 25x18 sm. boyutlu ve 15 günlük olarak Istanbul’da yayımlandı. 24.11.1911 /15.07.1918 arasında, 14 cilt oluşturan 161 sayısı çıkarıldı. Yazı işleri müdürlüklerini ise Yusuf Akçura ve Mehmet Emin (Yurdakul) ile Celâl Sahir (Erozan) paylaştılar. Dergi, ülkenin içine düştüğü olumsuz durumlar, yani I. Dünya ve Kurtuluş Savaşları, yüzünden 1918’den 1923’e kadar yayımını durdurmak zorunda kaldı.

İkinci dizi 1923-1931 yıllarında, Ankara’da çıkarıldı. Bu dönemde yazı işleri müdürlüğünü, sırasıyla, Cemil Behçet, Enver Kâmil ve Ferit Celâl (Güven) üstlendiler. Derginin boyutlarında da biri 23x16, öteki 28x21 sm. olmak üzere, iki kez değişiklik yapıldı. Bu yıllar, eski harflerden yeni harflere geçişin yaşandığı yıllardı ve Türk yurdu 1929’dan başlayarak tümüyle yeni Türk harfleri kullanılarak yayımlandı ve harf inkılâbına öncülük etti. 1931’de Türk Ocağı’nın kapatılması üzerine derginin yayımlanmasına, 26. cilt ve 233. sayı ile son verildi.

Üçüncü dizi’yi, Türk Ocağı’nın kapalı bulundu_u 1942-1943 yıllarında çıkarılan 8 sayılık yayın oluşturur. Türk yurdu’nu o yıllarda, bir Türk Ocaklı olan Dr. Hasan Ferit Cansever öz imkânlarını zorlayarak, Istanbul’da çıkardı. Bu durum göz önüne alınarak o sekiz sayının dizide yer alıp alamayacağı sorgulanabilir. Fakat 01 Eylül 1942’de “26. cilt, 1. sayı” olarak yayımlanmaya başlanması bu konudaki tereddütleri ortadan kaldıracak niteliktedir. Fakat, yazık ki bu dizi, hakkı olan kâğıt tahsisi yapılmadığı için, 01 Ocak 1943’de sona ermek zorunda kaldı. Böylece derginin toplam cilt sayısı 27, sayıların toplam tutarı 241 oldu.

Dördüncü dizi, 1954-57 yıllarını içine alır. Türk yurdu dergisi, bu dönemde, Türk Ocakları’nın yeniden açılmasından beş yıl sonra Temmuz 1954’te, aylık olarak, yine Ankara’da çıkarılmağa başlandı. İmtiyaz sahibi Ankara Türkocağı adına Halûk Ökeren, yazı işleri müdürü Aziz Ocakçıoğlu’ydu. Fakat dergi, Kasım 1954’te Ocak Merkezinin bulunduğu Istanbul’a nakledildi. Haziran 1957’ye kadar imtiyaz sahipliğini Hamdullah Suphi Tanrıöver, yazı işleri müdürlüğünü Abdülhak Şinasi Hisar yürüttü. Dizide 29 sayı çıkarıldı, toplam sayı 270’e ulaştı.

Beşinci dizi, iki yıllık bir aradan sonra, Mart 1959’da başlatıldı. Türk Ocakları Genel Merkezi’nin Ankara’ya taşınması ve Genel Başkanın da değişmesi üzerine, Türk yurdu orada, boyutu ve iç düzenlemesi değişmiş, zengin bir içerikle çıkarılmağa başlanmıntı. Bu kez imtiyaz sahibi Osman Turan, yazı işleri müdürü Emin Bilgiç’ti. Galip Erdem5 de ‘umumî neşriyat müdürü’ olarak görünmekte idi. 27 Mayıs 1960 darbesinin ardından Türk Ocaklarında da yapılan iç darbe sonunda Genel Merkezin ve tabiî Türk yurdu’nun yönetimleri değişti. Dergi yönetiminde 1967’ye kadar sıkça değişiklikler oldu ve bu süreçte aralıklarla çıkarılan sayıların toplamı 344’e ulaştı. Kasım 1967’de ise yayımı durduruldu.

1970’de başlayan altıncı dizi’de derginin sahibi Osman Turan, yazı işleri müdürü de Osman Yüksel’di. Türk yurdu’nun 60. yıl dönümüne rastlayan bu süreçte Ocak 1970’ten başlanarak, ancak dört sayı çıkarılabildi. Toplam sayılar 348’e ulaştı ve dergi, yeniden, 16 yıl süren bir
suskunluğa gömüldü.

Yedinci dizi 1987’de başladı. Dergi, Şubat 1987’de, yine aylık olarak, İstanbul’da çıkarılmağa başlandı. Bu kez sahibi Orhan Düzgüneş, umumî neşriyat müdürü Reşat Genç, yazı işleri müdürü İstanbul Türkocağı başkanı Cezmi Bayram’dı. İmtiyaz sahibi, umumî neşriyat müdürü ve yayın kurulu Ankara’da bulunan derginin Istanbul’da çıkarılmasından kaynaklanan zorluklar göz önüne alınarak yayımı, yeniden Ankara’ya alındı. Fakat bu nakil sırasında yeniden yedi aylık bir boşluk oluştu.

Sekizinci dizi olarak niteleyebileceğimiz yeni süreçte Kasım 1987’den başlayarak yazı işleri müdürlüğünü Osman Çakır üstlendi; 1991 yılında da Orhan Kavuncu. 1992’de Alâattin Korkmaz umumî neşriyat müdürü oldu; Kavuncu da yazı işleri müdürlüğünü sürdürdü. İmtiyaz sahip-liğinin 1994’de yeni genel başkan Sadi Somuncuoğlu’ya geçmesi üzerine, Osman Çakır yeniden yazı işleri müdürlüğüne getirildi. 1995’te de Mustafa Yılmazer ‘umumî neşriyat ve sorumlu yazı işleri müdürü’, Süleyman Öğütlü ise ‘yayın koordinatörü’ oldu. İmtiyaz sahipliği 1996’- da Necati Gültekin’e, 1998’de Nuri Gürgür’e geçti; O yıl Çağatay Özdemir umumî neşriyat müdürlüğüne, Osman Çakır yazı işleri müdürlüğüne getirildi. Ocak 1998’den başlanarak dergide birtakım kurullar oluşturuldu: Yayın, bilim ve danışma kurulları. Ocak 1999’da derginin ‘umumî neşriyat müdürlüğü’nü Necmeddin Sefercioğlu üstlendi. 2000 Haziranında Çağatay Özdemir ‘Genel yayın müdürü, Necmeddin Sefercioğlu da, Osman Çakır’ın yerine ‘yazı işleri sorumlu müdürü’ oldu.

8. dizi dönemi Türk yurdu’nun en istikrarlı dönemini oluşturdu. Yirmi yıldır yayımı aksamadan, birçok önemli özel sayılar da çıkarılarak, sürdürülüyor.

Bu sekiz yayın dizisi boyunca, Türk yurdu’nda yüzlerce ünlünün ve ünlü adayı gencin yazıları yayımlandı. O dizilerin yazarlarını burada vermek, çalışmanın kapsamı yönünden imkânsızdır. Dizilerde yazıları çıkan yüzlerce yazarın tam bir dizimini öğrenmek için, Fethi Tevetoğlu’nun Türk kültürü dergisinde 1988 yılında yayımlanmış bulunan “Türkçü dergiler” başlıklı yazı dizisinin “Türk yurdu”na ayırılmış bulunan ve kimlik ayrıntısı 1. dipnotunda verilen bölümlere bakılmalıdır:


Kaynak: TURANİA.NET

A T S I Z M E C M U A (15.05.1931-25.09.1932)

Büyük Türkçü Atsız’ın çıkardığı, ‘Orkun süreci’ diyebileceğimiz süreçte yayımlanan dergilerin ilki. Aylık olarak, Istanbul’da çıkarıldı. 15 Mayıs 1931–25 Eylül 1932 arasında, 17 sayısı yayımlandı. 28x21 sm. boyutlu, 24 sayfa olarak çıkarılan derginin kapağını logo, büyük bir ‘aylı kurt’ amblemi ve Ziya Gökalp’ın “’Ben’, ‘sen’, ‘o’ yok; ‘biz’ varız.” söylemi süslüyordu. İlk sayısının başına da Ziya Gökalp’ın“Çınaraltı” adlı yazısı konulmuştu. “Bozkurt”7 imzalı, “Bir kuş bakışı” adlıbaş yazıda ise, I. Dünya Harbi ve Millî Mücadele sonrası toplum hayatımızüzerinde durulduktan sonra, derginin amacı şu cümlelerle belirleniyordu:

“İşte bu mecmua halkın içine girecek, onun ıztırabına ve sefaletine katışarak, köylümüzü ve köylerimizi kurtarmaya çalışarak gençlerin mecmuası olacaktır.”

Atsız mecmua’nın ‘sahibi ve mes’ul müdürü’ Hüseyin Nihal (Atsız) idi. Dergi, o yılların genç, sonraki yılların tanınmış düşünce ve edebiyat adamları olan 70 dolayında kişinin yazılarına yer veriyordu. Başlıca yazarları; A. Ziya (Karamuk), Abdülbâki (Gölpınarlı), Abdülkadir(İnan), Adnan Cahit (Ötüken), Ali Fethi (Tevetoğlu), Fevziye Abdullah (Tansel), Hüseyin Nihâl (Atsız), M. Fuad (Köprülü), M. Halit (Bayrı), Mahmut Ragıp (Kösemihal), Mehmet Şakir (Ülkütaşır), Nihad Sami (Banarlı), Orhan Şaik (Gökyay), Pertev Nailî (Boratav), Sabahattin Ali (Alı), Sadettin Nüzhet (Ergun), Şerefeddin (Yaltkaya), Zeki Velidî (Togan) idiler6 Dergide bunların gerçek ve iğreti adlarla yazdığı inceleme ve düşünce yazıları ile şiir ve hikâyeleri önemli yer tutuyordu. Atsız mecmua, çıktığı yılların düşünce, tarih, dil, edebiyat ve halk bilgisi çevrelerini etkilemişti.

17 ay aralıksız yayınlanan dergi, Zeki Velidî Togan’a sataşan Reşit Galib’e protesto telgrafı çektiği ve kendisine hakaret eden İstanbul Edebiyat Fakültesi dekanını bir toplantıda tokatladığı için görevden alınması üzerine, 80 sayfa olarak çıkarılan I.Teşrin (Ekim) 1932 sayısı ile, yayımına son vermek zorunda kaldı (Bu sayının sonuna Atsız’ın “Yolların sonu” şiiri ve onun altına da “BİTTİ” sözcüğü konulmuştu).


Kaynak: TURANİA.NET

O R H U N (05.11.1933-04.05.1944)

Büyük Türkçü Hüseyin Nihâl (Atsız)’in, Atsız mecmua’nın kapanışından bir yıl sonra, Edirne Erkek Lisesi’nde edebiyat öğretmeni iken çıkarmağa başladığı Türkçü dergi. Yayın hayatı birtakım olumsuzluklar yüzünden ikiye bölündü.

1. dönem (05.11.1933-16.07.1934)
İlk sayısının kapağında “Atsız mecmua’nın devamı” olduğu ve “büyük Türkçülük ülküsüyle” çıktığı açıklanan aylık Orhun dergisi, Edirne’deçıkarıldığı bu ilk döneminde, Kasım 1933 ile Temmuz 1934 arasında, 9sayı çıkarılabildi. O dönemde dergi, Edirne’nin basımevi imkânları yeterlibulunmadığı için, Istanbul’da basılıyordu.

Boyutları bakımından Atsız mecmua’nın aynı olan Orhun, 24, 28 ve16’şar sayfalı olarak yayınlandı. Kapağında; logosu yanında, yine aylıkurt amblemini, “’Ben’, ‘sen’, ‘o’ yok; ‘biz’ varız” söylemini taşıyordu.Ayrıca “içindekiler” dizimi, sayı bildirimi, çıktığı ay ve fiyatı verilmekte idi.6. (Nisan 1934) sayısından başlanarak kapak düzeninde değişiklik yapılmış, o sayının kapağına Mahmut Esat (Bozkurt)’tan alınan cümleler,7,8. sayılarda tutsak Türk yurtlarını gösteren haritalar, 9. sayıda da Z.Gökalp’ten aktarılan bir beyit konulmuştu.

Derginin ‘sahip ve mes’ul müdürü Hüseyin Nihal (Atsız) idi. Yazarları arasında Atsız, Nihat Sami (Banarlı), Fevziye Abdullah (Tansel), Orhan Şaik (Gökyay), Suut Kemal (Yetkin), Ahmet Yekta, Ahmet Özdemir, Ali İhsan (Sâbis), Atsıza Yoldaş (Fethi Tevetoğlu), Tolunay (Bedriye Atsız), Zâhir Sıdkı (Güvemli), vb. bulunuyordu: Türk diline, yazım (imlâ) sorununa, edebiyata ve halk bilgisine ilişkin olan, Yuluğ Tigin, Kür Şad, Moyuncur Kağan’ı tanıtan ilgi çekici yazılar, şiirler yayımlanıyordu. Edirneli Nazmi üzerine olan araştırma da önemli idi.

I. Türk Tarih Kongresi’nce benimsenen Türk tarihi tezine karşı çıkan Zeki Velidî (Togan)’yi desteklediği, Kurum’ca yayımlanan dört ciltlik Türk tarihi’ni eleştirdiği ve Ali İhsan (Sâbis) Paşa’nın bir mektubunu yayımladığı için Orhun, Temmuz 1934’de çıkarılan 9’ncu sayısından sonra, Bakanlar Kurulu kararı ile, süresiz olarak kapatıldı. Yeniden yayımlanması, on yıl aradan sonra mümkün olabildi.

2. dönem (01.10.1943-01.04.1944)
Temmuz 1934’de kapatılan Orhun’un çıkarılmasına, on yıl kadar sonra alınabilen izinle, Ekim 1943’te, yeniden başlandı. Sayılar 1’den değil, önceki dönemde çıkan 9 sayının devamı olarak, 10’dan başlatıldı. Bu dönemde dergi, Istanbul’da basılıp yayımlandı.

Yine aylık olan derginin boyutu, kapak düzeni 1. dönemin Orhun’una benziyordu. Basıldığı formanın ilk sayfası olan kapağındaki logonun altına bu kez “Bütün Türkler bir ordu” söylemi konulmuştu; ayrıca aylı kurt amblemi, “içindekiler” dizimi, sayı belirteci, yayımlanış tarihi ve 25 kuruş olan fiyatı yer alıyordu. Her sayısı 28 sayfa olarak yayımlanmakta idi (14. sayısı 36 sayfa olarak çıkarılmıştı).

‘Sahibi ve mesul müdürü’ yine Atsız olan Orhun’un o dönemindeki yazar ailesi de oldukça kalabalıktı. Başlıca yazarları: Atsız, Mustafa Hakkı Akansel, Mehmet Sâdık (Aran), Fahriye Arık, Besim Atalay, Bedriye Atsız, Nihat Sami Banarlı, Abdülkadir İnan, Yusuf Kadıgil, Mehmet Hâlit Bayrı, Orhan Şaik (Gökyay), Elmas Yıldırım ve Azmi Güleç, Bekir Berk, Muharrem Doğdu (Mercanlıgil), Külâhlıoğlu, Hamza Sâdi Özbek, Cemal Oğuz Öcal, Nejdet Sançar, Tevetoğlu, Zeki Velidî Togan, Cezmi Türk, Yılanlıoğlu İsmail Hakkı, Osman Yüksel, Zâhir Sıdkı (Güvemli), vb. idiler.7

Bu dönemde yayınlanan yedi sayının önemi, II. Dünya Harbi sırasında artış gösteren sol faaliyetlere dikkat çekilmesinden kaynaklanır. 15’inci Mart ve 16’ncı Nisan 1944 sayılarda yayımlanan, Atsız’ın “Başvekil Saracoğlu Şükrü’ye açık mektup”ları hem Orhun’ hem de dergi ve sahibi ile ilişkisi olanların; dolayısıyla da Türkçülerin ve Türkçülüğün kaderinde önemli rol oynadı. O “mektup”larda son yıllarda büyük ivme gösteren komünist eylemlerden, komünistlerin devlet kurumlarında ve özellikle Millî Eğitim Bakanlığı’nda önemli yerlere getirilmesinden ve etkin roller üstlenmesinden örnekler verilerek, bunların önlenmesi isteniyordu. Hakkında ithamda bulunulanlardan biri olan ve Atsız mecmua’da hikâyeleri de yayınlanmış bulunan Sabahattin Ali, Maarif Bakanı Hasan Âli Yücel’in özendirmesi ile, Atsız aleyhine ‘hakaret dâvâsı’ açtı. Bu dâvânın 3 Mayıs 1944’teki ikinci duruşması sonunda Ankara’daki yüksek öğrenim gençliği, o zamana kadar görülmemiş büyüklükte bir gösteri ve yürüyüş yaptı. Olay, sonuna doğru II. Dünya Savaşını kazanma sürecine giren Rusya’ya yanaşmak isteyen İnönü’yü ve hükûmetini harekete geçirdi. O gösteri ve yürüyüş Türkçülere ve Türkçülüğe savaş açma bahanesi sayıldı. İnönü, 19 Mayıs 1944’deki Gençlik ve Spor Bayramı söylevinde Türkçülüğü ve Türkçüleri peşin olarak mahkûm etti. Ankara’daki yürüyüşe katılanlardan bir bölümü ile Atsız’a ve Orhun’a yakınlığı bulunan Türkçü gençler, yurdun değişik yerlerinde göz altına alınıp o sırada Sıkıyönetim altında bulunan İstanbul’a götürüldüler. Orada değişik işkenceler altında yapılan sorgulamalar sonunda, bunların yirmi dördü8 hakkında, “hükûmeti devirme ve bir Turan devleti kurmaya girişme” suçlarını işledikleri için(!), İstanbul I. Sıkıyönetim Mahkemesinde dâvâ açıldı. “Irkçılık-Turancılık Dâvâsı” diye adlandırılan bu dâvâ sonunda, tutuklu olarak yargılanan Türkçülerden bazılarına değişik süreli cezalar verildi. Dâvânın “temyiz” evresinde, bütün Türkçüler hakkında verilen bu kararları Askerî Yargıtay temelden bozdu ve bir yılı aşkın süredir cezaevinde bulunan tutukluları salıverdirdi. Daha sonra II. Sıkıyönetim Mahkemesinde yeniden yapılan duruşmalar sonunda bütün “sanıklar”ın cezaları kaldırıldı; cezaevinde geçen bir yılı aşkın zaman yanlarına kâr kaldı. Ayrıca o dâvalarda yargılanan Türkçülerin bazıları uzun süre işlerine iade edilmedi. İşverilenler de yasal haklarının çok altında, uzak yerlerdeki görevlere gönderildi; ‘sürgün edildi”. Hükûmet onları görevlerine iade etmemekte yıllarca direndi. Böylece cezasız, fiilî bir ‘idarî infaz’ gerçekleştirildi.

Bu olaylar yüzünden Nisan 1944’te kapatılan Orhun, artık bir daha yayımlanamadı. Fakat yayımladığı “açık mektuplar”, Türkçülere yapılan akıl almaz maddî ve manevî işkencelere rağmen, Türkçülük hareketinde yeni bir “milât”ın başlamasına vesile ve 3 Mayıs’ın “Türkçülük Günü” sayılmasına sebep oldu.


Kaynak: TURANİA.NET